The Day After...

Vrijdag 29 oktober 2016 De laatste keer dat ik mij zo beroerd heb gevoeld als vanochtend, is ruim 10 jaar geleden, na een avondje stappen op Fremont Street in Las Vegas. Ik was samen met mijn ouders bij Mermaids Casino (die helaas niet meer bestaat), waar de drankjes iedere ronde sterker werden. Super lekker op dat moment, maar op een gegeven moment werd ik in de badkamer van mijn hotel wakker, zonder enig idee te hebben hoe ik daar was beland.

Nu kan ik mij nog wel goed herinneren hoe ik gisteravond op mijn kamer ben teruggekomen, maar eerlijk gezegd zou ik dat beeld het liefste vergeten. Mijn hoofd draait alle kanten op en ik kan niet zitten of liggen. Als het me dan toch is gelukt om een comfortabele positie te vinden, kom ik tot het besef dat ik mijn tas moet inpakken. Ooh… shit. Niks lekker relaxen en mijn kater uitzitten, ik heb een  reisdag voor de boeg!

Met veel moeite lukt het om te douchen en even naar de winkel te gaan om wat zoute crackers en coca cola te halen. Geen beter medicijn dan lauwe cola waar de prik vanaf is!
Met mijn zware hoofd bedank ik het hostel voor het fijne verblijf en neem ik afscheid van al het dierenspul. Een ding weet ik zeker: Ik drink nooit meer pisco!!

Het verkeer in Peru kan enorm chaotisch zijn. Ik neem aan dat er verkeersregels zijn, maar over het algemeen lijkt het alsof je gewoon brutaal moet zijn en jezelf er tussen moet duwen en heel hard toeteren. Het getoeter is dan ook niet van de lucht. En zelfs nu, op dit korte ritje van Huacachina naar het busstation in Ica, waar er amper verkeer te zien is, toetert de chauffeur erop los. Ik heb geen idee waarom… waarschijnlijk is het een gewoonte van de beste man. Zo van: Joehoe, jongens… pas op, ik kom eraan!
De chauffeur heeft ook wel zin in een praatje, maar daar heb ik nu helemaal geen zin in. Ik knik beleefd ja en nee en hoop dat hij snel doorrijdt zodat ik nog sneller uit de auto kan stappen.

Het busstation ruikt naar benzine wat mijn kater niet beter maakt. Maar gelukkig is de bus snel aanwezig en kan ik onderuit zakken in de relaxte stoelen. Want ook deze keer is het weer een super luxe ritje waar de NS nog wat van kan leren. Helaas blijkt het wel een hobbel de bobbel ritje te zijn. Zigzaggend door de bergen, haarspeld bochten omhoog en weer naar beneden. Disney’s Test Track is er niets bij!
Maar uiteindelijk kom ik heelhuids aan op het busstation in Nazca, waar de manager van mijn hotel al staat te wachten.

De komende 3 nachten verblijf ik in het Posada Guadalupe hotel, waar ik voor €24.- in totaal een privé kamer heb. En wat ben ik op dit moment blij met een eigen kamer!! Ik gooi mijn spullen op het ene bed en laat mezelf vallen op het andere bed. Maar niet voor lang, want ik moet geld wisselen en tours regelen, en ik wil ook gelijk wat boodschappen doen.
Het hotel ligt erg centraal, dus na een korte wandeling ben ik in het centrum. Ik neem een kijkje bij wat reisbureaus, vergelijk de tours en prijzen, en boek uiteindelijk een tripje naar de mummy begraafplaats Chauchilla.

Op het moment dat ik naar de bank loop, krijgt mijn zware hoofd de overhand en lig ik, voor ik er erg in heb, midden op straat. Nou komt dat ook wel een beetje omdat de weg ongelijk is, en ik heel erg moe ben… Maar goed, ik lig dus op handen en knieën midden op de weg. En alsof het getoeter van de auto’s al niet hard genoeg was, is het nu helemaal erg! Want ja, de auto’s willen doorrijden, maar dat gaat niet omdat die stomme gringa niet snel genoeg aan de kant wil! Ik heb enorm veel bekijks en het schaamrood staat op mijn wangen. Zo snel als mogelijk klauter ik overeind en strompel ik super chill naar de bank. Snel pinnen en wegwezen!

In het hotel eet ik een broodje en ontsmet ik mijn schaafwonden. Liep ik voor vertrek nog te mopperen op alle vaccinaties die zo gruwelijk duur waren, nu ben ik er blij mee! Ik probeer nog wat te socializen met de andere reizigers, maar iedereen is erg op zichzelf dus dat zit er niet in. No worries, het is ook wel goed om lekker vroeg te gaan slapen, zodat ik morgen fris en fruitig naar de mummies kan!

Pisco in de woestijn

Donderdag 27 oktober 2016Ik heb er nog wat moeite mee om volop te genieten. Het lijkt zo vanzelfsprekend, want ik zit tenslotte op een prachtige plek. Maar het verdriet heeft nog steeds de overhand.
Gelukkig blijkt Huacachina een waar paradijs te zijn, een ideale plek om tot rust te komen en alle gebeurtenissen van de laatste tijd te laten bezinken. De paar dagen dat ik hier ben werken dan ook heel bevrijdend.
Ik hang wat rond bij het zwembad, knuffel met de honden en katten die rond het hostel hangen, wandel rond de oase en kijk in de woestijn naar de prachtige zonsondergang. Ik moet zeggen dat het een crime is om de zandduinen te beklimmen, maar het waanzinnige uitzicht is het meer dan waard!

Tussen de middag besluit ik om een hapje te gaan eten bij La Casa de Bamboo. Toen ik nog gewoon een paar weken op vakantie zou gaan had ik hier een kamer gereserveerd, maar in mijn huidige zwerversbestaan bleek dit hotel/hostel net een tikkie boven budget te liggen. La Casa de Bamboo heeft echter ook een restaurant, wat bekend staat voor de lekkere (en voordelige) veganistische gerechten. Nou, dat klopt!

Ik bestel een falafel maaltijd en terwijl ik daarvan zit te smikkelen, komt er een man naast me zitten. Hij stelt zich voor als Edgar en begint een heel verhaal over een pisco tour en wil op zijn laptop wat foto’s van de tour laten zien. Serieus, man. Moet dat nu? Ik zit lekker te eten! Ik stuur hem weg en beloof dat ik na het eten wel even bij hem langs kom.
Zo gezegd ga ik na mijn lekkere lunch bij Edgar langs en luister ik naar zijn enthousiaste verhalen over de tour.
Ik vertel hem dat ik morgen alweer verder ga, en dat zo’n tour er niet inzit.
Geen probleem, zegt Edgar, want dit is een heel speciale tour… hij is namelijk ’s avonds!

De tour duurt 2 uur en kost maar 10 soles (dat is omgerekend zo’n €2,65). Normaal gesproken kost zo’n tour al snel een soles of 40, dus dit is echt een koopje. En ach, waarom ook niet… Ik betaal de beste man 10 soles en krijg netjes een bonnetje en de melding dat de tour om 20:00 uur vertrekt en dat ik ca 10 minuten van tevoren aanwezig moet zijn.

Om 19:45 uur meld ik mij netjes bij La Casa de Bamboo en ik zie dat ik niet de enige ben. Ik sluit aan bij een groepje wachtenden, maar al snel blijkt dat zij niet meegaan met de tour maar daar gewoon staan te praten. Stipt om 20:00 uur tikt Edgar mij op m’n schouder. Vamos! Een beetje verbaasd kijk ik om me heen, ben ik nou echt de enige? Gaan wij met z’n tweetjes op stap? Hij stelt me gerust dat we niet alleen zijn en dat er nog meer mensen meegaan. Die “nog meer mensen” zijn een vriend van Edgar en een Nederlands meisje, Tamara, die met hetzelfde smoesje is meegelokt als ik. Leuk, een pisco tour. Gezellig ’s avonds… De pisco tour blijkt dus helemaal geen pisco tour te zijn, maar gewoon twee mannetjes die een avondje willen dansen en sjansen en ieder een Nederlandse vrouw hebben uitgezocht waarmee zij de blits kunnen maken bij de lokale salsa tent. En de 10 soles die we elk hebben betaald? Dat blijken de taxi kosten te zijn…

Tamara en ik zien er beide de humor er wel van in, en stappen giechelend in een taxi. De taxi’s in Huacachina zijn piepkleine autootjes, dus we zitten met z’n vieren knus opgepropt. De twee mannen praten honderduit en doen zich super stoer voor. Onderweg krijgen we uitleg over alle bezienswaardigheden die zij van belang vinden, zoals de grootste disco en de beste plek om bier te drinken. Tja…

Zodra we in de buurt zijn van Bodega Lazo, de plek waar Pisco wordt gemaakt, raken de twee mannen de weg kwijt. De taxi chauffeur weet het ook niet, dus zodoende rijden we een half uur rondjes over een verlaten zandweg.
Uiteindelijk weten de mannen weer hoe we moeten rijden, en staan we binnen no time voor de poorten van de Bodega. Het heeft echter nog wat voeten in de aarde voor we naar binnen mogen. De mannen willen namelijk wel hun belofte waarmaken dat dit een officiële Pisco tour is, en ons het gebeuren laten zien waar de pisco wordt gemaakt. Maar ja, het is ’s avonds, dus de fabriek is gesloten.
Na wat gesjoemel onder de tafel mogen we dan toch naar binnen.

Pisco is de nationale drank van Peru. Het is een soort brandy gemaakt van druiven en heeft een erg hoog alcohol gehalte. Je kant het gewoon puur drinken, zoals een shotje tequila, maar het wordt ook gebruikt voor Pisco Sour en andere lekkere mixjes.
Bodega Lazo maakt al sinds 1809 pisco, en is naast een brouwerij ook een gezellige uitgaansgelegenheid.

De brouwerij hangt vol met schilderijen en tussen de kruiken pisco staan allerlei opgezette dieren en skeletten. Het is een heel bijzondere plek, om het zo maar te zeggen.
Edgar opent 1 van de kruiken, haalt er met een langwerpige bamboe stok wat pisco uit, en schenkt dat vervolgens in 4 bekertjes. Proeven maar, dames! De 2 mannen kijken met een grote grijns op hun gezicht hoe wij proberen de pisco weg te krijgen. Jemig zeg, wat brand dat spul!!
We proeven tenslotte 3 soorten pisco en 3 soorten versterkte wijn en mogen daarna onze favoriete smaak kiezen. We kiezen beide het wijntje met kersensmaak, en voor we er erg in hebben staat er een grote kan versterkte kersenwijn op tafel.

Naast deze kan staat 1 glas. Het is de bedoeling dat we om de beurt een shotje drinken en dan tegen de persoon links naast ons ‘Salute’ zeggen. Vergeten we om te proosten, dan moeten we nog een glaasje drinken. Het is maar een klein glaasje, en de wijn is lekker zoet, dus wij drinken wel! De wijn wordt afgewisseld met pisco, wat niet zo vies smaakt als we het wegspoelen met de kersenwijn.

Op een gegeven moment word ik door Edgar naar de dansvloer gesleurd. Tijd om salsa te dansen! Dit is het moment dat ik pas goed merk hoe sterk dat pisco spul wel niet is… Zittend had ik er geen last van, maar nu ik in de rondte word gedraaid, begint mijn hoofd de andere kant op te draaien! Gierend van de lach staan Tamara en ik met onze heupen te wiegen. We zijn de enige buitenlanders in de bodega en hebben veel bekijks. Of dat nou komt omdat we blond zijn en een kop groter dan iedereen ter plaatse, of omdat we een paar stijve Hollandse vrouwen zijn die niet kunnen dansen… Hoe dan ook, we hebben de grootste lol!

De twee mannen vinden het ook geweldig en lopen flink met ons te pronken. Maar op het moment dat ze beginnen te friemelen vinden wij dat de tour erop zit en dat het tijd is om terug te gaan naar Huacachina. Rond middernacht worden we dan ook netjes afgezet bij onze hostels.

Het was een onwijs gezellige avond. Ik heb zo verschrikkelijk gelachen! Het was echt een verzetje wat ik even nodig had. Alleen zou ik een paar uur later wensen dat ik nooit geboren was…

On the road again!

Dinsdag 25 oktober 2016
Na een aantal dagen in het onverwacht super leuke Lima, is de tijd gekomen om afscheid te nemen van mijn Ecuadoriaanse kamergenoten en de bus te pakken naar de volgende bestemming.

Om kosten te besparen besluit ik om naar het busstation te lopen. Volgens google maps is het ongeveer een half uur lopen, dus met bagage verwacht ik er zo’n 45 minuten over te doen. En aangezien ik nog weleens wil verdwalen (zoals die ene keer in Japan toen ik stond te miauwen tegen een politieagent), geef ik mezelf anderhalf uur de tijd om van het hostel bij het busstation te komen.

