The Day After...

Vrijdag 29 oktober 2016 De laatste keer dat ik mij zo beroerd heb gevoeld als vanochtend, is ruim 10 jaar geleden, na een avondje stappen op Fremont Street in Las Vegas. Ik was samen met mijn ouders bij Mermaids Casino (die helaas niet meer bestaat), waar de drankjes iedere ronde sterker werden. Super lekker op dat moment, maar op een gegeven moment werd ik in de badkamer van mijn hotel wakker, zonder enig idee te hebben hoe ik daar was beland.

Nu kan ik mij nog wel goed herinneren hoe ik gisteravond op mijn kamer ben teruggekomen, maar eerlijk gezegd zou ik dat beeld het liefste vergeten. Mijn hoofd draait alle kanten op en ik kan niet zitten of liggen. Als het me dan toch is gelukt om een comfortabele positie te vinden, kom ik tot het besef dat ik mijn tas moet inpakken. Ooh… shit. Niks lekker relaxen en mijn kater uitzitten, ik heb een  reisdag voor de boeg!

Met veel moeite lukt het om te douchen en even naar de winkel te gaan om wat zoute crackers en coca cola te halen. Geen beter medicijn dan lauwe cola waar de prik vanaf is!
Met mijn zware hoofd bedank ik het hostel voor het fijne verblijf en neem ik afscheid van al het dierenspul. Een ding weet ik zeker: Ik drink nooit meer pisco!!

Het verkeer in Peru kan enorm chaotisch zijn. Ik neem aan dat er verkeersregels zijn, maar over het algemeen lijkt het alsof je gewoon brutaal moet zijn en jezelf er tussen moet duwen en heel hard toeteren. Het getoeter is dan ook niet van de lucht. En zelfs nu, op dit korte ritje van Huacachina naar het busstation in Ica, waar er amper verkeer te zien is, toetert de chauffeur erop los. Ik heb geen idee waarom… waarschijnlijk is het een gewoonte van de beste man. Zo van: Joehoe, jongens… pas op, ik kom eraan!
De chauffeur heeft ook wel zin in een praatje, maar daar heb ik nu helemaal geen zin in. Ik knik beleefd ja en nee en hoop dat hij snel doorrijdt zodat ik nog sneller uit de auto kan stappen.

Het busstation ruikt naar benzine wat mijn kater niet beter maakt. Maar gelukkig is de bus snel aanwezig en kan ik onderuit zakken in de relaxte stoelen. Want ook deze keer is het weer een super luxe ritje waar de NS nog wat van kan leren. Helaas blijkt het wel een hobbel de bobbel ritje te zijn. Zigzaggend door de bergen, haarspeld bochten omhoog en weer naar beneden. Disney’s Test Track is er niets bij!
Maar uiteindelijk kom ik heelhuids aan op het busstation in Nazca, waar de manager van mijn hotel al staat te wachten.

De komende 3 nachten verblijf ik in het Posada Guadalupe hotel, waar ik voor €24.- in totaal een privé kamer heb. En wat ben ik op dit moment blij met een eigen kamer!! Ik gooi mijn spullen op het ene bed en laat mezelf vallen op het andere bed. Maar niet voor lang, want ik moet geld wisselen en tours regelen, en ik wil ook gelijk wat boodschappen doen.
Het hotel ligt erg centraal, dus na een korte wandeling ben ik in het centrum. Ik neem een kijkje bij wat reisbureaus, vergelijk de tours en prijzen, en boek uiteindelijk een tripje naar de mummy begraafplaats Chauchilla.

Op het moment dat ik naar de bank loop, krijgt mijn zware hoofd de overhand en lig ik, voor ik er erg in heb, midden op straat. Nou komt dat ook wel een beetje omdat de weg ongelijk is, en ik heel erg moe ben… Maar goed, ik lig dus op handen en knieën midden op de weg. En alsof het getoeter van de auto’s al niet hard genoeg was, is het nu helemaal erg! Want ja, de auto’s willen doorrijden, maar dat gaat niet omdat die stomme gringa niet snel genoeg aan de kant wil! Ik heb enorm veel bekijks en het schaamrood staat op mijn wangen. Zo snel als mogelijk klauter ik overeind en strompel ik super chill naar de bank. Snel pinnen en wegwezen!

