The Day After...

Vrijdag 29 oktober 2016 De laatste keer dat ik mij zo beroerd heb gevoeld als vanochtend, is ruim 10 jaar geleden, na een avondje stappen op Fremont Street in Las Vegas. Ik was samen met mijn ouders bij Mermaids Casino (die helaas niet meer bestaat), waar de drankjes iedere ronde sterker werden. Super lekker op dat moment, maar op een gegeven moment werd ik in de badkamer van mijn hotel wakker, zonder enig idee te hebben hoe ik daar was beland.

Nu kan ik mij nog wel goed herinneren hoe ik gisteravond op mijn kamer ben teruggekomen, maar eerlijk gezegd zou ik dat beeld het liefste vergeten. Mijn hoofd draait alle kanten op en ik kan niet zitten of liggen. Als het me dan toch is gelukt om een comfortabele positie te vinden, kom ik tot het besef dat ik mijn tas moet inpakken. Ooh… shit. Niks lekker relaxen en mijn kater uitzitten, ik heb een  reisdag voor de boeg!

Met veel moeite lukt het om te douchen en even naar de winkel te gaan om wat zoute crackers en coca cola te halen. Geen beter medicijn dan lauwe cola waar de prik vanaf is!
Met mijn zware hoofd bedank ik het hostel voor het fijne verblijf en neem ik afscheid van al het dierenspul. Een ding weet ik zeker: Ik drink nooit meer pisco!!

Het verkeer in Peru kan enorm chaotisch zijn. Ik neem aan dat er verkeersregels zijn, maar over het algemeen lijkt het alsof je gewoon brutaal moet zijn en jezelf er tussen moet duwen en heel hard toeteren. Het getoeter is dan ook niet van de lucht. En zelfs nu, op dit korte ritje van Huacachina naar het busstation in Ica, waar er amper verkeer te zien is, toetert de chauffeur erop los. Ik heb geen idee waarom… waarschijnlijk is het een gewoonte van de beste man. Zo van: Joehoe, jongens… pas op, ik kom eraan!
De chauffeur heeft ook wel zin in een praatje, maar daar heb ik nu helemaal geen zin in. Ik knik beleefd ja en nee en hoop dat hij snel doorrijdt zodat ik nog sneller uit de auto kan stappen.

Het busstation ruikt naar benzine wat mijn kater niet beter maakt. Maar gelukkig is de bus snel aanwezig en kan ik onderuit zakken in de relaxte stoelen. Want ook deze keer is het weer een super luxe ritje waar de NS nog wat van kan leren. Helaas blijkt het wel een hobbel de bobbel ritje te zijn. Zigzaggend door de bergen, haarspeld bochten omhoog en weer naar beneden. Disney’s Test Track is er niets bij!
Maar uiteindelijk kom ik heelhuids aan op het busstation in Nazca, waar de manager van mijn hotel al staat te wachten.

De komende 3 nachten verblijf ik in het Posada Guadalupe hotel, waar ik voor €24.- in totaal een privé kamer heb. En wat ben ik op dit moment blij met een eigen kamer!! Ik gooi mijn spullen op het ene bed en laat mezelf vallen op het andere bed. Maar niet voor lang, want ik moet geld wisselen en tours regelen, en ik wil ook gelijk wat boodschappen doen.
Het hotel ligt erg centraal, dus na een korte wandeling ben ik in het centrum. Ik neem een kijkje bij wat reisbureaus, vergelijk de tours en prijzen, en boek uiteindelijk een tripje naar de mummy begraafplaats Chauchilla.

Op het moment dat ik naar de bank loop, krijgt mijn zware hoofd de overhand en lig ik, voor ik er erg in heb, midden op straat. Nou komt dat ook wel een beetje omdat de weg ongelijk is, en ik heel erg moe ben… Maar goed, ik lig dus op handen en knieën midden op de weg. En alsof het getoeter van de auto’s al niet hard genoeg was, is het nu helemaal erg! Want ja, de auto’s willen doorrijden, maar dat gaat niet omdat die stomme gringa niet snel genoeg aan de kant wil! Ik heb enorm veel bekijks en het schaamrood staat op mijn wangen. Zo snel als mogelijk klauter ik overeind en strompel ik super chill naar de bank. Snel pinnen en wegwezen!

In het hotel eet ik een broodje en ontsmet ik mijn schaafwonden. Liep ik voor vertrek nog te mopperen op alle vaccinaties die zo gruwelijk duur waren, nu ben ik er blij mee! Ik probeer nog wat te socializen met de andere reizigers, maar iedereen is erg op zichzelf dus dat zit er niet in. No worries, het is ook wel goed om lekker vroeg te gaan slapen, zodat ik morgen fris en fruitig naar de mummies kan!