Hoewel ik Lima als een heel leuke stad heb leren kennen, zie ik het nu ook van een andere kant. De route naar het busstation loopt namelijk door verschillende achteraf straatjes, waar ik de enige gringa ben die over straat loopt. Niet dat ik mij onveilig voel, in tegendeel. Maar ik merk wel dat ik hier nog meer bekijks heb. Toch vind ik het ook leuk om deze kant van Lima te zien.
En tot mijn grote verbazing verdwaal ik niet 1 keer! Alles staat duidelijk aangegeven en ik loop gelijk goed. Whoohoo!

Ik reis vandaag met Oltursa, een Peruviaanse maatschappij die een heel goedkoop ticket in de aanbieding had. Nog geen 5 euro, een super relaxte brede stoel, gratis eten en drinken in de bus, en Chris Hemsworth op de tv. Zo kom ik de komende uren wel door!

Ongeveer 4 1/2 uur later kom ik aan in Ica, een stad in de woestijn die bekend staat vanwege de pisco drank en de nabijgelegen oase Huacachina. Omdat het inmiddels al donker is en ik hier heg nog steg weet, besluit ik om een taxi te nemen naar mijn hostel in Huacachina.

Voor de komende nachten heb ik een privé kamer geboekt bij Hostal Rocha. En wat is dit een leuke kamer! Piepklein, maar met een mooie muurschildering en een privé terras dat uitkijkt op het zwembad. Een perfecte locatie om een aantal dagen te relaxen. Het hostel zelf is ook erg relaxt. Aardige en behulpzame mensen en een drietal honden die van knuffelen houden.

Vermoeid laat ik mij op het bed vallen. Ik prijs mezelf een gelukkig mens dat ik hier mag zijn, en dan ineens komen alle emoties eruit. Verdriet om mama, de poezenkinderen en mezelf. Ik laat het allemaal maar los komen.
Vervolgens loop ik een rondje door het stadje en haal wat lekkers voor op de kamer. Daarna gezellig socializen bij het zwembad en knuffelen met de honden. Het leven is best wel goed.

Lima, Peru

Maandag 24 oktober 2016Het is midden in de nacht als ik wakker schrik van 2 ruziënde mannen. Een paar dagen geleden ben ik van het Karla huppeldepup B&B verhuist naar het Kussilus  Hostel in de wijk Miraflores, en hier deel ik een kamer met maar liefst 7 Ecuadoriaanse mannen die tijdelijk werken in Lima. Over het algemeen heb ik geen last van ze. Of ze slapen, of ze zijn aan het werk. Behalve vannacht dan. De 2 ruziemakers hebben wel vaker mot met elkaar, maar meestal is dat op een schappelijk tijdstip, niet om 3 uur ’s nachts als ik probeer te slapen. Op het moment dat een derde man zich ermee gaat bemoeien, ben ik het zat. Ik stap uit bed en roep heel hard: “Basta caballero’s! Go to sleep!”
De mannen zijn er even stil van, en blijven vervolgens stil. Want deze latino mannen mogen dan wel heetgebakerd zijn, op het moment dat de enige vrouw in de kamer heeft gesproken, dan wordt ernaar geluisterd. En zo hoort het ook.

Mijn ervaring met de Peruaanse mannen tot dusver, is dat het echte charmeurs zijn. Soms op het irritante af. Zo liep ik laatst rustig over straat, genietend van alle kleuren en geuren in het mooie Miraflores, toen ene Sergio ineens naast me kwam lopen en een heel verhaal ophing. Op een gegeven moment pakte hij mijn hand vast, want, zo vertelde hij, is het hier heel normaal om hand in hand te lopen. Het klopt dat er veel kleffe stelletjes op straat zijn te zien, wat ook wel heel schattig is, maar om nou met een wildvreemde kerel gezellig hand in hand te gaan lopen… nou nee.

Cat Calling is hier ook heel gebruikelijk. Cat Calling is zeg maar het naroepen van vrouwen. Soms heel beleefd, soms ronduit schunnig. Het kan soms best ongemakkelijk zijn, maar het is hier de normaalste zaak van de wereld. De mannen uiten graag hun waardering voor het vrouwelijke geslacht, en als vrouw zijnde kan je er verder mee doen wat je wilt. Schenk je er geen aandacht aan? Geen probleem. En dat is wel heel fijn. Want zowel in Amerika als in Europa, komt het nog weleens voor dat je wordt uitgescholden als je niet reageert op de vunzige teksten. Maar hier wordt er vervolgens de deur voor je opengehouden, of de mannen staan voor je op als je in de bus stapt. Of ze trakteren je op een drankje. Of ze bieden zich aan als gratis tourguide, zoals in het geval van Sergio.

Zodoende ben ik het weekend met Sergio op stap geweest om Lima door zijn ogen te zien. En ik had mij geen betere guide kunnen wensen! Hij heeft mij leuke plekjes laten zien waar ik anders nooit was gekomen, en in een grote onbekende stad als Lima, was een insider guide toch wel prettig. Alleen steeds dat handje vastpakken… Op een gegeven moment stopte ik m’n handen maar in m’n broekzak. Dat zag er wel heel nonchalant en ongeïnteresseerd uit, maar het hield wel de grijpgrage vingers op afstand!

Lima heb ik in ieder geval leren kennen als een super leuke stad! Vele gezellige wijken zoals het Boheemse Barranco en het gastronomische Miraflores, tot aan downtown Lima met prachtige kerken, musea en sfeervolle pleinen. Het hoogtepunt was toch wel Iglesia San Francisco, waar ik een kijkje kon nemen in de catacomben waar er ik weet niet hoeveel menselijke beenderen en schedels liggen uitgestald. Maar dat was nog niet eens het indrukwekkendste… Dat was nl de bibliotheek. De bibliotheek is er 1 die je ziet in avonturenfilms als Indiana Jones. Met mooie wenteltrappen en eeuwenoude boeken. Het was ten strengste verboden om foto’s te maken, maar hier moest ik een foto van hebben. En in tegenstelling tot de tempels in Japan, waar ik de Goden niet tegen mij wilde keren en mijn camera dus braaf in de tas liet zitten, kon ik het hier niet laten om toch stiekem een fotootje te maken. Ik haalde snel mijn telefoon tevoorschijn, deed net alsof ik een whatsappje binnenkreeg en klikte vliegensvlug een plaatje. Ha!

Op zondagmiddag nam ik afscheid van Sergio. Ik kreegg nog de uitnodiging om bij hem thuis te komen, maar dat sloeg ik beleefd af. Mijn zondagavond was dan ook heel relaxt op de kamer, met Netflix en een flesje inca cola.

Een heel relaxte avond en nacht, tot dus het moment dat de Ecuadorianen ruzie krijgen. Maar op het moment dat zij rustig zijn val ik ook weer snel in slaap. Ik word echter alweer vroeg wakker. De reden? Ik wil de seizoen première zien van The Walking Dead! Dit is ook de reden waarom ik vandaag nog in Lima blijf, omdat ik weet dat ik het hier kan zien, en alle TWD fans zullen het met mij eens zijn dat deze aflevering toch echt een must see is!

Dus om 10:00 uur ’s ochtends begeef ik mij naar de tv ruimte waar net een paar Peruaanse dames naar een of andere soap zitten te kijken. Ik sta een beetje om de tv te dralen en begin wat zenuwachtig te worden omdat ik het begin niet wil missen. De dames krijgen in de gaten dat ik iets anders wil zien en snappen de hint. Nog voor ze zijn opgestaan schakel ik over nar Fox, waar ik net op tijd ben om te zien hoe Negan met zijn vampire bat “Lucille” in de rondte zwaait. Gruwelijk, afschuwelijk! Ik ben de rest van de dag helemaal van slag.

Het enige wat ik vandaag doe is mijn eerste vlog monteren en een beetje door Miraflores wandelen. Ik pak mijn tas alvast in, socialize met wat andere reizigers en ga ’s avonds voor een prikkie super lekker uiteten.

Morgen stap ik op de bus naar een nieuwe bestemming: Huacachina, een oase in een woestijn.

In de herkansing!

Donderdag 20 oktober 2016Hoewel ik het sneu vind voor de vakantiegangers met beperkte tijd en wiens schema in de knoei is gekomen door de vertraging, heeft het extra nachtje in Londen mij wel goed gedaan. Even onthaasten en relaxen in een comfortabele kamer voor het zwerversbestaan begint. Na een ontspannend bad en verkwikkende douche, begeef ik mij naar het Garden Restaurant voor het ontbijt buffet. En jongens, wat is dit lekker!! Naast de gebruikelijke vruchtensappen als jus d’orange en appelsap, heeft het Hilton ook heerlijke verse smoothies! Eentje met banaan, aardbei en andere vruchten, en een groene shake met mint en spinazie. Zalig! Het eten smaakt uitstekend en er is ook voldoende keus voor vegetariërs. Ik eet mijn buikje rond en loop rond tien uur terug naar de luchthaven.

Hier staat Lukas al op mij te wachten. Samen lopen we door de douane en gaan vervolgens naar de No.1 Lounge, waar Lukas een member van is. Dat is 1 van de voordelen van het vele reizen; je krijgt heel snel een lidmaatschap van allerlei lounges en je mag een gast meenemen. In dit geval geluk voor mij, want ik ben vandaag de gast van Lukas!
Het is druk in de lounge, maar we vinden een mooi plaatsje bij het raam. Op de menukaart staan vele smakelijke gerechten die ik gratis kan bestellen, maar ik zit nog helemaal vol van het ontbijt, dus ik hou het enkel bij een paar glaasjes Baileys en wat noten en fruit (waarvan ik ook wat in mijn tas stop voor tijdens de vlucht).

Om 12:15 uur lopen we naar de gate, waar het vliegtuig al op ons staat te wachten. Gisteren was ons mantra: “Let’s pray for delay”, maar vandaag willen we graag op tijd vertrekken. En dat lukt! Na grondige inspectie zeggen we Engeland gedag en zijn we onderweg.
Een paar minuten na het opstijgen geven we elkaar een fistbump. Want wat blijkt? We zitten in een kist die amper is schoongemaakt! Boven ons zijn een aantal vage (eet?)vlekken te zien, voor ons barst het van de koffievlekken, aan de zijkant van mijn stoel zit kauwgom geplakt en bij de bagagebakken ligt me toch een laag stof! Geen probleem voor ons, maar we maken wel overal foto’s van. Want overal vlekken = Avios!!! En voldoende Avios = gratis vluchten! Ja, wij zijn weer als een kind zo blij.

De service aan boord is goed, en ook het eten smaakt prima. Tijdens de vlucht vermaakt ik mij met een drietal films en het schrijven van de eerste twee verslagen. Het is een twaalf uur durende vlucht, maar de tijd vliegt voorbij. Omdat we lekker voor in het vliegtuig zitten, zijn we ook razendsnel bij customs & immigrations. Bij immigrations wordt er alleen gevraagd hoe lang ik van plan ben om te blijven. Wat een verschil met immigrations van de VS en China! Niks geen gezeur, enkel een stempel in mijn paspoort en klaar.

Het wachten op mijn bagage duurt daarentegen wel verschrikkelijk lang! Mijn tas is 1 van de laatste die op de band komt rollen en ik slaak een zucht van verlichting als ik hem mijn kant op zie rollen. Het zou niet de eerste keer zijn dat mijn bagage schittert van afwezigheid, en ik ben altijd opgelucht als ik mijn tas weer in mijn armen kan nemen.

Wie ook schittert van afwezigheid? Mijn taxi chauffeur. Voor vertrek had ik met het B&B afgesproken dat ik zou worden opgehaald en dit had ik vanochtend nog extra bevestigd. En er staan erg veel chauffeurs die bordjes omhoog houden met daarop de namen van hun passagiers, maar mijn naam staat er niet bij. Nee he! Ik probeer contact te krijgen met het B&B, maar echt vlot willen ze niet reageren. Gelukkig ben ik niet de enige chauffeur-loze reiziger. Er staan aardig wat andere Nederlanders in hetzelfde schuitje. Zo nu en dan geven we elkaar een bemoedigend knikje, zo van: We worden nu vast snel opgehaald. Op een gegeven moment loop ik even een rondje als ik ineens achter mij hoor: Miss Jennyfer?!
En jawel, daar is mijn chauffeur!!

Alleen blijkt dit niet mijn chauffeur te zijn… Het is de chauffeur van twee Nederlandse mannen die hetzelfde B&B hebben geboekt als ik. Maar omdat mijn single room al was vergeven voor vannacht, heeft het B&B mij ondergebracht bij hun zusterlocatie, waar ik gisteren al mee akkoord ben gegaan. De chauffeur van de zusterlocatie staat nog in de file en het B&B wilde laten weten dat ze me niet zijn vergeten, dus moet hun eigen chauffeur blijven wachten totdat ik word opgehaald. Nadeel voor de twee Nederlandse mannen is dat zij ook moeten blijven wachten tot mijn chauffeur er is!