In het hotel eet ik een broodje en ontsmet ik mijn schaafwonden. Liep ik voor vertrek nog te mopperen op alle vaccinaties die zo gruwelijk duur waren, nu ben ik er blij mee! Ik probeer nog wat te socializen met de andere reizigers, maar iedereen is erg op zichzelf dus dat zit er niet in. No worries, het is ook wel goed om lekker vroeg te gaan slapen, zodat ik morgen fris en fruitig naar de mummies kan!

Pisco in de woestijn

Donderdag 27 oktober 2016Ik heb er nog wat moeite mee om volop te genieten. Het lijkt zo vanzelfsprekend, want ik zit tenslotte op een prachtige plek. Maar het verdriet heeft nog steeds de overhand.
Gelukkig blijkt Huacachina een waar paradijs te zijn, een ideale plek om tot rust te komen en alle gebeurtenissen van de laatste tijd te laten bezinken. De paar dagen dat ik hier ben werken dan ook heel bevrijdend.
Ik hang wat rond bij het zwembad, knuffel met de honden en katten die rond het hostel hangen, wandel rond de oase en kijk in de woestijn naar de prachtige zonsondergang. Ik moet zeggen dat het een crime is om de zandduinen te beklimmen, maar het waanzinnige uitzicht is het meer dan waard!

Tussen de middag besluit ik om een hapje te gaan eten bij La Casa de Bamboo. Toen ik nog gewoon een paar weken op vakantie zou gaan had ik hier een kamer gereserveerd, maar in mijn huidige zwerversbestaan bleek dit hotel/hostel net een tikkie boven budget te liggen. La Casa de Bamboo heeft echter ook een restaurant, wat bekend staat voor de lekkere (en voordelige) veganistische gerechten. Nou, dat klopt!

Ik bestel een falafel maaltijd en terwijl ik daarvan zit te smikkelen, komt er een man naast me zitten. Hij stelt zich voor als Edgar en begint een heel verhaal over een pisco tour en wil op zijn laptop wat foto’s van de tour laten zien. Serieus, man. Moet dat nu? Ik zit lekker te eten! Ik stuur hem weg en beloof dat ik na het eten wel even bij hem langs kom.
Zo gezegd ga ik na mijn lekkere lunch bij Edgar langs en luister ik naar zijn enthousiaste verhalen over de tour.
Ik vertel hem dat ik morgen alweer verder ga, en dat zo’n tour er niet inzit.
Geen probleem, zegt Edgar, want dit is een heel speciale tour… hij is namelijk ’s avonds!

De tour duurt 2 uur en kost maar 10 soles (dat is omgerekend zo’n €2,65). Normaal gesproken kost zo’n tour al snel een soles of 40, dus dit is echt een koopje. En ach, waarom ook niet… Ik betaal de beste man 10 soles en krijg netjes een bonnetje en de melding dat de tour om 20:00 uur vertrekt en dat ik ca 10 minuten van tevoren aanwezig moet zijn.

Om 19:45 uur meld ik mij netjes bij La Casa de Bamboo en ik zie dat ik niet de enige ben. Ik sluit aan bij een groepje wachtenden, maar al snel blijkt dat zij niet meegaan met de tour maar daar gewoon staan te praten. Stipt om 20:00 uur tikt Edgar mij op m’n schouder. Vamos! Een beetje verbaasd kijk ik om me heen, ben ik nou echt de enige? Gaan wij met z’n tweetjes op stap? Hij stelt me gerust dat we niet alleen zijn en dat er nog meer mensen meegaan. Die “nog meer mensen” zijn een vriend van Edgar en een Nederlands meisje, Tamara, die met hetzelfde smoesje is meegelokt als ik. Leuk, een pisco tour. Gezellig ’s avonds… De pisco tour blijkt dus helemaal geen pisco tour te zijn, maar gewoon twee mannetjes die een avondje willen dansen en sjansen en ieder een Nederlandse vrouw hebben uitgezocht waarmee zij de blits kunnen maken bij de lokale salsa tent. En de 10 soles die we elk hebben betaald? Dat blijken de taxi kosten te zijn…