Pisco in de woestijn

Donderdag 27 oktober 2016Ik heb er nog wat moeite mee om volop te genieten. Het lijkt zo vanzelfsprekend, want ik zit tenslotte op een prachtige plek. Maar het verdriet heeft nog steeds de overhand.
Gelukkig blijkt Huacachina een waar paradijs te zijn, een ideale plek om tot rust te komen en alle gebeurtenissen van de laatste tijd te laten bezinken. De paar dagen dat ik hier ben werken dan ook heel bevrijdend.
Ik hang wat rond bij het zwembad, knuffel met de honden en katten die rond het hostel hangen, wandel rond de oase en kijk in de woestijn naar de prachtige zonsondergang. Ik moet zeggen dat het een crime is om de zandduinen te beklimmen, maar het waanzinnige uitzicht is het meer dan waard!

Tussen de middag besluit ik om een hapje te gaan eten bij La Casa de Bamboo. Toen ik nog gewoon een paar weken op vakantie zou gaan had ik hier een kamer gereserveerd, maar in mijn huidige zwerversbestaan bleek dit hotel/hostel net een tikkie boven budget te liggen. La Casa de Bamboo heeft echter ook een restaurant, wat bekend staat voor de lekkere (en voordelige) veganistische gerechten. Nou, dat klopt!

Ik bestel een falafel maaltijd en terwijl ik daarvan zit te smikkelen, komt er een man naast me zitten. Hij stelt zich voor als Edgar en begint een heel verhaal over een pisco tour en wil op zijn laptop wat foto’s van de tour laten zien. Serieus, man. Moet dat nu? Ik zit lekker te eten! Ik stuur hem weg en beloof dat ik na het eten wel even bij hem langs kom.
Zo gezegd ga ik na mijn lekkere lunch bij Edgar langs en luister ik naar zijn enthousiaste verhalen over de tour.
Ik vertel hem dat ik morgen alweer verder ga, en dat zo’n tour er niet inzit.
Geen probleem, zegt Edgar, want dit is een heel speciale tour… hij is namelijk ’s avonds!

De tour duurt 2 uur en kost maar 10 soles (dat is omgerekend zo’n €2,65). Normaal gesproken kost zo’n tour al snel een soles of 40, dus dit is echt een koopje. En ach, waarom ook niet… Ik betaal de beste man 10 soles en krijg netjes een bonnetje en de melding dat de tour om 20:00 uur vertrekt en dat ik ca 10 minuten van tevoren aanwezig moet zijn.

Om 19:45 uur meld ik mij netjes bij La Casa de Bamboo en ik zie dat ik niet de enige ben. Ik sluit aan bij een groepje wachtenden, maar al snel blijkt dat zij niet meegaan met de tour maar daar gewoon staan te praten. Stipt om 20:00 uur tikt Edgar mij op m’n schouder. Vamos! Een beetje verbaasd kijk ik om me heen, ben ik nou echt de enige? Gaan wij met z’n tweetjes op stap? Hij stelt me gerust dat we niet alleen zijn en dat er nog meer mensen meegaan. Die “nog meer mensen” zijn een vriend van Edgar en een Nederlands meisje, Tamara, die met hetzelfde smoesje is meegelokt als ik. Leuk, een pisco tour. Gezellig ’s avonds… De pisco tour blijkt dus helemaal geen pisco tour te zijn, maar gewoon twee mannetjes die een avondje willen dansen en sjansen en ieder een Nederlandse vrouw hebben uitgezocht waarmee zij de blits kunnen maken bij de lokale salsa tent. En de 10 soles die we elk hebben betaald? Dat blijken de taxi kosten te zijn…

Tamara en ik zien er beide de humor er wel van in, en stappen giechelend in een taxi. De taxi’s in Huacachina zijn piepkleine autootjes, dus we zitten met z’n vieren knus opgepropt. De twee mannen praten honderduit en doen zich super stoer voor. Onderweg krijgen we uitleg over alle bezienswaardigheden die zij van belang vinden, zoals de grootste disco en de beste plek om bier te drinken. Tja…

Zodra we in de buurt zijn van Bodega Lazo, de plek waar Pisco wordt gemaakt, raken de twee mannen de weg kwijt. De taxi chauffeur weet het ook niet, dus zodoende rijden we een half uur rondjes over een verlaten zandweg.
Uiteindelijk weten de mannen weer hoe we moeten rijden, en staan we binnen no time voor de poorten van de Bodega. Het heeft echter nog wat voeten in de aarde voor we naar binnen mogen. De mannen willen namelijk wel hun belofte waarmaken dat dit een officiële Pisco tour is, en ons het gebeuren laten zien waar de pisco wordt gemaakt. Maar ja, het is ’s avonds, dus de fabriek is gesloten.
Na wat gesjoemel onder de tafel mogen we dan toch naar binnen.

Pisco is de nationale drank van Peru. Het is een soort brandy gemaakt van druiven en heeft een erg hoog alcohol gehalte. Je kant het gewoon puur drinken, zoals een shotje tequila, maar het wordt ook gebruikt voor Pisco Sour en andere lekkere mixjes.
Bodega Lazo maakt al sinds 1809 pisco, en is naast een brouwerij ook een gezellige uitgaansgelegenheid.