Een klein kwartiertje later kunnen we allemaal op weg naar ons verblijf. We rijden welgeteld 5 minuten en staan dan muurvast. File! En niet zo’n beetje ook. Ik wil het liefst zo snel mogelijk naar bed, maar hier is niets aan te doen, helaas. De chauffeur vindt het echter prachtig! Hij stelt zich voor als Carlos en vraagt of ik van Chinees eten hou. Hij verteld dat ie dol is op Chinees eten en stelt voor dat we ergens een zijstraat inrijden om een hapje te gaan eten en op die manier wachten tot de file wat voorbij is. Gezellig samen, met z’n twee. Ik schud driftig van nee.
Als we later weer rijden komen we langs een of andere salsa tent. Carlos trapt op zijn rem en vraagt of ik van dansen hou. Want het lijkt hem wel leuk om een dansje te wagen. Gezellig samen, met z’n tweetjes.  Ik schud weer van nee. Breng mij nou maar gewoon naar m’n B&B, dan kan ik mijn bed in. Gezellig, lekker alleen.

Het B&B, Karla huppeldepup, ligt in de wijk San Isidro. Het is een simpel maar knus verblijf. Ik heb een privé badkamer en er is gratis wifi. Er is ook een grote keuken waar ik snel een warme kruik maak voor mijn koude voetjes. Jawel, ik heb een kruik meegenomen op reis! En daar heb ik geen spijt van. Zodra de kruik warm is nestel ik me in bed. Ik laat het thuisfront weten dat ik goed ben aangekomen en val dan snel in dromenland.

Op naar Lima! Of toch niet...

Woensdag 19 oktober 2016 Na een onrustige nacht loopt tegen zessen de wekker af. Dat ik zo slecht heb geslapen ligt niet aan het hostel, ik slaap al maanden heel erg slecht. Het bed is nl best comfortabel (en dat voor maar €16), en de andere reizigers op de kamer zijn heel rustig. Het hostel heeft weinig douches, maar het voordeel van vroeg opstaan is dat de rest van het hostel nog in diepe rust is, en dat ik op mijn gemak heel lang onder de lekker hete douche kan staan!

Een klein uurtje later loop ik naar Victoria Coach Station, vanwaar de EasyBus naar Gatwick Airport vertrekt. Normaal gesproken had ik voor de trein gekozen, maar omdat er vandaag nog stakingen zijn, heb ik voor maar £6 een buskaartje gekocht! EasyBus is zeg maar het zusje van EasyJet en rijdt 24 uur per dag van en naar meerdere locaties in Engeland, en als je tijdig boekt kan je een leuke deal scoren.

EasyBus blijkt echter geen FastBus te zijn. Dit komt mede omdat we midden in het spitsuur zitten en er treinstakingen aan de gang zijn, maar ik denk ook dat we een ietwat slome chauffeur hebben. Op de momenten dat we kunnen doorrijden blijft hij rustig aaan sukkelen en op een gegeven moment zet hij de bus aan de kant van de weg om even een plaspauze voor zichzelf in te lassen. Tja, zo’n man moet natuurlijk ook even een plasje kunnen doen!

De mannen voor mij in de bus raken aardig geïrriteerd. De bus had om 09:10 uur op London Gatwick moeten zijn, maar inmiddels is het tegen tienen en rijden wij nog ergens op de motorway. De vlucht van de mannen gaat blijkbaar om kwart over 10, dus die gaan ze niet halen! Jammer jongens, maar dan hadden jullie maar een bus eerder moeten nemen. Dit soort vertragingen moet je altijd incalculeren, en zelfs als de bus wel op tijd was geweest hadden jullie de vlucht waarschijnlijk alsnog gemist. Mijn vlucht gaat pas om 13:10 uur, dus ik zit heel relaxt te zitten.

Aangekomen bij de North Terminal van Gatwick drop ik snel mijn giga tas bij British Airways en haal ik achter de douane bij Boots een lekkere sandwich en een ijsthee. Ik loop een rondje langs de winkels en ga daarna op mijn gemak richting de gate. Daar staan allemaal stoere en doorgewinterde reizigers te wachten tot ze het vliegtuig kunnen betreden. Ik sta er een beetje kneuterig bij met mijn rugzakje vol met kleurrijke sleutelhangers en een knalrood nekkussen in de vorm van een Chinese draak. Boeien! Ik ben 41 jaar, ik kan doen wat ik wil en als ik met Kermit the Frog aan mijn rugzak en een Chinese draak om mijn nek wil lopen, dan doe ik dat!

Het instappen verloopt lekker vlot. Haast niemand heeft grote trolley’s bij zich (dit is echt een rugzakken vlucht), dus er is boven in de bagagerekken ruimte genoeg. En dat is mooi, want ik heb een bulkhead seat dus mijn handbagage moet wel bovenin worden opgeborgen. Naast de fijne beenruimte heb ik twee raampjes tot mijn beschikking, en een gezellige buurman.

De buurman, Lukas, is met zijn jonge leeftijd al een echte wereldreiziger! Hij werkt voor de Duitse versie van Vakantie Piraten, kent de kneepjes van het flight hacken en de error fares, en vliegt op die manier voor een prikkie de wereld rond. Nu een tripje van 9 dagen naar Peru, en volgende maand even tussendoor naar Mexico. Geweldig toch! We hebben gesprekstof genoeg, en ik merk amper dat we ondertussen al anderhalf uur vertraging heb opgelopen. Blijkbaar is er een of ander technisch mankement en moet dat eerst worden opgelost. Werklui lopen af en aan, en dan krijgen we te horen dat we mogen vertrekken. Stiekem had ik gehoopt op een langere vertraging zodat ik wat centjes kon claimen van British Airways, want nu ik geen inkomen meer heb is iedere euro, pond en sol meegenomen! Maar we zijn op weg. Tenminste… dat denken we! We zijn amper los van de gate als we het bericht krijgen dat de engineer het toch niet vertrouwd en dat dit vliegtuig niet mag vliegen vandaag. We blijven aan de grond en gaan morgen in de herkansing.

Een golf van teleurstelling gaat door het vliegtuig heen, alleen de gekkies op stoelen 16 a en b staan te juichen. Dat zijn Lukas en ik. Want wij weten dat we nu €600 kunnen claimen, en voor een internationale zwerfster zoals mijzelf, is €600 heel veel geld! Met een grote grijns op onze gezichten huppelen we het vliegtuig uit. We moeten eerst weer door de douane en kunnen daarna aansluiten in de rij om onze hotel en eet vouchers op te halen. De mensen voor mij krijgen het Premier Inn aangeboden, en ik vermoed dat ik daar ook terechtkom. Maar nee hoor, ik word vannacht in het Hilton Hotel geplaatst! Sjiek de friemel haha!

Het Hilton ligt bij de South Terminal en ik weet niet hoe snel ik moet lopen om daar te komen. Uiteindelijk had ik er iets meer van verwacht, maar het Hilton blijft het Hilton. De kamer is lekker ruim, er is een zeer comfortabel bed en een heerlijke badkamer. Wat een verschil met het smoezelige hostel van vanochtend! Ik stuur eerst wat app-jes, email met de B&B in Lima om te vertellen van de vertraging en neem vervolgens een lekker heet bad. Wat een verwennerij zeg!

Daarna ga ik naar het Garden Restaurant voor het gratis diner. Dit blijkt een buffet te zijn, met genoeg keuze voor zowel carnivoren als herbivoren. Ik eet mijn buikje rond, socializen met andere gestrande reizigers en duik vervolgens in het fijne bed waar alle emoties loskomen en ik eerst een portie lig te huilen voor ik wat tv ga kijken en daarna in slaap val. Het was een goede dag vandaag.

Een nieuw begin

Dinsdag 18 oktober 2016 De dag die zover weg leek is aangebroken. Vandaag is een nieuw begin. The first day of the rest of my life, of zoiets. Want vandaag gaat mijn grote avontuur naar Zuid Amerika van start!

Na een vrij chaotische dag trek ik rond 16:30 uur de deur achter mij dicht. Automatisch voel ik of hij op slot zit en kijk ik nog even door het raam. Het besef dat ik hier nooit meer terug kom begint eindelijk een beetje tot mij door te dringen. Het huis wat zo vertrouwd was, met zoveel fijne en ook zoveel nare herinneringen, het huis waar ik ben geboren en getogen en waar mijn hele hebben en houwen staat… Ik moet het allemaal achterlaten. Alleen de fijne herinneringen gaan met mij mee. Ik kijk nog 1 keer achterom, slaak een diepe zucht en pink een traantje weg. Dag huis!

Het voelt allemaal zo vreemd en dubbel… aan de ene kant het enthousiasme en blijdschap dat ik iets ga doen wat ik al zo ontzettend lang wil doen, en aan de andere kant is er groot verdriet. Verdriet om het verlies van mijn moeder, van de poes waar ik een nieuw huis voor heb moeten vinden en de poes die ik heb moeten laten inslapen, verdriet dat ik zo in de steek ben gelaten door de Nederlandse instanties en dat ik nu huis en haard moet verlaten… De pijn is soms niet te dragen. Hopelijk vindt dat grote verdriet langzaam maar zeker een mooi plekje.

Rob en Gerda brengen mij naar Schiphol, waar ik heel erg blij en dankbaar voor ben, en na een korte pitstop om afscheid te nemen van Sandra, gaan we dan echt op weg. Tijdens de rit zit ik  zenuwachtig in mijn rugzak te frutselen, dit moet in dit vakje, dat in een ander vakje, ofnee, toch maar in het oorspronkelijke vakje. Ik mag dan misschien wel hartstikke stoer en dapper lijken, maar eigenlijk vind ik het gewoon doodeng! Hoe dan ook, ik ga ervoor!

Op Schiphol heb ik een mini meeting met Marco en Gonnie, een super leuk stel met wie ik enige jaren geleden in Epcot, in de regen, heb staan swingen bij het optreden van The Village People. Aah…. good times! Gonnie en Marco komen net terug van een prachtige reis door Florida & the Deep South, en dankzij een vertaging kunnen we elkaar nog net even zien. Leuk!

Nadat ik mijn tas heb afgegeven eet ik met Rob en Gerda een frietje bij de Burger King. Het is reuze gezellig, maar ook emotioneel. Want het enige echte pluspunt dat uit alle ellende is voortgekomen, is dat ik weer contact heb gekregen met mijn vader, Rob, en zijn echtgenote (mijn cadeaumoeder), Gerda. Het voelt goed, helemaal omdat mijn mams voor haar overlijden in het ziekenhuis vertelde dat ze hoopte dat wij weer contact zouden krijgen. Ik denk dan ook dat di mama glimlachend naar beneden kijkt.

En dan is het tijd dat ik door de douane moet… Het afscheid gaat gepaard met flink wat tranen. Dit is de eerste keer in mijn leven dat ik niet jubelend op reis ga. Heel even heb ik twijfels, zal ik het echt wel doen? Kan ik niet beter rechtsomkeert maken en terug rennen in de armen van Rob en Gerda? In de wetenschap dat ik enorm veel spijt ga krijgen als ik deze reis niet ga maken, loop ik door de douane. En op dat moment vind ik mezelf best een beetje dapper.


De vlucht naar Londen verloopt voorspoedig, maar de aankomst is iets minder prettig. We hebben ongeveer een half uur vertraging, waardoor ik net de laatste goedkope bus naar Victoria Station misloop. En dan blijkt ook nog eens dat de underground niet rijdt! Hierdoor ben ik min of meer gedwongen om de duurdere express trein te nemen naar Paddington Station en vanaf daar verder te gaan met de underground, oftewel the tube, naar Victoria.

Iedereen die weleens in Londen is geweest weet dat een gemiddeld underground station vele trappen kent. Drie trappen omhoog, twee naar beneden en dan weer 1 omhoog. Heel erg handig als je in training bent voor het wereldkampioenschap traplopen, maar minder prettig als je met bagage loopt te sjouwen. Ik kom er nu ook gelijk achter dat ik veel te veel bij mij heb. Dit wist ik al voor vertrek, en ik weet ook dat ik een groot gedeelte zal moeten dumpen. Maar dit is het enige wat ik nog heb, dus op dit moment klam ik me er nog stevig aan vast. Het loslaten zal in etappes gaan.