Tamara en ik zien er beide de humor er wel van in, en stappen giechelend in een taxi. De taxi’s in Huacachina zijn piepkleine autootjes, dus we zitten met z’n vieren knus opgepropt. De twee mannen praten honderduit en doen zich super stoer voor. Onderweg krijgen we uitleg over alle bezienswaardigheden die zij van belang vinden, zoals de grootste disco en de beste plek om bier te drinken. Tja…

Zodra we in de buurt zijn van Bodega Lazo, de plek waar Pisco wordt gemaakt, raken de twee mannen de weg kwijt. De taxi chauffeur weet het ook niet, dus zodoende rijden we een half uur rondjes over een verlaten zandweg.
Uiteindelijk weten de mannen weer hoe we moeten rijden, en staan we binnen no time voor de poorten van de Bodega. Het heeft echter nog wat voeten in de aarde voor we naar binnen mogen. De mannen willen namelijk wel hun belofte waarmaken dat dit een officiële Pisco tour is, en ons het gebeuren laten zien waar de pisco wordt gemaakt. Maar ja, het is ’s avonds, dus de fabriek is gesloten.
Na wat gesjoemel onder de tafel mogen we dan toch naar binnen.

Pisco is de nationale drank van Peru. Het is een soort brandy gemaakt van druiven en heeft een erg hoog alcohol gehalte. Je kant het gewoon puur drinken, zoals een shotje tequila, maar het wordt ook gebruikt voor Pisco Sour en andere lekkere mixjes.
Bodega Lazo maakt al sinds 1809 pisco, en is naast een brouwerij ook een gezellige uitgaansgelegenheid.

De brouwerij hangt vol met schilderijen en tussen de kruiken pisco staan allerlei opgezette dieren en skeletten. Het is een heel bijzondere plek, om het zo maar te zeggen.
Edgar opent 1 van de kruiken, haalt er met een langwerpige bamboe stok wat pisco uit, en schenkt dat vervolgens in 4 bekertjes. Proeven maar, dames! De 2 mannen kijken met een grote grijns op hun gezicht hoe wij proberen de pisco weg te krijgen. Jemig zeg, wat brand dat spul!!
We proeven tenslotte 3 soorten pisco en 3 soorten versterkte wijn en mogen daarna onze favoriete smaak kiezen. We kiezen beide het wijntje met kersensmaak, en voor we er erg in hebben staat er een grote kan versterkte kersenwijn op tafel.

Naast deze kan staat 1 glas. Het is de bedoeling dat we om de beurt een shotje drinken en dan tegen de persoon links naast ons ‘Salute’ zeggen. Vergeten we om te proosten, dan moeten we nog een glaasje drinken. Het is maar een klein glaasje, en de wijn is lekker zoet, dus wij drinken wel! De wijn wordt afgewisseld met pisco, wat niet zo vies smaakt als we het wegspoelen met de kersenwijn.

Op een gegeven moment word ik door Edgar naar de dansvloer gesleurd. Tijd om salsa te dansen! Dit is het moment dat ik pas goed merk hoe sterk dat pisco spul wel niet is… Zittend had ik er geen last van, maar nu ik in de rondte word gedraaid, begint mijn hoofd de andere kant op te draaien! Gierend van de lach staan Tamara en ik met onze heupen te wiegen. We zijn de enige buitenlanders in de bodega en hebben veel bekijks. Of dat nou komt omdat we blond zijn en een kop groter dan iedereen ter plaatse, of omdat we een paar stijve Hollandse vrouwen zijn die niet kunnen dansen… Hoe dan ook, we hebben de grootste lol!

De twee mannen vinden het ook geweldig en lopen flink met ons te pronken. Maar op het moment dat ze beginnen te friemelen vinden wij dat de tour erop zit en dat het tijd is om terug te gaan naar Huacachina. Rond middernacht worden we dan ook netjes afgezet bij onze hostels.

Het was een onwijs gezellige avond. Ik heb zo verschrikkelijk gelachen! Het was echt een verzetje wat ik even nodig had. Alleen zou ik een paar uur later wensen dat ik nooit geboren was…

On the road again!

Dinsdag 25 oktober 2016
Na een aantal dagen in het onverwacht super leuke Lima, is de tijd gekomen om afscheid te nemen van mijn Ecuadoriaanse kamergenoten en de bus te pakken naar de volgende bestemming.