De brouwerij hangt vol met schilderijen en tussen de kruiken pisco staan allerlei opgezette dieren en skeletten. Het is een heel bijzondere plek, om het zo maar te zeggen.
Edgar opent 1 van de kruiken, haalt er met een langwerpige bamboe stok wat pisco uit, en schenkt dat vervolgens in 4 bekertjes. Proeven maar, dames! De 2 mannen kijken met een grote grijns op hun gezicht hoe wij proberen de pisco weg te krijgen. Jemig zeg, wat brand dat spul!!
We proeven tenslotte 3 soorten pisco en 3 soorten versterkte wijn en mogen daarna onze favoriete smaak kiezen. We kiezen beide het wijntje met kersensmaak, en voor we er erg in hebben staat er een grote kan versterkte kersenwijn op tafel.

Naast deze kan staat 1 glas. Het is de bedoeling dat we om de beurt een shotje drinken en dan tegen de persoon links naast ons ‘Salute’ zeggen. Vergeten we om te proosten, dan moeten we nog een glaasje drinken. Het is maar een klein glaasje, en de wijn is lekker zoet, dus wij drinken wel! De wijn wordt afgewisseld met pisco, wat niet zo vies smaakt als we het wegspoelen met de kersenwijn.

Op een gegeven moment word ik door Edgar naar de dansvloer gesleurd. Tijd om salsa te dansen! Dit is het moment dat ik pas goed merk hoe sterk dat pisco spul wel niet is… Zittend had ik er geen last van, maar nu ik in de rondte word gedraaid, begint mijn hoofd de andere kant op te draaien! Gierend van de lach staan Tamara en ik met onze heupen te wiegen. We zijn de enige buitenlanders in de bodega en hebben veel bekijks. Of dat nou komt omdat we blond zijn en een kop groter dan iedereen ter plaatse, of omdat we een paar stijve Hollandse vrouwen zijn die niet kunnen dansen… Hoe dan ook, we hebben de grootste lol!

De twee mannen vinden het ook geweldig en lopen flink met ons te pronken. Maar op het moment dat ze beginnen te friemelen vinden wij dat de tour erop zit en dat het tijd is om terug te gaan naar Huacachina. Rond middernacht worden we dan ook netjes afgezet bij onze hostels.

Het was een onwijs gezellige avond. Ik heb zo verschrikkelijk gelachen! Het was echt een verzetje wat ik even nodig had. Alleen zou ik een paar uur later wensen dat ik nooit geboren was…

On the road again!

Dinsdag 25 oktober 2016
Na een aantal dagen in het onverwacht super leuke Lima, is de tijd gekomen om afscheid te nemen van mijn Ecuadoriaanse kamergenoten en de bus te pakken naar de volgende bestemming.

Om kosten te besparen besluit ik om naar het busstation te lopen. Volgens google maps is het ongeveer een half uur lopen, dus met bagage verwacht ik er zo’n 45 minuten over te doen. En aangezien ik nog weleens wil verdwalen (zoals die ene keer in Japan toen ik stond te miauwen tegen een politieagent), geef ik mezelf anderhalf uur de tijd om van het hostel bij het busstation te komen.

Hoewel ik Lima als een heel leuke stad heb leren kennen, zie ik het nu ook van een andere kant. De route naar het busstation loopt namelijk door verschillende achteraf straatjes, waar ik de enige gringa ben die over straat loopt. Niet dat ik mij onveilig voel, in tegendeel. Maar ik merk wel dat ik hier nog meer bekijks heb. Toch vind ik het ook leuk om deze kant van Lima te zien.
En tot mijn grote verbazing verdwaal ik niet 1 keer! Alles staat duidelijk aangegeven en ik loop gelijk goed. Whoohoo!

Ik reis vandaag met Oltursa, een Peruviaanse maatschappij die een heel goedkoop ticket in de aanbieding had. Nog geen 5 euro, een super relaxte brede stoel, gratis eten en drinken in de bus, en Chris Hemsworth op de tv. Zo kom ik de komende uren wel door!

Ongeveer 4 1/2 uur later kom ik aan in Ica, een stad in de woestijn die bekend staat vanwege de pisco drank en de nabijgelegen oase Huacachina. Omdat het inmiddels al donker is en ik hier heg nog steg weet, besluit ik om een taxi te nemen naar mijn hostel in Huacachina.

Voor de komende nachten heb ik een privé kamer geboekt bij Hostal Rocha. En wat is dit een leuke kamer! Piepklein, maar met een mooie muurschildering en een privé terras dat uitkijkt op het zwembad. Een perfecte locatie om een aantal dagen te relaxen. Het hostel zelf is ook erg relaxt. Aardige en behulpzame mensen en een drietal honden die van knuffelen houden.

Vermoeid laat ik mij op het bed vallen. Ik prijs mezelf een gelukkig mens dat ik hier mag zijn, en dan ineens komen alle emoties eruit. Verdriet om mama, de poezenkinderen en mezelf. Ik laat het allemaal maar los komen.
Vervolgens loop ik een rondje door het stadje en haal wat lekkers voor op de kamer. Daarna gezellig socializen bij het zwembad en knuffelen met de honden. Het leven is best wel goed.