Terwijl ik zo loop te sjouwen, laten de Britse mannen zich van hun beste kant zien. Maar liefst 7 mannen bieden aan om de tas voor mij omhoog te dragen! Ik vind het hartstikke lief, maar iedere keer sla ik het aanbod af. Ik red het zelf wel. En ik besef dat ik ook dit moet loslaten… Maar dat is moeilijk! Want jarenlang kreeg ik nul op rekest als ik bij instanties om hulp vroeg. Dus ik ben inmiddels gewend geraakt om alles alleen te doen. Ik moet weer leren dat ik hulp mag aanvaarden en dat het leven makkelijker is als ik er niet alleen voor sta. Anyways, ik kan er nu wel een heel treurig reisverslag van maken, maar geen zorgen, dat wordt het niet!

Even na middernacht meld ik me bij mijn overnachting: The Pub at White Ferry. Een smoezelig hostel boven een sfeervolle kroeg. Ook hier moet ik 4 trappen omhoog, wat gepaard gaat met flink wat gemopper. Uitgeput laat ik me op mijn bed vallen. De wilde plannen om naar het casino te gaan om daar wat MyVegas rewards uit te geven laat ik vallen. Zelfs een drankje in de pub beneden zit er niet meer in. Ik fris mij even op, praat wat met mijn kamergenoten en hou het dan voor gezien. Morgen staat er een lange vlucht op het programma, dus nu gaat het licht uit.

Een week op Oahu, Hawaii

In september 2013 ben ik naar Hawaii geweest. In eerste instantie wilde ik er een paar weken naartoe en dan meerdere eilanden aandoen, maar uiteindelijk heb ik besloten om 1 eiland te combineren met Las Vegas en Californië. Ik heb toen gekozen voor Oahu, waar ik eind jaren 90 ook al een keer ben geweest en waar ik destijds niet zo van onder de indruk was. Waarom ik dan toch voor Oahu heb gekozen? 1 woord: Lost.
Lost behoord tot mijn meest favoriete series allertijden, ondanks dat het al jaren van de buis is. Behalve dat ik het een onwijs goede serie vind, geven de schitterende beelden van het eiland mij ook enorme reiskriebels! En Lost is opgenomen op Oahu, dus heeft Oahu een tweede kans gekregen! De andere eilanden heb ik niet eens overwogen.
En wat heb ik dan een hele week gedaan? Hier een overzicht:

Dinsdag 24 september 2013
Vanaf San Diego vlieg ik met Hawaiian Airlines in ruim 5 uur rechtstreeks naar Honolulu. De service is uitstekend aan boord! Ik krijg een vegetarische lunch met een lekker flesje wijn erbij en word daarnaast ook voorzien van lekkere snacks. Tijdens de relaxte vlucht moet ik nog een formulier invullen waarop ik beloof dat ik geen enge dieren zoals slangen in mijn tas heb zitten.
Bij aankomst word ik door een medewerkster van Hawaiian Airlines welkom geheten en krijg ik een lei om mijn nek gehangen. Een verrassing is dit niet, want ik had deze lei greeting voor vertrek voor mezelf geregeld. Ik vlieg tenslotte niet iedere dag naar Hawaii, dus als ik het doe dan moet ik het goed doen!

Een shuttle bus van Hawaiian Airlines brengt mij naar mijn adres voor komende week. Dit is een AirBNB in hartje Waikiki. Zodra ik ben aangekomen email ik de eigenaar, Twu, die gelijk een berichtje terug stuurt dat hij onderweg is. Ik heb de sleutel van het appartement al uit het kluisje gehaald, maar wacht even op Twu voor ik naar het appartement ga.
Het is een klein maar comfortabel appartement en werkelijk van alle gemakken voorzien! Een heerlijk groot comfortabel bed, bad, douche, kitchenette, wifi, snorkel spullen, een surfboard, en een balkon met uitzicht op de oceaan. Hier zal ik mij de komende week wel vermaken!

Nadat ik ben opgefrist loop ik een rondje over Waikiki Beach en haal ik wat boodschappen bij de ABC store (wat overigens een waanzinnige winkel is!) Daarna neem ik een duik in de oceaan en kijk ik op het strand naar de zonsondergang. Een goed begin van een fantastische week!



Woensdag 25 september 2013
Vandaag staat er een Lost tour op het programma! Ik word om 08:00 uur opgehaald door mijn tourguide van Hawaiian Escapades. Het blijkt dat ik vandaag de enige ben die de tour wil doen. Over het algemeen wordt een tour gecanceld bij te weinig deelnemers, maar nu krijg ik een privé tour. Super! Het voordeel van een privé tour is dat we in een mooie auto rijden en dat ik de route mag bepalen. Ik geef aan welke locaties ik graag wil zien, en mijn guide rijdt overal naartoe terwijl hij onderweg heel veel informatie geeft over zowel Lost als Oahu. We scheuren het hele eiland over, stoppen meerdere keren om een korte hike te maken, lunchen bij een restaurant waar Lost acteur Daniel Dae Kim de eigenaar van was, en komen langs tv opnamen van Hawaii Five O. Ik kijk mijn ogen uit! Daar loop ik dan, door Dharmaville en over het strand waar Oceanic 815 is gecrasht. Ik kan het soms niet geloven en geniet iedere seconde van de tour! Om 17:15 uur word ik weer afgezet bij mijn appartement. De tour was zeker niet goedkoop, maar het was het geld meer dan waard.

Donderdag 26 september 2013
’s Ochtends vroeg word ik opgehaald door de shuttle van North Shore Shark Adventures. Jawel, vandaag ga ik met haaien zwemmen! De shuttle brengt mij samen met wat anderen naar Haleiwa aan de North Shore, vanwaar de tour vertrekt. Met een klein bootje varen we naar open water waar er een kooi op ons ligt te wachten. Het is de bedoeling dat wij in de kooi gaan terwijl de haaien vrij om ons heen zwemmen. De groep wordt in tweeën verdeeld en terwijl de eerste groep in het water ligt, kijk ik vol verwondering naar de haaien die om de boot zwemmen. Wat zijn het er veel! Ik kan niet wachten tot ik zelf in het water lig! Een half uur later is het dan zover. De haaien waren vanaf de boot al een indrukwekkend gezicht, maar in het water zijn ze helemaal ontzagwekkend! Er zwemmen minstens een dozijn haaien en een barracuda om ons heen. Fantastisch! Wat is dit een geweldige belevenis!

De middag spendeer ik op Waikiki Beach. Niet om te zonnen maar omdat hier vanavond de première is van het 4e seizoen van Hawaii Five O. Bij Queens Beach is een speciaal podium met een groot scherm geplaatst en vanaf de straat naar het podium ligt een rode loper waar vanavond de special quests over kunnen schrijden. Om een beetje goede plek te bemachtigen moet je tijdig op het strand aanwezig zijn. Dit is absoluut geen straf, want de hele middag hangt er een gezellige festival sfeer. Er zijn een aantal stands met lekkere hapjes en drankjes, en op het podium zijn goede acts te bewonderen, zoals de neef van 1 van de acteurs uit de serie die een lekker muziekje speelt.

Bij de première zijn ook een aantal Hawaii Five-O acteurs aanwezig, waaronder de protagonist Alex O’Loughlin die werkelijk vlak langs mij loopt en waarvan ik over het hek heen een knuffel krijg! Ik ben helemaal flabbergasted. Hij ziet er zo vermoeid uit, maar neemt de tijd om zijn fans te woord te staan. Terwijl ik nog sta te glunderen en driftig op zoek ben naar mijn camera die ik gewoon in mij handen heb, is Alex alweer verder gelopen en krijgt de volgende fangirl een knuffel.
Na wat officiële toespraken en een spectaculaire vuurdans wordt de eerste aflevering van het nieuwe seizoen vertoond. Desmond uit Lost heeft een gastrol en op het moment dat hij op het grote scherm verschijnt begint het publiek te juichen. Lost is nog steeds erg geliefd onder de Hawaiianen. De avond wordt afgesloten met een concert van de Jonas Brothers. Tienermeisjes worden wild en ik besluit het voor gezien te houden.

Vrijdag 27 september 2013
Na een lekker ontbijtje op m’n balkon begeef ik mij naar Diamond Head Crater (Le’ahi).
Diamond Head is een vulkanische slakkenkegel die werd gevormd tijdens de “Honolulu Volcanic Series”, een reeks uitbarstingen van de Ko’olau vulkaan. Gewapend met een paar flesjes drinken en een zakje noten begin ik aan de wandeling naar de top. Het eerste deel is een makkelijk betonnen pad, maar dit verandert al snel in een zandpad dat steeds steiler en smaller wordt. Tenslotte krijg je nog een paar trappen voor je kiezen. Het is erg druk op de trail. Dit wist ik van tevoren en had ik kunnen mijden door eerder op pad te gaan. Maar een dagje uitslapen was ook erg lekker! Onderweg stop ik een paar keer om even te genieten van het uitzicht wat steeds mooier wordt. Hoewel de trail niet zo makkelijk is als ik van tevoren had gedacht, loop ik alsnog in zo’n 50 minuten fluitend op mijn slippertjes naar boven. Het uitzicht over de Stille Oceaan en het drukke Waikiki Beach is adembenemend mooi. Een aanrader deze hike!

Zodra ik weer beneden ben trakteer ik mezelf op een welverdiende shave ice en besluit ik om via Diamond Head Road terug te wandelen naar Waikiki Beach. Deze weg loopt langs de kust, de vuurtoren en mooie woonwijken. Het is een flinke wandeling, maar ook zeker de moeite waard!
’s Middags neem ik de boogieboard mee naar het strand en koop ik wat souvenirs.

Tegen de avond is het tijd om naar het Hilton te gaan. Hier wordt iedere vrijdagavond vuurwerk afgestoken en dat wil ik graag zien. Het is een zwoele avond met een heerlijk briesje. Het vuurwerk zie ik vanaf de boardwalk met mijn voetjes in zee. Er is geen opzwepende muziek zoals bij Disney, maar het is net zo magisch!

Zaterdag 28 september 2013
Het is vandaag nationale museumdag. Dit houdt in dat er door de gehele VS musea zijn waar je gratis naartoe kan. Voor vertrek heb ik gekeken welke Hawaiiaanse musea hieraan deelnamen, en toen ik zag dat Iolani Palace er 1 van was, heb ik gelijk een kaartje gereserveerd. Maar voor ik hier naartoe ga kijk ik op Kalakaua Ave naar de Floral Parade van Aloha Festivals. De fleurige parade is onderdeel van een serie culturele evenementen welke allemaal gratis toegankelijk zijn.

De Floral Parade is een lange parade met vele marching bands, leuke auto’s, en mooi versierde praalwagens met traditionele dansers. Het belangrijkste onderdeel zijn de 8 Hawaiiaanse eilanden die worden vertegenwoordigd middels een Koningin en prinses op paarden. Het is een prachtig gezicht! Het is ook heel duidelijk te zien dat Hawaiianen trots zijn op hun afkomst en hun oorspronkelijke tradities in ere houden.

Na de indrukwekkende parade, die een stuk langer duurde dan ik had verwacht, pak ik de bus naar downtown Honolulu. Hier ga ik naar Iolani Palace, het enige koninklijke paleis van de VS. Want van 1795 tot 1893 was Hawaii een koninkrijk. In 1893 vond een staatsgreep plaats en werd koningin Liliuokalani afgezet door Amerikaanse zakenlieden. In 1894 werd Hawaii een republiek en in 1898 werden de eilanden officieel geannexeerd door de VS.

Voor ik naar binnen mag krijg ik een video te zien en moet ik slofjes om mijn schoenen doen om de vloer te beschermen. Ik vind het erg indrukwekkend om door het paleis te lopen, en met name de kamer van koningin Liliuokalani vind ik razend interessant. Voor iedereen die een beetje interesse heeft in geschiedenis is Iolani Palace een must see tijdens een reis naar Oahu.

Na mijn bezoekje aan het paleis loop ik naar de overkant van de straat, naar het beeld van koning Kamehameha I. Zijn standbeeld staat voor Aliiolani Hale, waar op dit moment het Hawaiiaanse hooggerechtshof is gevestigd.
TV fans zullen dit vast wel herkennen als het hoofdkantoor van Hawaii Five-O!
Hierna verken ik wat meer van downtown Honolulu, bezoek ik nog wat Lost locaties en slenter ik door Chinatown voor ik de bus terugpak naar Waikiki.

De avond spendeer ik bij het Royal Hawaiian Center, om daar te genieten van live entertainment. Zo is er vanavond een traditionele hula dansgroep, komt een jonge Elvis Presley langs om even met zijn heupen te wiegen, en is er een leuk bandje met huladanseres. De shows zijn gratis toegankelijk en erg leuk om even te zien!

Zondag 29 september 2013
Voor dag en dauw word ik door de shuttle bus naar Kualoa Ranch gebracht. Dit 4000 acre private nature reserve is, zoals de naam al doet vermoeden, een werkende ranch met koeien en paarden en dergelijke. Maar de ranch wordt ook gebruikt voor vele film en tv-opnames als bijv. Jurassic Park, Godzilla, Hawaii Five-0 en mijn geliefde Lost. Maar je kan er ook leuke tours maken. En dat is wat ik vandaag ga doen!