Om kosten te besparen besluit ik om naar het busstation te lopen. Volgens google maps is het ongeveer een half uur lopen, dus met bagage verwacht ik er zo’n 45 minuten over te doen. En aangezien ik nog weleens wil verdwalen (zoals die ene keer in Japan toen ik stond te miauwen tegen een politieagent), geef ik mezelf anderhalf uur de tijd om van het hostel bij het busstation te komen.

Hoewel ik Lima als een heel leuke stad heb leren kennen, zie ik het nu ook van een andere kant. De route naar het busstation loopt namelijk door verschillende achteraf straatjes, waar ik de enige gringa ben die over straat loopt. Niet dat ik mij onveilig voel, in tegendeel. Maar ik merk wel dat ik hier nog meer bekijks heb. Toch vind ik het ook leuk om deze kant van Lima te zien.
En tot mijn grote verbazing verdwaal ik niet 1 keer! Alles staat duidelijk aangegeven en ik loop gelijk goed. Whoohoo!

Ik reis vandaag met Oltursa, een Peruviaanse maatschappij die een heel goedkoop ticket in de aanbieding had. Nog geen 5 euro, een super relaxte brede stoel, gratis eten en drinken in de bus, en Chris Hemsworth op de tv. Zo kom ik de komende uren wel door!

Ongeveer 4 1/2 uur later kom ik aan in Ica, een stad in de woestijn die bekend staat vanwege de pisco drank en de nabijgelegen oase Huacachina. Omdat het inmiddels al donker is en ik hier heg nog steg weet, besluit ik om een taxi te nemen naar mijn hostel in Huacachina.

Voor de komende nachten heb ik een privé kamer geboekt bij Hostal Rocha. En wat is dit een leuke kamer! Piepklein, maar met een mooie muurschildering en een privé terras dat uitkijkt op het zwembad. Een perfecte locatie om een aantal dagen te relaxen. Het hostel zelf is ook erg relaxt. Aardige en behulpzame mensen en een drietal honden die van knuffelen houden.

Vermoeid laat ik mij op het bed vallen. Ik prijs mezelf een gelukkig mens dat ik hier mag zijn, en dan ineens komen alle emoties eruit. Verdriet om mama, de poezenkinderen en mezelf. Ik laat het allemaal maar los komen.
Vervolgens loop ik een rondje door het stadje en haal wat lekkers voor op de kamer. Daarna gezellig socializen bij het zwembad en knuffelen met de honden. Het leven is best wel goed.

Lima, Peru

Maandag 24 oktober 2016Het is midden in de nacht als ik wakker schrik van 2 ruziënde mannen. Een paar dagen geleden ben ik van het Karla huppeldepup B&B verhuist naar het Kussilus  Hostel in de wijk Miraflores, en hier deel ik een kamer met maar liefst 7 Ecuadoriaanse mannen die tijdelijk werken in Lima. Over het algemeen heb ik geen last van ze. Of ze slapen, of ze zijn aan het werk. Behalve vannacht dan. De 2 ruziemakers hebben wel vaker mot met elkaar, maar meestal is dat op een schappelijk tijdstip, niet om 3 uur ’s nachts als ik probeer te slapen. Op het moment dat een derde man zich ermee gaat bemoeien, ben ik het zat. Ik stap uit bed en roep heel hard: “Basta caballero’s! Go to sleep!”
De mannen zijn er even stil van, en blijven vervolgens stil. Want deze latino mannen mogen dan wel heetgebakerd zijn, op het moment dat de enige vrouw in de kamer heeft gesproken, dan wordt ernaar geluisterd. En zo hoort het ook.

Mijn ervaring met de Peruaanse mannen tot dusver, is dat het echte charmeurs zijn. Soms op het irritante af. Zo liep ik laatst rustig over straat, genietend van alle kleuren en geuren in het mooie Miraflores, toen ene Sergio ineens naast me kwam lopen en een heel verhaal ophing. Op een gegeven moment pakte hij mijn hand vast, want, zo vertelde hij, is het hier heel normaal om hand in hand te lopen. Het klopt dat er veel kleffe stelletjes op straat zijn te zien, wat ook wel heel schattig is, maar om nou met een wildvreemde kerel gezellig hand in hand te gaan lopen… nou nee.