Lima, Peru

Maandag 24 oktober 2016Het is midden in de nacht als ik wakker schrik van 2 ruziënde mannen. Een paar dagen geleden ben ik van het Karla huppeldepup B&B verhuist naar het Kussilus  Hostel in de wijk Miraflores, en hier deel ik een kamer met maar liefst 7 Ecuadoriaanse mannen die tijdelijk werken in Lima. Over het algemeen heb ik geen last van ze. Of ze slapen, of ze zijn aan het werk. Behalve vannacht dan. De 2 ruziemakers hebben wel vaker mot met elkaar, maar meestal is dat op een schappelijk tijdstip, niet om 3 uur ’s nachts als ik probeer te slapen. Op het moment dat een derde man zich ermee gaat bemoeien, ben ik het zat. Ik stap uit bed en roep heel hard: “Basta caballero’s! Go to sleep!”
De mannen zijn er even stil van, en blijven vervolgens stil. Want deze latino mannen mogen dan wel heetgebakerd zijn, op het moment dat de enige vrouw in de kamer heeft gesproken, dan wordt ernaar geluisterd. En zo hoort het ook.

Mijn ervaring met de Peruaanse mannen tot dusver, is dat het echte charmeurs zijn. Soms op het irritante af. Zo liep ik laatst rustig over straat, genietend van alle kleuren en geuren in het mooie Miraflores, toen ene Sergio ineens naast me kwam lopen en een heel verhaal ophing. Op een gegeven moment pakte hij mijn hand vast, want, zo vertelde hij, is het hier heel normaal om hand in hand te lopen. Het klopt dat er veel kleffe stelletjes op straat zijn te zien, wat ook wel heel schattig is, maar om nou met een wildvreemde kerel gezellig hand in hand te gaan lopen… nou nee.

Cat Calling is hier ook heel gebruikelijk. Cat Calling is zeg maar het naroepen van vrouwen. Soms heel beleefd, soms ronduit schunnig. Het kan soms best ongemakkelijk zijn, maar het is hier de normaalste zaak van de wereld. De mannen uiten graag hun waardering voor het vrouwelijke geslacht, en als vrouw zijnde kan je er verder mee doen wat je wilt. Schenk je er geen aandacht aan? Geen probleem. En dat is wel heel fijn. Want zowel in Amerika als in Europa, komt het nog weleens voor dat je wordt uitgescholden als je niet reageert op de vunzige teksten. Maar hier wordt er vervolgens de deur voor je opengehouden, of de mannen staan voor je op als je in de bus stapt. Of ze trakteren je op een drankje. Of ze bieden zich aan als gratis tourguide, zoals in het geval van Sergio.

Zodoende ben ik het weekend met Sergio op stap geweest om Lima door zijn ogen te zien. En ik had mij geen betere guide kunnen wensen! Hij heeft mij leuke plekjes laten zien waar ik anders nooit was gekomen, en in een grote onbekende stad als Lima, was een insider guide toch wel prettig. Alleen steeds dat handje vastpakken… Op een gegeven moment stopte ik m’n handen maar in m’n broekzak. Dat zag er wel heel nonchalant en ongeïnteresseerd uit, maar het hield wel de grijpgrage vingers op afstand!

Lima heb ik in ieder geval leren kennen als een super leuke stad! Vele gezellige wijken zoals het Boheemse Barranco en het gastronomische Miraflores, tot aan downtown Lima met prachtige kerken, musea en sfeervolle pleinen. Het hoogtepunt was toch wel Iglesia San Francisco, waar ik een kijkje kon nemen in de catacomben waar er ik weet niet hoeveel menselijke beenderen en schedels liggen uitgestald. Maar dat was nog niet eens het indrukwekkendste… Dat was nl de bibliotheek. De bibliotheek is er 1 die je ziet in avonturenfilms als Indiana Jones. Met mooie wenteltrappen en eeuwenoude boeken. Het was ten strengste verboden om foto’s te maken, maar hier moest ik een foto van hebben. En in tegenstelling tot de tempels in Japan, waar ik de Goden niet tegen mij wilde keren en mijn camera dus braaf in de tas liet zitten, kon ik het hier niet laten om toch stiekem een fotootje te maken. Ik haalde snel mijn telefoon tevoorschijn, deed net alsof ik een whatsappje binnenkreeg en klikte vliegensvlug een plaatje. Ha!

Op zondagmiddag nam ik afscheid van Sergio. Ik kreegg nog de uitnodiging om bij hem thuis te komen, maar dat sloeg ik beleefd af. Mijn zondagavond was dan ook heel relaxt op de kamer, met Netflix en een flesje inca cola.

Een heel relaxte avond en nacht, tot dus het moment dat de Ecuadorianen ruzie krijgen. Maar op het moment dat zij rustig zijn val ik ook weer snel in slaap. Ik word echter alweer vroeg wakker. De reden? Ik wil de seizoen première zien van The Walking Dead! Dit is ook de reden waarom ik vandaag nog in Lima blijf, omdat ik weet dat ik het hier kan zien, en alle TWD fans zullen het met mij eens zijn dat deze aflevering toch echt een must see is!