Omdat ik een beetje op mijn budget moet letten maar tegelijk wel zoveel mogelijk wil zien van de ranch, heb ik gekozen voor een aantal goedkopere tours waarmee ik een volle dag zoet zal zijn. Dit zijn de Movie Sites & Ranch Tour, Jungle Expedition, Fishpond & Tropical Garden Tour en de Tikis & Legends Tour. Eigenlijk wilde ik graag de Ocean Voyage doen, maar deze tour is op zondag niet beschikbaar. No worries, de tours die ik nu doe zijn stuk voor stuk aanraders!

Ik zie veel bekende filmlocaties waaronder ook lekker veel locaties van Lost. Geweldig! Daarnaast word ik getrakteerd op adembenemende vergezichten, prachtige natuur en indrukwekkende geschiedenis. Tussen de tours door neem ik een kijkje bij de kinderboerderij, loop ik naar het strandje tegenover de ranch, eet ik een lekker lunch en koop ik wat souvenirs. Ondanks dat ik geen luxe tours heb gedaan, heb ik wel veel kunnen zien en doen en heb ik van iedere minuut genoten. Wat is het hier verschrikkelijk mooi!!
(Een uitgebreid verslag over deze dag volgt!)

Maandag 30 september 2013
Op mijn laatste volle dag op Oahu pak ik het openbaar vervoer naar de North Shore, wat vooral bekend staat als surf paradijs vanwege de enorm hoge golven (banzai pipeline). Na een lange rit met de bus stap ik uit bij Waimea’s Beach Park om lekker op het strand te luieren en in de oceaan te zwemmen. De golven zijn nog niet super hoog, maar toch is het een feest om naar de surfers te kijken. Hierna loop ik naar Waimea Valley waar ik een mooie wandelroute volg naar een waterval. Het is een kleine waterval en het is ook ontzettend druk, maar de locatie is prachtig en het water heerlijk! Tijdens het zwemmen denk ik even aan Disney’s Jungle Cruise: Ladies and gentlemen, the backside of water!

Vervolgens is het tijd om de bus te pakken naar Laniakea Beach, dat in de volksmond ook wel Turtle Beach wordt genoemd omdat hier zoveel zeeschildpadden zijn te zien.
Er zwemmen een aantal schildpadden in de zee en botsen soms met grof geweld tegen een rots aan. Het is ontzettend leuk om de enorme schildpadden te zien en ongelooflijk indrukwekkend als ze ineens naast je zwemmen! Er ligt ook een schildpad op het strand te zonnebaden. Dit is Brutus, een oude schildpad die een shark attack heeft overleefd. Om Brutus heen ligt een touw gespannen om te voorkomen dat mensen hem lastig vallen door te dichtbij te komen of bovenop hem gaan zitten. Er zijn mensen die dit toch proberen maar gelukkig meteen worden terug gefloten door vrijwillige schildpad bewakers.

Een bezoekje aan de North Shore is niet compleet zonder een shave ice van Matsumoto te hebben gegeten, dus dat is ook precies wat ik ga doen! Terwijl ik smul van deze lekkernij, geniet ik van het gezellige plaatsje Haleiwa. De sfeer is hier zo anders dan bij Waikiki. Veel meer relaxt.

Na een heerlijke dag reis ik terug naar Waikiki Beach, waar ik mijn laatste avond op het eiland aflsuit met een etentje bij Duke’s. Goed eten, lekkere cocktails en een prachtig uitzicht over het strand, ik prijs mezelf een gelukkig mens.

Dinsdag 01 oktober 2013
Terwijl ik de laatste spullen in mijn trolley stop volg ik op tv het laatste nieuws over de US federal government shutdown die vandaag is ingegaan. De shutdown betekent dat de Nationale Parken in de VS gesloten zijn, waaronder ook Pearl Harbor waar ik vanochtend naartoe zou gaan. Ik stuur verschillende emails en krijg als antwoord dat mijn bezoekje inderdaad niet kan doorgaan, maar dat ik het geld van mijn van tevoren gekochte kaartje krijg teruggestort. Ik baal, want ik had hier erg naar uitgekeken, maar c’est la vie. Het is ook weer een goede reden om terug te komen naar Oahu!

Gelukkig zijn er veel alternatieven om te doen op dit mooie eiland!  Zo worden er bij het Royal Hawaiian Center dagelijks gratis cursussen gegeven waarvoor je je niet van tevoren hoeft op te geven. Vandaag is er een cursus hula dansen en lei maken, en ik besluit om beide doen.
Bij het hula dansen wordt uitleg gegeven over de betekenis van de dansen en hoe je met gebruik van je handen een verhaal vertelt. Behalve dat het erg leuk is om te doen, is het ook erg interessant om wat meer te leren over de Hawaiiaanse cultuur.
Ookhet lei maken is erg leuk! Ook hier wordt er veel verteld over de betekenis van de bloemen en de Hawaiiaanse geschiedenis. Ik krijg een zakje met prachtige tropische bloemen waarvan ik een mooie krans maak. Als ik vertel dat ik later op de dag terug naar huis reis en de krans hier wil achterlaten, wordt mijn krans in een tas gestopt en krijg ik instructies over hoe ik het best de krans te vervoeren.

Ondanks dat ik het nog steeds jammer vind dat Pearl Harbor is komen te vervallen, zijn deze cursussen heel goede vervangers waarvan ik erg blij ben dat ik ze heb kunnen doen!

Aan het eind van de middag word ik opgehaald door de shuttle van Hawaiian Airlines. Ik heb dezelfde chauffeur als op de heenreis, wat erg gezellig is! Aangekomen op het vliegveld zeg ik braaf dat ik verse bloemen bij mij heb, maar het blijkt geen probleem om deze mee te nemen door de douane.
De luchthaven is niet zo groot, maar is wel voorzien van een mooie tuin waar het heerlijk toeven is.

Tegen middernacht stap ik in het vliegtuig voor de lange zit naar Nederland.
Mahalo, Oahu, voor een onvergetelijke week! A hui hou. Until we meet again. <3

Japan

Reisverslag Japan 2016

14 mei - Naar het land van de Rijzende Zon
16 mei - Tokyo Disneyland
17 mei - Tokyo DisneySea
18 mei - Jenn in Wonderland
19 mei - Grand Sumo Tournament
20 mei - Van Tokyo naar Kyoto
21 mei - Onder de indruk in Miyajima en Hiroshima
22 mei - Op de fiets door Arashiyama
23 mei - Torri & Totoro
24 mei - Gouden Tempels, Jaws en Sprookjes Hotels
25 mei - Universal Studios Japan
26 mei - Terug naar Tokyo
27 mei - Geeking out in Tokyo
28 mei - Geeking out in Tokyo - vol.2
29 mei - Going Home

Going Home

Zondag 29 mei 2016Helaas, de reis zit er alweer op. Over een paar uur vertrek ik richting Nederland. Maar omdat ik gisteren al mijn koffer had ingepakt kan ik vanochtend nog lekker een beetje tutten in mijn verwen hotel. Onsen, voetenmassage, … Wat zal ik dat straks missen als ik weer thuis ben!

Er zijn meerdere mogelijkheden om vanaf het hotel naar luchthaven Narita te gaan. Op de heenreis koos ik voor de limousine bus, maar nu pak ik de metro. Dat is wel zo makkelijk vanaf mijn huidige locatie. Ik neem de Ginza lijn naar Asakusa, waar ik overstap op de Asakusa lijn naar de luchthaven. Het is misschien niet de snelste optie en ook niet de goedkoopste, maar omdat ik nu zo vertrouwd ben met de metro is het voor mij de makkelijkste. Geen gezoek, geen enorme drukte = geen stress.

Anderhalf uur later sta ik op Narita Airport waar twee weken geleden mijn reis begon. Ik kijk een beetje weemoedig naar het JR ticket office, waar allemaal nieuwe reizigers hun JR pas activeren. Is het echt pas twee weken geleden? Het voelt zoveel langer! Als je zegt dat ik 2 maanden ben weggeweest geloof ik het ook.

Aangezien ik niet online kon inchecken moet ik dat hier op de luchthaven doen. De balies gaan pas over een uur open en er staat nu al een gigantische rij die met de seconde langer wordt. Ik sluit dus snel aan!
Tijdens het wachten word ik benaderd door een cameraploeg van een Japans tv station. De reportster verteld dat ze een tv programma maken over toeristen, en of ze mij wat vragen mogen stellen. Ik had in de Lonely Planet al gelezen dat dit kon gebeuren en ik heb tijdens mijn reis het bewuste programma ook een paar keer op tv gezien. Ik vind het wel grappig dat ik zo op de valreep op de Japanse tv zal verschijnen, dus ja hoor, vraag maar raak!

De eerste vraag is waar ik vandaan kom. Ik antwoord met ‘Netherlands’, wat een vragende blik oplevert van de reportster. Dan probeer ik het met ‘Holland’.
‘Poland?’, is het antwoord van de reportster. Ik schud driftig van nee. ‘Netherlands. Holland. Hollandia? Amsterdam!’ De vrouw knikt een beetje twijfelachtig ‘Amsterdam land. Hai hai’, en gaat snel verder met de volgende vraag wat voor  souvenirs ik allemaal heb gekocht.
De tas met kit kats ligt als eerste voor het grijpen, dus trots laat ik zien welke smaken ik allemaal heb gekocht. De reportster kijkt een beetje teleurstellend. Waarschijnlijk had ze gehoopt dat ik een prachtige kimono of Hattori Hanzo zwaard uit mijn tas zou toveren, maar in plaats daarvan krijgt ze doosjes kit kats.
Ze vraagt of er in mijn land geen kit kats worden verkocht. (Volgens mij heeft ze nog steeds geen idee waar ik vandaan kom.) Ik antwoord dat er in Nederland wel kit kat wordt verkocht, maar niet in alle smaken zoals hier in Japan. De reportster begint haar aandacht een beetje te verliezen, want zeg nou zelf, zo spannend zijn kit kats niet. Tijd om het grotere geschut tevoorschijn te halen! Ik laat zien dat ik ook een paar mooie Japanse slippers heb gekocht, de typische groene poeder thee, en de tas uit Miyajima waar inmiddels een mini Gelatoni uit DisneySea aan bungelt. De reportster is nu super enthousiast en wil alles weten over mijn reis. Helemaal blij vertel ik over alles wat ik heb gezien en gedaan en dat ik dolgraag nog een keer terugkom. Het gesprek eindigt met de vraag of ik het echt goed vind dat ik op tv kom. Ja, dat vind ik echt goed. Ik vind het wel leuk om de wetenschap te hebben dat terwijl ik alweer hard aan het werk ben in Nederland, ik toch nog een beetje in Japan ben.

Het inchecken verloopt vlot en ook de vlucht van Tokyo naar Xiamen gaat voorspoedig. Ik zit lekker voorin het vliegtuig en kan op Xiamen airport gelijk een sprintje maken naar customs & immigrations. Ik heb de heenreis nog in gedachten, toen ik zo verschrikkelijk lang bij immigrations moest wachten, maar zo lang als het toen duurde, zo snel gaat het vandaag. Binnen no time sta ik met mijn tijdelijke visum op Chinees grondgebied en kan het lange wachten op mijn volgende vlucht beginnen.

De tijd dood ik in een restaurant, zodat ik mijn rijst-eten-met-stokjes skills kan showen tegenover de andere toeristen die braaf een lepel gebruiken, maar vooral omdat ik hier even relaxt kan zitten internetten. Xiamen airport heeft gratis internet, en hoewel het geen enkel probleem is om emails te versturen en naar mooie plaatjes van China te kijken, staat FB nog steeds op de Chinese zwarte lijst. Instagram trouwens ook.

Tenslotte loop ik een rondje langs de winkels waar ik verschrikkelijk hebberig word van alle leuke panda items. Dan valt mijn oog op een nekkussen in de vorm van een Chinese draak. Ik vind hem super schattig en ben er gelijk verliefd op. Deze moet ik hebben! Maar wat zijn hier eigenlijk de regels? Moet ik afdingen? De verkoopsters spreken 3 woorden Engels: “Cute” en “You buy”, maar op het moment dat ik met mijn credit card zwaai raken ze in paniek. Google translate werkt niet (waarschijnlijk staat Google ook op de lijst van verboden websites), dus dan maar met handen en voeten. Deze internationale taal werkt altijd!
Het lukt om wat van de prijs af te halen, maar bij het kleine winkeltje is geen mogelijkheid om met credit card te betalen, dus de verkoopsters sluiten de handel en nemen mij mee naar een eettentje verderop waar ik wel met cc kan betalen. Dat dit een heel andere zaak is maakt niet uit, zolang het geld maar binnenstroomt! Zij blij en ik blij met mijn Chinese nekkussen.