Cat Calling is hier ook heel gebruikelijk. Cat Calling is zeg maar het naroepen van vrouwen. Soms heel beleefd, soms ronduit schunnig. Het kan soms best ongemakkelijk zijn, maar het is hier de normaalste zaak van de wereld. De mannen uiten graag hun waardering voor het vrouwelijke geslacht, en als vrouw zijnde kan je er verder mee doen wat je wilt. Schenk je er geen aandacht aan? Geen probleem. En dat is wel heel fijn. Want zowel in Amerika als in Europa, komt het nog weleens voor dat je wordt uitgescholden als je niet reageert op de vunzige teksten. Maar hier wordt er vervolgens de deur voor je opengehouden, of de mannen staan voor je op als je in de bus stapt. Of ze trakteren je op een drankje. Of ze bieden zich aan als gratis tourguide, zoals in het geval van Sergio.

Zodoende ben ik het weekend met Sergio op stap geweest om Lima door zijn ogen te zien. En ik had mij geen betere guide kunnen wensen! Hij heeft mij leuke plekjes laten zien waar ik anders nooit was gekomen, en in een grote onbekende stad als Lima, was een insider guide toch wel prettig. Alleen steeds dat handje vastpakken… Op een gegeven moment stopte ik m’n handen maar in m’n broekzak. Dat zag er wel heel nonchalant en ongeïnteresseerd uit, maar het hield wel de grijpgrage vingers op afstand!

Lima heb ik in ieder geval leren kennen als een super leuke stad! Vele gezellige wijken zoals het Boheemse Barranco en het gastronomische Miraflores, tot aan downtown Lima met prachtige kerken, musea en sfeervolle pleinen. Het hoogtepunt was toch wel Iglesia San Francisco, waar ik een kijkje kon nemen in de catacomben waar er ik weet niet hoeveel menselijke beenderen en schedels liggen uitgestald. Maar dat was nog niet eens het indrukwekkendste… Dat was nl de bibliotheek. De bibliotheek is er 1 die je ziet in avonturenfilms als Indiana Jones. Met mooie wenteltrappen en eeuwenoude boeken. Het was ten strengste verboden om foto’s te maken, maar hier moest ik een foto van hebben. En in tegenstelling tot de tempels in Japan, waar ik de Goden niet tegen mij wilde keren en mijn camera dus braaf in de tas liet zitten, kon ik het hier niet laten om toch stiekem een fotootje te maken. Ik haalde snel mijn telefoon tevoorschijn, deed net alsof ik een whatsappje binnenkreeg en klikte vliegensvlug een plaatje. Ha!

Op zondagmiddag nam ik afscheid van Sergio. Ik kreegg nog de uitnodiging om bij hem thuis te komen, maar dat sloeg ik beleefd af. Mijn zondagavond was dan ook heel relaxt op de kamer, met Netflix en een flesje inca cola.

Een heel relaxte avond en nacht, tot dus het moment dat de Ecuadorianen ruzie krijgen. Maar op het moment dat zij rustig zijn val ik ook weer snel in slaap. Ik word echter alweer vroeg wakker. De reden? Ik wil de seizoen première zien van The Walking Dead! Dit is ook de reden waarom ik vandaag nog in Lima blijf, omdat ik weet dat ik het hier kan zien, en alle TWD fans zullen het met mij eens zijn dat deze aflevering toch echt een must see is!

Dus om 10:00 uur ’s ochtends begeef ik mij naar de tv ruimte waar net een paar Peruaanse dames naar een of andere soap zitten te kijken. Ik sta een beetje om de tv te dralen en begin wat zenuwachtig te worden omdat ik het begin niet wil missen. De dames krijgen in de gaten dat ik iets anders wil zien en snappen de hint. Nog voor ze zijn opgestaan schakel ik over nar Fox, waar ik net op tijd ben om te zien hoe Negan met zijn vampire bat “Lucille” in de rondte zwaait. Gruwelijk, afschuwelijk! Ik ben de rest van de dag helemaal van slag.

Het enige wat ik vandaag doe is mijn eerste vlog monteren en een beetje door Miraflores wandelen. Ik pak mijn tas alvast in, socialize met wat andere reizigers en ga ’s avonds voor een prikkie super lekker uiteten.

Morgen stap ik op de bus naar een nieuwe bestemming: Huacachina, een oase in een woestijn.