Dus om 10:00 uur ’s ochtends begeef ik mij naar de tv ruimte waar net een paar Peruaanse dames naar een of andere soap zitten te kijken. Ik sta een beetje om de tv te dralen en begin wat zenuwachtig te worden omdat ik het begin niet wil missen. De dames krijgen in de gaten dat ik iets anders wil zien en snappen de hint. Nog voor ze zijn opgestaan schakel ik over nar Fox, waar ik net op tijd ben om te zien hoe Negan met zijn vampire bat “Lucille” in de rondte zwaait. Gruwelijk, afschuwelijk! Ik ben de rest van de dag helemaal van slag.

Het enige wat ik vandaag doe is mijn eerste vlog monteren en een beetje door Miraflores wandelen. Ik pak mijn tas alvast in, socialize met wat andere reizigers en ga ’s avonds voor een prikkie super lekker uiteten.

Morgen stap ik op de bus naar een nieuwe bestemming: Huacachina, een oase in een woestijn.

In de herkansing!

Donderdag 20 oktober 2016Hoewel ik het sneu vind voor de vakantiegangers met beperkte tijd en wiens schema in de knoei is gekomen door de vertraging, heeft het extra nachtje in Londen mij wel goed gedaan. Even onthaasten en relaxen in een comfortabele kamer voor het zwerversbestaan begint. Na een ontspannend bad en verkwikkende douche, begeef ik mij naar het Garden Restaurant voor het ontbijt buffet. En jongens, wat is dit lekker!! Naast de gebruikelijke vruchtensappen als jus d’orange en appelsap, heeft het Hilton ook heerlijke verse smoothies! Eentje met banaan, aardbei en andere vruchten, en een groene shake met mint en spinazie. Zalig! Het eten smaakt uitstekend en er is ook voldoende keus voor vegetariërs. Ik eet mijn buikje rond en loop rond tien uur terug naar de luchthaven.

Hier staat Lukas al op mij te wachten. Samen lopen we door de douane en gaan vervolgens naar de No.1 Lounge, waar Lukas een member van is. Dat is 1 van de voordelen van het vele reizen; je krijgt heel snel een lidmaatschap van allerlei lounges en je mag een gast meenemen. In dit geval geluk voor mij, want ik ben vandaag de gast van Lukas!
Het is druk in de lounge, maar we vinden een mooi plaatsje bij het raam. Op de menukaart staan vele smakelijke gerechten die ik gratis kan bestellen, maar ik zit nog helemaal vol van het ontbijt, dus ik hou het enkel bij een paar glaasjes Baileys en wat noten en fruit (waarvan ik ook wat in mijn tas stop voor tijdens de vlucht).

Om 12:15 uur lopen we naar de gate, waar het vliegtuig al op ons staat te wachten. Gisteren was ons mantra: “Let’s pray for delay”, maar vandaag willen we graag op tijd vertrekken. En dat lukt! Na grondige inspectie zeggen we Engeland gedag en zijn we onderweg.
Een paar minuten na het opstijgen geven we elkaar een fistbump. Want wat blijkt? We zitten in een kist die amper is schoongemaakt! Boven ons zijn een aantal vage (eet?)vlekken te zien, voor ons barst het van de koffievlekken, aan de zijkant van mijn stoel zit kauwgom geplakt en bij de bagagebakken ligt me toch een laag stof! Geen probleem voor ons, maar we maken wel overal foto’s van. Want overal vlekken = Avios!!! En voldoende Avios = gratis vluchten! Ja, wij zijn weer als een kind zo blij.

De service aan boord is goed, en ook het eten smaakt prima. Tijdens de vlucht vermaakt ik mij met een drietal films en het schrijven van de eerste twee verslagen. Het is een twaalf uur durende vlucht, maar de tijd vliegt voorbij. Omdat we lekker voor in het vliegtuig zitten, zijn we ook razendsnel bij customs & immigrations. Bij immigrations wordt er alleen gevraagd hoe lang ik van plan ben om te blijven. Wat een verschil met immigrations van de VS en China! Niks geen gezeur, enkel een stempel in mijn paspoort en klaar.

Het wachten op mijn bagage duurt daarentegen wel verschrikkelijk lang! Mijn tas is 1 van de laatste die op de band komt rollen en ik slaak een zucht van verlichting als ik hem mijn kant op zie rollen. Het zou niet de eerste keer zijn dat mijn bagage schittert van afwezigheid, en ik ben altijd opgelucht als ik mijn tas weer in mijn armen kan nemen.