Maandag 30 mei 2016
Even na middernacht vertrekt de vlucht naar Schiphol. Ook hier zit ik weer lekker voorin het vliegtuig bij het raam. Naast mij zit een Chinese vrouw en aan het gangpad een Duitse man. De Chinese vrouw reist samen met een vriendin die een stukje verderop ook in het midden zit. De vrouwen willen graag naast elkaar zitten en babbelen er flink op los met de stewardess om dat voor elkaar te krijgen. Ik zie de stewardess mijn kant op kijken, en ik weet wat er gaat gebeuren, dus ik draai snel mijn hoofd om en kijk nonchalant uit het raam. Geen denken aan dat ik mijn comfortabele raamplaats opgeef om 12 uur op een middenstoel te gaan zitten. Daar komt bij dat ik een veganistische maaltijd heb besteld, en uit ervaring weet ik dat dit altijd misgaat op het moment dat ik ergens anders ga zitten.
De Duitse man aan het gangpad is aardiger dan ik en geeft, onder luid gemopper, wel zijn stoel op.

Ik heb een nep draak om mijn nek hangen, maar nu de twee vrouwen samen zitten blijken zij echte Chinese draakjes te zijn! Beide dames zijn zo irritant dat ik me afvraag of ik niet beter was afgeweest met die plek in het midden. Ze spreken geen woord Engels en willen vanalles weten, dus iedere keer als ze een vraag hebben over de volumeknop, hoe de stoel naar achteren moet, hoe het tafeltje naar beneden gaat, waar ze de koptelefoon kunnen inpluggen, of hoe de volumeknop ook alweer werkt omdat ze zelfs na 4 keer uitleggen niet weten hoe ze de film harder en zachter moeten zetten, krijg ik een klap tegen mijn arm. ‘Help!’, zegt de vrouw terwijl ze flink tegen m’n arm slaat. Ja, dat woordje kent ze dus wel, maar ‘Auw’ kent ze niet. Is dit karma omdat ik mijn stoel niet wilde opgeven? Ik knik beleefd en terwijl ik probeer uit te vinden wat het probleem nu weer is, zeg ik met een stralende lach: ‘Ooh, you’re so annoying!’ De vrouw heeft geen idee wat ik zeg en lacht vriendelijk terug: ‘shi, shi’ (yes, yes).

Uiteindelijk vallen de dames in slaap en kan ik rustig genieten van Tom Hardy in the Revenant en een aantal Marvel films. De vlucht verloopt verder soepel en even na 06.00 uur staan we op Nederlandse bodem. Omdat ik enkel handbagage heb kan ik meteen door de douane naar de Schiphol taxi. Hier moet ik nog wel een tijdje wachten omdat de chauffeur in de file staat. No worries, na 21 uur reizen kan dit uurtje er ook wel bij.
Ik hoef de taxi gelukkig niet te delen, dus zodra de chauffeur er is ben ik met 20 minuten thuis waar het nagenieten kan beginnen!

Geeking out in Tokyo - Vol. 2

Zaterdag 28 mei 2016
Het is mijn laatste volledige dag in het mooie Japan, en die wil ik ten volle benutten! Dus hopla, vroeg uit de veren, maar ook weer niet te vroeg want ik wil vandaag een beetje relaxt doen.

Eerste bestemming is Asakusa. Deze wijk ligt aan de oevers van de Sumida rivier en stond vroeger vooral bekend als entertainment centrum van Tokyo, en nog steeds kan je hier allerlei shows bijwonen. Ik ga hier echter naartoe voor de Boeddhistische Senso-ji tempel. Misschien komt het omdat de vermoeidheid is toegeslagen, of omdat ik deze reis al vele prachtige tempels heb gezien, of omdat het super druk is, maar ik ben niet heel erg onder de indruk en het wordt dan ook een kort bezoekje.

Ik neem een kijkje bij de marktkraampjes rondom de tempel en dwaal door de gezellige winkelstraten. Op een gegeven moment kom ik langs een gebouw met een gietijzeren balkon, wat een beetje aan New Orleans doet denken. Onderin is een soort casino gevestigd waar je Pachinko kan spelen, een pinball-achtige slot machine waarbij je zoveel mogelijk balletjes moet zien te verzamelen. Deze ballen kan je later inwisselen voor allerlei prijzen behalve Japanse Yens. Want wegens een Japanse gok wet kan je niet spelen voor geld. Het ziet er heel bijzonder uit en ik besluit om een gokje te wagen. Geen idee hoe het allemaal werkt, maar het is wel erg leuk en super verslavend! Misschien een idee voor MyVegas? Online Pachinko spelen en dan je rewards kunnen inwisselen bij leuke restaurants hier in Tokyo.

Omdat ik geen genoeg kan krijgen van de Japanse gekkigheid pak ik de metro naar Akihabara, Akiba voor vrienden. Mijn tactiek is om in de metro altijd zo dicht mogelijk bij de deur te zitten zodat ik goed in de gaten kan houden wanneer ik eruit moet. Ook deze rit ben ik zo gefocused dat ik niet eens in de gaten heb wat er zich allemaal in de metro afspeelt, maar plotseling krijgen de twee mannen naast mij ruzie. Ze beginnen elkaar te schoppen en te slaan en vallen bijna bovenop mij. Ik ben helemaal verbouwereerd en het enige wat ik weet uit te brengen is: ‘Careful, men! There’s a tourist sitting here!’ Slaat natuurlijk helemaal nergens op en de mannen denken vast: Boeien! Wij zijn lekker aan het “vechten”. Ik schrijf vechten tussen haakjes, want veel meer dan een beetje schoppen en wat met de handen wapperen is het niet. De mannen zeggen verder geen woord, ze staan elkaar enkel dreigend aan te kijken. Door deze ongein ben ik echter wel van mijn apropos en hoop ik dat ik mijn halte niet heb gemist. Anders moet ik weer terugreizen en dan heb ik dat gezeur weer of ik niet per ongeluk in een express metro ben gestapt ipv eentje die overal stopt.

Gelukkig heb ik mijn halte niet gemist en sta ik even later in het bruisende Akihabara, Tokyo’s elektronica wijk. Alles op gebied van elektronica vind je hier. Of het nou de allernieuwste tablet is of een onderdeel van je 20 jaar oude computer, Akiba heeft het! Daarnaast is het ook het mekka voor Manga en Anime en kan je hier genieten in 1 van de vele Maid Cafe’s. Dit zijn restaurants waar je door je serveerster (de maid) volop in de watten wordt gelegd. De jonge serveersters dragen french maid outfits of anime cosplay en noemen je master of mistress. Ze zijn heel onderdanig en tijdens je maaltijd kan je een spelletje boter, kaas en eieren spelen met je maid. Het klinkt best grappig en het is typisch Japans, maar gezien de opgewonden mannen die naar binnen gaan weet ik niet of het ook leuk is als ik hier in mijn eentje zit. Ik besluit om de Maid Cafe’s deze reis over te slaan en verblij mijn inner nerd met een bezoekje aan de fantastische RobotRobot winkel voor ik weer op de metro stap.

Eigenlijk was het mijn bedoeling om naar het Imperial Palace te gaan, maar zodra ik de gigantische drukte op het station zie blijf ik lekker zitten. De man met de hamer heeft nu echt toegeslagen! Ik stap tenslotte uit bij Harajuku waar ik gelijk naar het Kawaii Monster Cafe loop. Hier wilde ik gisteren al een hapje eten maar ging toen niet door omdat er een evenement aan de gang was. Vandaag gaan we in de herkansing!

Het eerste wat ik bij binnenkomst zie is een mini draaimolen in de vorm van een taartje met daarop bananen, kersen, lippen en gekke paardjes. Hier word ik verwelkomd door 1 van de drie Kawaii monster girls en naar mijn tafeltje geleid. Het restaurant is psychadelic. Een overdaat aan kleuren en design met ruimtes genaamd Mushroom Disco, Milk Stand, Bar Experiment en Mel-Tea Room. De menukaart is een tablet versierd als een ijsjesmonster en alle hapjes en drankjes hebben iets aparts. Het drankje wat ik bestel is een ‘mad scientist’. Het drankje wordt geserveerd in een normaal glas met daarbij 2 buisjes met rode en blauwe vloeistof. Het is de bedoeling dat ik eerst de rode vloeistof toevoeg en daarna de blauwe. Wat er allemaal inzit weet ik niet, maar het ziet er heel spannend uit en smaakt errug lekker! Ik krijg er ook een bakje kattenbrokjes bij. Dit is een roze bakje met ijs met daaroverheen gekleurde cornflakes en een suikerspin wat de haarbal moet voorstellen. Super!
Halverwege geven de 3 kawaii monster girls een show weg op de draaimolen, wat het feest helemaal compleet maakt. Geweldig restaurant!

Ik had gezien dat er op loopafstand van mijn hotel een kleine maar interessante tempel staat, en daar wil ik nog even een kijkje nemen. Waar ik vanochtend niet zo onder de indruk was, ben ik dat nu wel. Overal staan beelden van vossen, allemaal met een rood doekje om hun nek om kwade geesten te weren. Het is erg stil en de tempel doet mysterieus aan. Ik blijf hier enige tijd zitten en ben blij dat ik ‘m heb ontdekt! En wat een verschil met het Tokyo waar ik net was… Het is echt een stad van uitersten.

Het is inmiddels traditie geworden om een reis af te sluiten met een cocktail in een tiki bar, en laat er nou net een tiki bar in de buurt zijn! Een heuse Trader Vic’s in het chique New Otani hotel. Op mijn gemak wandel ik langs de rivier naar het hotel, waar het natuurlijk weer een hele zoektocht is om het restaurant te vinden. Ik moet naar de 4e verdieping wat de kelder blijkt te zijn en om daar te komen moet ik met een lift in een ander gebouw. Pffff.
Maar het is de moeite waard! Zodra ik bij het restaurant ben waan ik mij in tiki sferen en de cocktail smaakt goed!
Ik toast op een zeer geslaagde reis en weet zeker dat dit niet de laatste keer is dat ik in Japan ben. Wat een waanzinnig, overweldigend land! Van eeuwenoude tradities, tempels en ceremonies tot aan de futuristische elektronische, en haast kinderachtige wereld in Tokyo. Ik heb het allemaal fantastisch gevonden en van iedere minuut genoten!

Terug in het hotel pak ik alvast mijn koffer zodat ik dat morgenochtend niet meer hoef te doen. Daarna eet ik een hapje bij een klein restaurant tegenover mijn hotel en relax ik nog even in de sauna en de onsen voor ik mijn bed opzoek. Dit was een reis om nooit meer te vergeten!

Geeking out in Tokyo

Vrijdag 27 mei 2016Voor de tweede keer deze reis regent het. Ik heb dus enorm geboft qua weer! Om deze druilerige dag zonnig te beginnen ontbijt ik ’s ochtends bij Eggs n Things met een pitaya bowl. Dit is zeg maar bevroren dragon fruit, wat een heerlijk papje wordt zodra ik het meng met granola, banaan en aardbeien. Met een lekker kopje hibiscus thee erbij ben ik klaar voor de dag!

Eerste stop (na het ontbijt) is Nakano Broadway. Dit is een overdekt winkelgebied speciaal voor geeks en nerds zoals ik. Waar de meeste Floridagangers het geweldig vinden om naar de Outlet Malls te gaan, loop ik daar altijd met een grote boog voorbij. Niks voor mij. Maar hier bij Nakano Broadway ga ik los! De vele piepkleine winkeltjes staan bomvol met allerlei merchandise uit Tokyo Disney Resort, maar ook met allemaal boeken, comics, collector items, anime, manga, Star Wars, speelgoed uit de jaren 50 t/m 90, … Noem maar op en ze hebben het hier. Geweldig!!! Vooral de winkels van RobotRobot en Mandarake zijn favoriet bij mij. Ik vind zelfs een sleutelhanger van Billy the Kitten van het spelletje Neko Atsume wat ik zo graag speel. Ik loop als een wilde door alle winkels en het duurt dan ook niet lang voor ik bepakt en bezakt met allerlei tasjes loop. Voordat ik helemaal doorsla hou ik het voor gezien en stap ik op de metro naar Shinjuku.

Hier breng ik een bezoekje aan het Tokyo Metropolitan Government Building. Reden is dat je hier gratis naar het observatiedek kan vanwaar je een mooi uitzicht hebt over de stad. Er zijn vele torens en gebouwen waar je naar binnen kan, maar voor de meeste moet je betalen. En gratis is bij mij het magische woord, dus Tokyo Metropolitan Government Building it is!
Het is nog een stukje lopen vanaf het station en terwijl ik aandachtig sta te turen welke uitgang ik moet hebben, loopt er een Japanse man op mij af. Hij draagt een hoedje met daarop de Engelse vlag geborduurd. De man verteld dat hij met pensioen is, en omdat hij redelijk goed Engels spreekt spendeert hij nu zijn tijd op dit station om toeristen de weg te wijzen zodat hij zijn Engels kan blijven oefenen en het contact met de mensen niet verliest.

Aangekomen bij het TMGB kan ik kiezen uit de North Tower en de South Tower. Je kan beide bezichtigen, maar de torens zijn niet met elkaar verbonden en hebben een aparte entree. Ik besluit om eerst de North Tower te doen. De lift brengt me naar de 45ste etage, waar ik inderdaad op een prachtig uitzicht word getrakteerd! Het is jammer dat het nu zo regenachtig is, anders was het helemaal waanzinnig geweest!
De North Tower heeft ook een chique restaurant waar ik een verfrissend drankje drink en van het mooie uitzicht op de Tokyo Skytree geniet. Dit is het goede leven! Ik plaats gelijk een foto op FB en krijg meerdere reacties over de lekkere cocktail. Sorry mensen, deze cocktail is toch echt een glaasje Oolong ijsthee! Ik zit om 12 uur ’s middags nog niet aan de drank haha!
Hierna breng ik een bezoekje aan de South Tower waar het een stuk drukker is. Het uitzicht is echter net zo mooi!

Vervolgens ga ik naar Harajuku. Deze wijk staat bekend voor alle jongeren die hier gekleed in cosplay of gothic lolita en dergelijke rondhangen. Een feest om te zien! Ik loop over Takeshitastraat, en hier is het een waar shopwalhalla voor leuke aparte kleding. Gotta love Tokyo!
Wat ik hier ook veel zie, zijn eetkraampjes waar je een soort crepe kan kopen. Deze crepe wordt belegd met allerlei zoetigheden als ijs, taart, slagroom, chocolade en fruit, en wordt vervolgens opgerolt zodat je het uit het vuistje kan eten. Het glazuur springt spontaan van mijn kiezen als ik er al naar kijk!

Geen crepe voor mij, maar wel een lekkere float bij Pompompurin. Pompompurin is een hondje met een baret die uit hetzelfde huis komt als Hello Kitty. En omdat het een populair hondje is, heeft hij zijn eigen thema restaurant gekregen! Tokyo kent vele thema restaurants, eerder deze reis at ik al bij Alice in Wonderland, en eigenlijk is het een must om bij een bezoekje aan deze fantastische stad een keer naar een thema restaurant te gaan.

Aangezien Pompompurin qua voedsel niks vegetarisch op de kaart heeft staan, laat staan iets veganistisch, hou ik het bij een float. Dit is een glaasje limonade met onderin stukjes verse mango en bovenop een ijsbolletje versiert als het schattige hondje. Het gehele restaurant is dan ook super kawaii! Ik vind het zo leuk om hier even te zitten! En ik ben er niet eens naar op zoek gegaan, maar spontaan tegenaan gelopen.

Waar ik wel naar op zoek ben is het Kawaii Monster Cafe. Voor vertrek had ik van een FB vriend de tip gekregen om hier te gaan eten. Maar waar staat dat verdraaide restaurant nou? Volgens google maps ben ik ten hoogte van het restaurant, maar het enige wat ik zie zijn winkels. En dan valt het kwartje. Ik moet hier in Tokyo ook niet op ooghoogte kijken… Dit soort restaurants zijn altijd onderin een kelder of op een bovenste etage gevestigd. En jawel, om bij het Kawaii Monster Cafe te komen moet ik met de roltrap naar de 4e verdieping. Ik leer het nog wel een keer!
Helaas is het restaurant gesloten ivm een of ander evenement. No worries, dan kom ik morgen toch gewoon terug!

Ondanks dat ik goed mijn slag heb geslagen bij Nakano Broadway, is er toch nog een plekje in mijn koffer vrij voor een paar hebbedingetjes van de Alice in Wonderland winkel. Deze winkel heet Alice on Wednesday, omdat de eigenaren woensdag de meest saaie dag vinden en ze deze een beetje wilden opfleuren. Nou, dat is gelukt!
De entree van de winkel is werkelijk fantastisch! Er staan meerdere deuren, groot en klein, waarvan 1 kleine deur de ingang is. Je moet hier gebukt doorheen, net als Alice die haar wonderland betreed. En wow, de gehele winkel is 1 groot wonderland! Er hangen allerlei schilderijen aan de wand, met 1 speciale van de cheshire cat. De catterpillar is aanwezig, evenals de troon van de harten koningin. De winkel staat verder vol met de leukste spulletjes en ik kan het niet laten om hier een en ander te kopen. En waar je in Nederland tegenwoordig moet betalen voor een plastic tasje, krijg je deze in Japan nog gewoon gratis. Sterker nog, ze stoppen er zelfs 3 extra tasjes voor niks bij! Niet alleen bij de Alice winkel, maar echt overal! Als ik vraag waarom dat is, krijg ik als antwoord omdat de tasjes leuk zijn, ik ze kan uitdelen en zij op deze manier extra reclame krijgen.

Inmiddels heb ik aardig trek gekregen en ga ik op zoek naar een tentje om wat te eten. Onderweg naar Shibuya loop ik langs een klein restaurant wat er van buiten erg leuk uitziet en waar ze ook vegetarische curry hebben. Het restaurant blijkt een soort artistiek gebeuren, want zodra ik beneden naar het eetgedeelte ga zie ik dat alle tafels zijn voorzien van een tekenschrift en potloden. Ik kies een tafeltje met een mini R2D2, doodle wat in 1 van de schriftjes en schrijf een kort verslag over mijn mooie reis.

De Shibuya crossing is in het donker nog gaver dan overdag. Ik loop meerdere keren over het kruispunt en krijg een beetje een F&F Tokyo Drift en Lost in Translation gevoel. Where’s Bill Murray when you need him?!
Van een afstandje bekijk ik de gekte dat Tokyo heet en besef even heel goed wat voor mooie en bijzondere reis ik aan het maken ben. Zodra ik naar het metro station loop merk ik dat ik de paraplu ben vergeten die ik vanochtend gratis van het hotel had meegekregen en waar ik al de hele dag mee rondsjouw. Het is zeker 45 minuten geleden dat ik deze op de Shibuya Crossing heb laten liggen, en ik verwacht dat ie inmiddels een nieuwe eigenaar heeft gevonden. Tegen beter weten in loop ik toch terug naar het punt waar ik de paraplu had neergelegd. Tot mijn grote verbazing ligt de plu nog precies zoals ik hem had achtergelaten. Is dit echt zo’n grote verrassing? Nee, want Japan is super veilig en mensen komen niet aan spullen die niet van hen zijn.

Terug in het hotel geef ik mijn voetjes even rust in de zalige voetenmassage bak en spreek ik met een paar meisjes af om naar een karaoke bar te gaan. Dit zorgt voor grote hilariteit want geen van ons allen kan goed zingen. Maar we hebben schik en daar gaat het om!

Terug naar Tokyo

Donderdag 26 mei 2016Credit cards zijn in Japan niet zo vanzelfsprekend als in de VS. Hoewel er steeds meer bedrijven zijn die een CC accepteren, wordt mijn Mastercard nog geregeld aandachtig bestudeerd en vervolgens twijfelachtig teruggegeven omdat het geen JCB kaart is. De meeste Japanners betalen nog steeds met contant geld, dus om het mezelf gemakkelijk te maken betaal ik ook overal cash. Alleen begin ik langzaam door mijn centjes te geraken, dus tijd om weer wat geld te pinnen! Gisteren in Universal wilde ik al pinnen, maar daar kreeg ik van de automaat de melding dat ik een ongeldige pas had. No worries, dit lag aan de automaat en in Universal kon ik toch overal met credit card betalen.

Nadat ik ben uitgecheckt en mijn koffertje heb afgegeven, ga ik op de City Walk op zoek naar een ander pin automaat. Helaas, ook deze geeft de melding dat ik een ongeldige pas heb. En de volgende automaat spuugt de pas gelijk uit zonder dat ik ook maar een pinnummer heb ingevuld. Dit is het moment dat ik een beetje nare kriebels in mijn buik krijg. Ik krijg een dejavu van een paar jaar geleden, toen op Schiphol mijn kaart was gehackt en mijn hele rekening werd geplunderd toen ik in het vliegtuig naar Orlando zat. Het zou toch niet weer…. ??!!
Ik loop snel terug naar het hotel waar ik mijn rekening check en gelukkig de bevestiging krijg dat alles in orde is.
Maar waarom kan ik dan niet pinnen? Het “Maestro” teken staat toch duidelijk op de automaten aangegeven, en in Kyoto kon ik toch ook zonder problemen pinnen?

Ik besluit om naar het station van Shin Osaka te gaan. Dit is een groot station waar meerdere banken aanwezig zijn, en waar het vast wel moet lukken. En anders pak ik de trein naar Kyoto, daar ben ik met de Shinkansen in een kwartier en met mijn JR pas kan ik toch gratis reizen. Ondertussen stuur ik via Facebook een berichtje naar mijn bank, voor het geval de pas beschadigd is en dit de reden is dat ie het niet doet. Maar goed, in Nederland is het nog midden in de nacht, dus de komende uren verwacht ik geen reactie.

Aangekomen op Shin Osaka zie ik dat overal extra politie en beveiliging staat ivm het bezoek van Obama en de G7 top. Terwijl ik stampvoetend van ATM naar ATM loop, merk ik dat ik extra in de gaten gehouden word. Want wat moet een buitenlandse vrouw bij al die automaten doen? Da’s toch wel een beetje verdacht….
Maar dan zie ik gelukkig een bekend gezicht! Of tenminste, een bekend logo. Dit is van “Seven Bank”, dezelfde bank waarbij ik in Kyoto heb gepind. En jawel, hier word mijn pas gelijk geaccepteerd. Hoera! Opluchting alom.

Aangezien de zoektocht naar een pinautomaat aardig wat tijd heeft gekost, heb ik nu geen tijd meer om naar het kasteel van Osaka te gaan. Het zou nog wel lukken, maar om nu weer op zoek te moeten gaan hoe ik bij dat kasteel kom en me ter plekke moet haasten om alles een beetje te kunnen zien, heb ik geen zin in. Ik ga dus terug naar Universal City waar ik nog even kan relaxen, beetje shoppen en lekker lunchen.
Ik verwijder het FB berichtje wat ik naar mijn bank had gestuurd, haal mijn koffertje op bij het hotel en ga vervolgens weer naar Shin Osaka, waar ik op de Shinkansen naar Tokyo stap.

Drie uur later sta ik in Tokyo op het enorm drukke station waar ik een week eerder ook was. Gelukkig weet ik nu snel de weg te vinden en loop ik in 1 keer naar de juiste metro.
Ook hier is enorm veel beveiliging. In de lange hal van de trein naar de metro staat om de zoveel meter een streng uitziende militair. In deze haast futuristische stad voelt het net alsof ik in een Philip K. Dick boek ben beland. Geen prettig gevoel. Maar eenmaal in de metro voelt het weer als vertrouwd, en aangekomen bij Akasaka-Mitsuke voelt het helemaal als thuiskomen. Wat is dit toch een gezellige wijk!

Ik verblijf in hetzelfde hotel als vorige week, het Centurion Cabin and Spa hotel. In een vooruitziende blik leek het mij prettiger om op dezelfde locatie te verblijven, zodat ik al een beetje bekend zou zijn met de omgeving. Mocht het hotel dusdanig tegenvallen dan kon ik altijd nog op zoek naar iets anders. Maar ik vind het een super fijn hotelletje en heb de hele dag al uitgekeken naar het moment dat ik weer met mijn voetjes in de massagebak kan!
De dames van het hotel herkennen mij nog en ik word dan ook hartelijk verwelkomd. Deze keer verblijf ik echter niet in een capsule, maar heb ik gekozen voor een deluxe room. Iets meer ruimte vind ik wel lekker voor deze laatste nachten.

Later op de avond is het tijd om met wat andere reizigsters uit het hotel een lekker hapje te gaan eten bij een klein tentje om de hoek en een glaasje sake te drinken in een nog kleiner tentje. Gezelligheid!
Terug in het hotel vind ik een berichtje van mijn bank. Ondanks dat ik mijn bericht had verwijderd voordat ze het hadden gelezen, is het toch doorgekomen. De bank komt gelijk met allerlei oplossingen aanzetten, wat ik een prettig idee vind voor het geval er echt een probleem was met mijn kaart. Ik stuur een bedankje en vertel dat het inmiddels allemaal in orde is.

Het einde van de reis is inmiddels in zicht, maar ik mag eerst nog een paar dagen volop genieten van Tokyo. Zin in!