Wie ook schittert van afwezigheid? Mijn taxi chauffeur. Voor vertrek had ik met het B&B afgesproken dat ik zou worden opgehaald en dit had ik vanochtend nog extra bevestigd. En er staan erg veel chauffeurs die bordjes omhoog houden met daarop de namen van hun passagiers, maar mijn naam staat er niet bij. Nee he! Ik probeer contact te krijgen met het B&B, maar echt vlot willen ze niet reageren. Gelukkig ben ik niet de enige chauffeur-loze reiziger. Er staan aardig wat andere Nederlanders in hetzelfde schuitje. Zo nu en dan geven we elkaar een bemoedigend knikje, zo van: We worden nu vast snel opgehaald. Op een gegeven moment loop ik even een rondje als ik ineens achter mij hoor: Miss Jennyfer?!
En jawel, daar is mijn chauffeur!!

Alleen blijkt dit niet mijn chauffeur te zijn… Het is de chauffeur van twee Nederlandse mannen die hetzelfde B&B hebben geboekt als ik. Maar omdat mijn single room al was vergeven voor vannacht, heeft het B&B mij ondergebracht bij hun zusterlocatie, waar ik gisteren al mee akkoord ben gegaan. De chauffeur van de zusterlocatie staat nog in de file en het B&B wilde laten weten dat ze me niet zijn vergeten, dus moet hun eigen chauffeur blijven wachten totdat ik word opgehaald. Nadeel voor de twee Nederlandse mannen is dat zij ook moeten blijven wachten tot mijn chauffeur er is!

Een klein kwartiertje later kunnen we allemaal op weg naar ons verblijf. We rijden welgeteld 5 minuten en staan dan muurvast. File! En niet zo’n beetje ook. Ik wil het liefst zo snel mogelijk naar bed, maar hier is niets aan te doen, helaas. De chauffeur vindt het echter prachtig! Hij stelt zich voor als Carlos en vraagt of ik van Chinees eten hou. Hij verteld dat ie dol is op Chinees eten en stelt voor dat we ergens een zijstraat inrijden om een hapje te gaan eten en op die manier wachten tot de file wat voorbij is. Gezellig samen, met z’n twee. Ik schud driftig van nee.
Als we later weer rijden komen we langs een of andere salsa tent. Carlos trapt op zijn rem en vraagt of ik van dansen hou. Want het lijkt hem wel leuk om een dansje te wagen. Gezellig samen, met z’n tweetjes.  Ik schud weer van nee. Breng mij nou maar gewoon naar m’n B&B, dan kan ik mijn bed in. Gezellig, lekker alleen.

Het B&B, Karla huppeldepup, ligt in de wijk San Isidro. Het is een simpel maar knus verblijf. Ik heb een privé badkamer en er is gratis wifi. Er is ook een grote keuken waar ik snel een warme kruik maak voor mijn koude voetjes. Jawel, ik heb een kruik meegenomen op reis! En daar heb ik geen spijt van. Zodra de kruik warm is nestel ik me in bed. Ik laat het thuisfront weten dat ik goed ben aangekomen en val dan snel in dromenland.

Op naar Lima! Of toch niet...

Woensdag 19 oktober 2016 Na een onrustige nacht loopt tegen zessen de wekker af. Dat ik zo slecht heb geslapen ligt niet aan het hostel, ik slaap al maanden heel erg slecht. Het bed is nl best comfortabel (en dat voor maar €16), en de andere reizigers op de kamer zijn heel rustig. Het hostel heeft weinig douches, maar het voordeel van vroeg opstaan is dat de rest van het hostel nog in diepe rust is, en dat ik op mijn gemak heel lang onder de lekker hete douche kan staan!

Een klein uurtje later loop ik naar Victoria Coach Station, vanwaar de EasyBus naar Gatwick Airport vertrekt. Normaal gesproken had ik voor de trein gekozen, maar omdat er vandaag nog stakingen zijn, heb ik voor maar £6 een buskaartje gekocht! EasyBus is zeg maar het zusje van EasyJet en rijdt 24 uur per dag van en naar meerdere locaties in Engeland, en als je tijdig boekt kan je een leuke deal scoren.

EasyBus blijkt echter geen FastBus te zijn. Dit komt mede omdat we midden in het spitsuur zitten en er treinstakingen aan de gang zijn, maar ik denk ook dat we een ietwat slome chauffeur hebben. Op de momenten dat we kunnen doorrijden blijft hij rustig aaan sukkelen en op een gegeven moment zet hij de bus aan de kant van de weg om even een plaspauze voor zichzelf in te lassen. Tja, zo’n man moet natuurlijk ook even een plasje kunnen doen!

De mannen voor mij in de bus raken aardig geïrriteerd. De bus had om 09:10 uur op London Gatwick moeten zijn, maar inmiddels is het tegen tienen en rijden wij nog ergens op de motorway. De vlucht van de mannen gaat blijkbaar om kwart over 10, dus die gaan ze niet halen! Jammer jongens, maar dan hadden jullie maar een bus eerder moeten nemen. Dit soort vertragingen moet je altijd incalculeren, en zelfs als de bus wel op tijd was geweest hadden jullie de vlucht waarschijnlijk alsnog gemist. Mijn vlucht gaat pas om 13:10 uur, dus ik zit heel relaxt te zitten.

Aangekomen bij de North Terminal van Gatwick drop ik snel mijn giga tas bij British Airways en haal ik achter de douane bij Boots een lekkere sandwich en een ijsthee. Ik loop een rondje langs de winkels en ga daarna op mijn gemak richting de gate. Daar staan allemaal stoere en doorgewinterde reizigers te wachten tot ze het vliegtuig kunnen betreden. Ik sta er een beetje kneuterig bij met mijn rugzakje vol met kleurrijke sleutelhangers en een knalrood nekkussen in de vorm van een Chinese draak. Boeien! Ik ben 41 jaar, ik kan doen wat ik wil en als ik met Kermit the Frog aan mijn rugzak en een Chinese draak om mijn nek wil lopen, dan doe ik dat!

Het instappen verloopt lekker vlot. Haast niemand heeft grote trolley’s bij zich (dit is echt een rugzakken vlucht), dus er is boven in de bagagerekken ruimte genoeg. En dat is mooi, want ik heb een bulkhead seat dus mijn handbagage moet wel bovenin worden opgeborgen. Naast de fijne beenruimte heb ik twee raampjes tot mijn beschikking, en een gezellige buurman.

De buurman, Lukas, is met zijn jonge leeftijd al een echte wereldreiziger! Hij werkt voor de Duitse versie van Vakantie Piraten, kent de kneepjes van het flight hacken en de error fares, en vliegt op die manier voor een prikkie de wereld rond. Nu een tripje van 9 dagen naar Peru, en volgende maand even tussendoor naar Mexico. Geweldig toch! We hebben gesprekstof genoeg, en ik merk amper dat we ondertussen al anderhalf uur vertraging heb opgelopen. Blijkbaar is er een of ander technisch mankement en moet dat eerst worden opgelost. Werklui lopen af en aan, en dan krijgen we te horen dat we mogen vertrekken. Stiekem had ik gehoopt op een langere vertraging zodat ik wat centjes kon claimen van British Airways, want nu ik geen inkomen meer heb is iedere euro, pond en sol meegenomen! Maar we zijn op weg. Tenminste… dat denken we! We zijn amper los van de gate als we het bericht krijgen dat de engineer het toch niet vertrouwd en dat dit vliegtuig niet mag vliegen vandaag. We blijven aan de grond en gaan morgen in de herkansing.

Een golf van teleurstelling gaat door het vliegtuig heen, alleen de gekkies op stoelen 16 a en b staan te juichen. Dat zijn Lukas en ik. Want wij weten dat we nu €600 kunnen claimen, en voor een internationale zwerfster zoals mijzelf, is €600 heel veel geld! Met een grote grijns op onze gezichten huppelen we het vliegtuig uit. We moeten eerst weer door de douane en kunnen daarna aansluiten in de rij om onze hotel en eet vouchers op te halen. De mensen voor mij krijgen het Premier Inn aangeboden, en ik vermoed dat ik daar ook terechtkom. Maar nee hoor, ik word vannacht in het Hilton Hotel geplaatst! Sjiek de friemel haha!

Het Hilton ligt bij de South Terminal en ik weet niet hoe snel ik moet lopen om daar te komen. Uiteindelijk had ik er iets meer van verwacht, maar het Hilton blijft het Hilton. De kamer is lekker ruim, er is een zeer comfortabel bed en een heerlijke badkamer. Wat een verschil met het smoezelige hostel van vanochtend! Ik stuur eerst wat app-jes, email met de B&B in Lima om te vertellen van de vertraging en neem vervolgens een lekker heet bad. Wat een verwennerij zeg!

Daarna ga ik naar het Garden Restaurant voor het gratis diner. Dit blijkt een buffet te zijn, met genoeg keuze voor zowel carnivoren als herbivoren. Ik eet mijn buikje rond, socializen met andere gestrande reizigers en duik vervolgens in het fijne bed waar alle emoties loskomen en ik eerst een portie lig te huilen voor ik wat tv ga kijken en daarna in slaap val. Het was een goede dag vandaag.

Een nieuw begin

Dinsdag 18 oktober 2016 De dag die zover weg leek is aangebroken. Vandaag is een nieuw begin. The first day of the rest of my life, of zoiets. Want vandaag gaat mijn grote avontuur naar Zuid Amerika van start!

Na een vrij chaotische dag trek ik rond 16:30 uur de deur achter mij dicht. Automatisch voel ik of hij op slot zit en kijk ik nog even door het raam. Het besef dat ik hier nooit meer terug kom begint eindelijk een beetje tot mij door te dringen. Het huis wat zo vertrouwd was, met zoveel fijne en ook zoveel nare herinneringen, het huis waar ik ben geboren en getogen en waar mijn hele hebben en houwen staat… Ik moet het allemaal achterlaten. Alleen de fijne herinneringen gaan met mij mee. Ik kijk nog 1 keer achterom, slaak een diepe zucht en pink een traantje weg. Dag huis!