Universal Studios Japan

Woensdag 25 mei 2016Met een grote grijns op mijn gezicht loop ik ’s ochtends door de poorten van Universal Studios Japan. Wat geweldig om hier te zijn!!!
Het voelt reuze vertrouwd, maar aan de andere kant ook heel vreemd. Evenals bij Disney Tokyo Resort is hier een gedeelte overdekt, en ipv allemaal filmdeuntjes op de achtergrond worden er hier allemaal top 40 hits gedraaid van onder andere Katy Perry en Justin Bieber. Maar zodra ik bij de New York Streets kom, is het net alsof ik in Orlando loop. Ik zie Finnegan’s, het restaurant wat een vaste wachtplaats is tijdens de Stay and Scream van Halloween Horror Nights.
Aan de overkant staat nog een bekend gebouw, het museum van the Mummy. Maar ho, wacht eens even, hier hangt Spiderman aan de witte zuilen te bungelen! En zo zijn er meer dingen die enorm aan Orlando doen denken, en dan toch ineens totaal anders zijn.

De eerste attractie die ik vandaag doe is Back to the Future. Yes!! Dit was een van mijn favoriete rides in Orlando, en wat vond ik het jammer dat ie plaats moest maken voor the Simpsons. The Simpsons vind ik ook leuk, maar BTTF is gewoon jeugd sentiment. Ik heb erg veel geluk, want een week na mijn bezoek sluit de ride ook hier in Japan. Dit is dus echt de aller aller allerlaatste keer dat ik ‘m kan doen…
En daarom doe ik ‘m dan ook maar gelijk 6 keer vandaag. Dat het in het Japans is boeit me niet. Ik ken de tekst nog steeds en zit volop te genieten van deze farewell ritjes.

Wat ook super leuk is, is het Wonderland gedeelte waar Hello Kitty, Snoopy en de characters van Sesamstraat in het wild rondlopen! En omdat ook Universal nog steeds Pasen viert, hebben alle characters speciale hoedjes op. Gewoon te leuk! Ik huppel vrolijk mee met Kitty en Cookie Monster, maar zodra het tijd is voor de photoshoots sta ik er ietwat verloren bij. Ik ben van Florida gewend dat er netjes een rij wordt gevormd zodat iedereen aan de beurt komt voor een foto. Maar hier duikt iedereen tegelijk op de characters af! Gewoon brutaal zijn en jezelf ertussen duwen, dat lijkt het motto. Op een gegeven moment heeft Cookie Monster in de gaten dat ik er al een tijdje sta, en loopt naar me toe om mij een dikke knuffel te geven. Cookie Monster was al mijn favoriet, maar nu kan ie helemaal niet meer stuk!

Jaws is een andere oldie but goodie die al enige jaren weg is uit Florida, maar hier nog steeds bestaat. En hij is hier ook nog steeds razend populair! Het boottochtje is hetzelfde als in Florida, alleen dus in het Japans. De skipper schijnt erg grappig te zijn, met name de jonge meisjes moeten regelmatig lachen. Ik versta er geen woord van, maar het verhaal is duidelijk. Een woeste haaibaai is op het oorlogspad en komt meerdere keren naar de boot happen. Uiteindelijk ontploft er iets en blijft er een zielig hoopje verbrande haai over. Zodra ik uit de boot stap zie ik dat er zelfs een Jaws souvenir winkel is. En wat hebben ze hier leuke merchandise zeg! Ik ben vooral weg van een jaws bril, maar ook Hello Kitty in een haaienpakje is geweldig!

Omdat Universal Japan dit jaar 15 jaar bestaat, vieren ze een feestje; Reboooooorn. Ze vieren dat dmv een leuke stageshow en parade. Voor de stageshow ben ik net te laat om een goed plekje te bemachtigen, maar omdat ik over het algemeen een kop groter ben dan de meeste Japanners, kan ik het ook van een afstand goed zien. Voor de parade ben ik wel op tijd en zit ik helemaal vooraan. De parade heeft niet de Disney magie, maar is wel erg leuk en gewoon 1 groot feest. Halverwege stopt ie en mag iedereen gezellig meedansen. Er wordt met confetti gestrooid, er komt schuim uit kanonnen, ballonnen gaan de lucht in, …. Super!

Na de parade vind ik het tijd voor wat lekkers. Vanochtend had ik gezien dat Finnegan’s hele spannende drankjes heeft in de stijl van Resident Evil, en dat wil ik weleens uitproberen! Even na drie uur meld ik mij bij het restaurant, wat inmiddels gesloten blijkt te zijn. Huh? Het park is tot 20:00 uur open en Finnegan’s is nu al dicht? Ik verwacht eigenlijk dat ze later tegen een uur of 5 wel weer zullen opengaan, maar helaas. Zowel Finnegan’s als menig ander restaurant blijft dicht. Not cool, Universal. Da’s toch wel een minpuntje!

Dan maar naar The Wizarding World Of Harry Potter, want een boterbiertje gaat er altijd wel in, en dat is inmiddels ook een beetje traditie geworden. Potter is altijd leuk, ook in het Japans. En de ride is hier in 3D, wat net even een andere beleving geeft. Het is gewoon net alsof ik echt meedoe met een zwerkbal wedstrijd en de dooddoeners versla!

Iets wat totaal anders is dan in Florida, zijn de 4D films van Cool Japan. Dit zijn manga films, en ik heb eigenlijk geen idee of deze er altijd zijn of enkel dit jaar. De film die ik zie gaat over een groepje vrijheidstrijders die het opnemen tegen een wilde titan. Deze titan is reusachtig groot en eet graag de dorpsbewoners op. Tenminste, wat ik ervan begrepen heb. Op een gegeven moment denk je dat 1 van de strijders is platgetrapt door de titan, want er ligt een flinke plas bloed en het publiek werd op het moment supreme besproeid met water om het effect van bloedspetters te versterken. Maar gelukkig, de strijdster heeft het overleeft, het blijkt enkel een kar tomaten te zijn geweest. Het publiek komt niet meer bij van het lachen. Zij leven helemaal mee met de hoofdrolspelers en ik geloof dat dit een erg populaire film of serie is. Zelfs zo populair dat er meerdere mensen in het park rondlopen verkleed als de strijders uit de film. Ik dacht eerst dat ze echte characters waren, maar het blijken gewoon normale bezoekers te zijn.

Ik zie hier sowieso veel mensen verkleed rondlopen. De castmembers springen er leuk op in. Zelfs ik in mijn Minion shirt krijg van iedereen complimentjes.
Oh, en had ik al verteld over de snacks? Evenals in Tokyo Disney kan je hier aparte smaken popcorn kopen. Zin in popcorn dat naar Turkey Leg smaakt? Je vindt het bij Universal! Ik hou het bij een chocolade/banaan churro. Errug lekker!

Na nog wat andere leuke rides als Spiderman, Woody Woodpecker en Jurassic Park, is het tijd voor de lichtjesparade. Deze begint met wagens van Elmo, Snoopy en Hello Kitty, en gaat vervolgens verder met Alice in Wonderland, Arabian Nights en Cinderella. Het is allemaal best een beetje kitsch, maar zo typisch Japans! Ik vind het super leuk!
Zodra de parade is afgelopen sluit het park haar deuren en is het tijd om terug te gaan naar mijn hotel. En wat lekker dat ik nu niet meer met de trein en metro hoef! 2 keer vallen en ik ben bij mijn sprookjes hotel. Heerlijk!

Gouden Tempels, Jaws en Sprookjes Hotels

Dinsdag 24 mei 2016
Het is vandaag weer verhuisdag! Bij het uitchecken van mijn ryokan krijg ik nog een cadeautje mee; een klein handdoekje voor onderweg. Het was me al opgevallen dat bij openbare toiletten weinig mogelijkheden zijn om je handen te drogen. De Japanse dames hebben dan ook altijd een klein handdoekje bij hen. Niet alleen zodat ze de handen kunnen drogen na een toilet bezoek, maar ook om zich even droog te deppen als het warm is en dergelijke. Ik vind het een leuk en echt typisch Japans cadeautje van mijn aardige gastvrouw!
Aangezien ik vanmiddag pas rond een uur of 3 kan inchecken bij mijn hotel in Osaka, kan ik nog de hele ochtend Kyoto onveilig maken! Er staan voor deze ochtend 2 bezienswaardigheden op het programma: Kinkaku-ji tempel en Nijo kasteel. Ik heb er zin in!

Ik pak de bus naar Kinkaku-ji, wat officieel Rokuon-ji heet, maar haar bijnaam heeft gekregen omdat het gehele paviljoen is bedekt met zuiver bladgoud. De tempel is duidelijk het mooiste meisje van de klas. Ze ligt in een prachtige omgeving en glimt je tegemoet! Het is alleen jammer dat je hier niet naar binnen mag en ook niet lekker zelf door de omgeving kan dwalen. Er is een vaste route waar je niet vanaf mag wijken.

Onderweg word ik aangesproken door een Japanse man die zegt dat hij leraar is, en vraagt of er een drietal studenten van hem een stukje met mij mogen meelopen zodat ze hun Engels een beetje kunnen oefenen. Tuurlijk mogen ze dat, ik vind het wel gezellig! Ik word trouwens wel vaker aangesproken met de vraag of ik even met iemand wil praten. En het komt ook voor dat een jonger persoon ineens voor mij springt om een Engelse kreet als “Have a nice day” of “Take care, man” eruit te gooien. Ik moet dan altijd even lachen en antwoord steevast met “arigatou gozaimasu”.

Na het bezoekje aan de tempel drink ik in een theehuis nog een lekker kopje matcha thee en pak vervolgens de bus naar het Nijo kasteel.
Dit kasteel behoorde in de Edo periode toe aan het Tokugawa Shogunaat, en heeft 2 ringen van verdedigingswerken, beide omgeven door een gracht. Kenmerkend zijn de “nachtegaalvloeren” in het Ninomaru paleis waar de Shogun woonde. Deze vloeren zijn nl zo gemaakt dat als je eroverheen loopt het net lijkt alsof je vogels hoort tjirpen.
Het kasteel wordt ook beschreven in het boek “The Key to Midnight” van Dean Koontz, wat voor mij een reden was om er naartoe te gaan. Ik wilde namelijk zelf weleens die vloeren horen tjirpen! En ik word niet teleurgesteld. Het is een en al vogelgezang in het kasteel! Nadat ik een rondje door de tuinen heb gelopen is het tijd om de trein te pakken naar mijn volgende bestemming: Osaka.

In Osaka word ik welkom geheten middels een heuse Harry Potter trein! Mijn hart maakt een sprongetje van geluk. Wat is dit ontzettend gaaf zeg! De trein stopt bij Universal City Walk, waar ik ook mijn hotel vind voor de komende nachten. Ik verblijf in het Keiho Universal City hotel, op 3 minuten lopen van de ingang van Universal Studios. Echt ideaal!
Het hotel zelf is ook verschrikkelijk leuk. Bijna een sprookjes hotel! Iedere verdieping heeft een eigen thema en ik verblijf in het bos/park thema. Ik zie dat het plafond op mijn kamer is beschildert met wolken en dat er sterren op zijn geplakt welke ’s nachts licht geven in het donker. Ik ben gelijk verliefd!

Zodra ik een beetje ben gesetteled ga ik de City Walk verkennen. Deze is heel anders dan in Orlando, een stuk kleiner, maar ook erg gezellig, en met een aantal bekende ketens als Bubba Gump en TGI Friday’s.
Ik neem een kijkje in de Universal Studio Store, waar ik meteen word besprongen door een verkoopster. Ze pakt een handpop van Jaws en begint gekke grom geluiden te maken terwijl ze met de handpop naar mij toekomt. “Oh nooo!! It’s Mandy!” roep ik, terwijl ik zogenaamd wegduik voor de handpop. De verkoopster staat een beetje vreemd te kijken, dus ik leg haar uit dat ik iemand ken die Mandy heet en een echte haaibaai is. De vrouw knikt begrijpend, zij kent ook wel zo’n type. Vervolgens pakt ze de pop weer beet en rent ze achter me aan door de winkel: ‘Mandy Jaws! Growl growl!’ Ik kom niet meer bij van het lachen.
Even later staat de vrouw weer achter mij, maar nu met een handpop van Snoopy. Snoopy is lief en wil kopjes geven. Maar zodra ze dichterbij komt begint ze luid te blaffen en te happen. Nu kan je me echt opvegen. Dit mens is hartstikke gek! Geweldig! Ik pak ook maar een pop (Elmo) en zo staan we samen een tijdje in de winkel gekke geluiden te maken. Ja, ik ben helemaal op m’n stekkie hier!

Nadat ik een rondje heb gemaakt over de City Walk en bij Wolfgang Puck een hapje heb gegeten hou ik het voor gezien. Tijd om in mijn sprookjeskamer naar dromenland te gaan.