Het voelt allemaal zo vreemd en dubbel… aan de ene kant het enthousiasme en blijdschap dat ik iets ga doen wat ik al zo ontzettend lang wil doen, en aan de andere kant is er groot verdriet. Verdriet om het verlies van mijn moeder, van de poes waar ik een nieuw huis voor heb moeten vinden en de poes die ik heb moeten laten inslapen, verdriet dat ik zo in de steek ben gelaten door de Nederlandse instanties en dat ik nu huis en haard moet verlaten… De pijn is soms niet te dragen. Hopelijk vindt dat grote verdriet langzaam maar zeker een mooi plekje.

Rob en Gerda brengen mij naar Schiphol, waar ik heel erg blij en dankbaar voor ben, en na een korte pitstop om afscheid te nemen van Sandra, gaan we dan echt op weg. Tijdens de rit zit ik  zenuwachtig in mijn rugzak te frutselen, dit moet in dit vakje, dat in een ander vakje, ofnee, toch maar in het oorspronkelijke vakje. Ik mag dan misschien wel hartstikke stoer en dapper lijken, maar eigenlijk vind ik het gewoon doodeng! Hoe dan ook, ik ga ervoor!

Op Schiphol heb ik een mini meeting met Marco en Gonnie, een super leuk stel met wie ik enige jaren geleden in Epcot, in de regen, heb staan swingen bij het optreden van The Village People. Aah…. good times! Gonnie en Marco komen net terug van een prachtige reis door Florida & the Deep South, en dankzij een vertaging kunnen we elkaar nog net even zien. Leuk!

Nadat ik mijn tas heb afgegeven eet ik met Rob en Gerda een frietje bij de Burger King. Het is reuze gezellig, maar ook emotioneel. Want het enige echte pluspunt dat uit alle ellende is voortgekomen, is dat ik weer contact heb gekregen met mijn vader, Rob, en zijn echtgenote (mijn cadeaumoeder), Gerda. Het voelt goed, helemaal omdat mijn mams voor haar overlijden in het ziekenhuis vertelde dat ze hoopte dat wij weer contact zouden krijgen. Ik denk dan ook dat di mama glimlachend naar beneden kijkt.

En dan is het tijd dat ik door de douane moet… Het afscheid gaat gepaard met flink wat tranen. Dit is de eerste keer in mijn leven dat ik niet jubelend op reis ga. Heel even heb ik twijfels, zal ik het echt wel doen? Kan ik niet beter rechtsomkeert maken en terug rennen in de armen van Rob en Gerda? In de wetenschap dat ik enorm veel spijt ga krijgen als ik deze reis niet ga maken, loop ik door de douane. En op dat moment vind ik mezelf best een beetje dapper.


De vlucht naar Londen verloopt voorspoedig, maar de aankomst is iets minder prettig. We hebben ongeveer een half uur vertraging, waardoor ik net de laatste goedkope bus naar Victoria Station misloop. En dan blijkt ook nog eens dat de underground niet rijdt! Hierdoor ben ik min of meer gedwongen om de duurdere express trein te nemen naar Paddington Station en vanaf daar verder te gaan met de underground, oftewel the tube, naar Victoria.

Iedereen die weleens in Londen is geweest weet dat een gemiddeld underground station vele trappen kent. Drie trappen omhoog, twee naar beneden en dan weer 1 omhoog. Heel erg handig als je in training bent voor het wereldkampioenschap traplopen, maar minder prettig als je met bagage loopt te sjouwen. Ik kom er nu ook gelijk achter dat ik veel te veel bij mij heb. Dit wist ik al voor vertrek, en ik weet ook dat ik een groot gedeelte zal moeten dumpen. Maar dit is het enige wat ik nog heb, dus op dit moment klam ik me er nog stevig aan vast. Het loslaten zal in etappes gaan.

Terwijl ik zo loop te sjouwen, laten de Britse mannen zich van hun beste kant zien. Maar liefst 7 mannen bieden aan om de tas voor mij omhoog te dragen! Ik vind het hartstikke lief, maar iedere keer sla ik het aanbod af. Ik red het zelf wel. En ik besef dat ik ook dit moet loslaten… Maar dat is moeilijk! Want jarenlang kreeg ik nul op rekest als ik bij instanties om hulp vroeg. Dus ik ben inmiddels gewend geraakt om alles alleen te doen. Ik moet weer leren dat ik hulp mag aanvaarden en dat het leven makkelijker is als ik er niet alleen voor sta. Anyways, ik kan er nu wel een heel treurig reisverslag van maken, maar geen zorgen, dat wordt het niet!

Even na middernacht meld ik me bij mijn overnachting: The Pub at White Ferry. Een smoezelig hostel boven een sfeervolle kroeg. Ook hier moet ik 4 trappen omhoog, wat gepaard gaat met flink wat gemopper. Uitgeput laat ik me op mijn bed vallen. De wilde plannen om naar het casino te gaan om daar wat MyVegas rewards uit te geven laat ik vallen. Zelfs een drankje in de pub beneden zit er niet meer in. Ik fris mij even op, praat wat met mijn kamergenoten en hou het dan voor gezien. Morgen staat er een lange vlucht op het programma, dus nu gaat het licht uit.