De Floridagangers die weleens in Epcot zijn geweest kennen vast wel de mooie grote rode poort in het water bij het Japanse World Showcase paviljoen, waar je zo’n prachtig uitzicht hebt over Spaceship Earth. Deze poort is een kopie van de Torii bij het Itsukushima-schrijn op het eiland Miyajima. En daar ga ik vandaag naartoe!
De Shinkansen brengt me in 2 uur naar Hiroshima, waar ik moet overstappen op de trein naar Miyajima en vervolgens de ferry moet pakken naar het eiland. Wonder boven wonder loop ik deze keer niet 1 keer de verkeerde richting op! Dat kan ook komen omdat dit een enorm populaire bestemming is, zeker in het weekend. Het enige wat ik dus hoef te doen is de massa te volgen.
Aangekomen op het eiland zie ik als eerste overal hertjes lopen. Ik wist dat er in Nara “wilde” herten rondhuppelen, maar het is een verrassing om ze hier ook te zien. Ik ben meteen door het dolle heen. They’re so cute and fluffy, en ik wil met ze knuffelen! Als een malloot loop ik achter de hertjes aan, die dit wel gewend zijn en super cool blijven. Ik ben niet de enige die erg gecharmeerd is van de hertjes, er zijn vele andere dames die uitbundig ‘kawaii kawaii’ roepen. En kawaii zijn ze zeker! Ik aai verschillende hertjes en probeer meerdere malen een selfie met ze te maken. Maar daar hebben ze geen zin in. Op het moment dat ik met een grote lach in de camera kijk, duikt het hertje in mijn tas op zoek naar iets lekkers. Ja, ze zijn wel een beetje ondeugend! Als je even niet oppast dan gaan ze er met je hele hebben en houwen vandoor!
Het is een klein stukje lopen naar de Itsukushima Shrine, wat een heerlijk stukje langs het water is. De Torii komt steeds dichterbij en wordt steeds imposanter. Torii betekent trouwens toegangspoort tot een heiligdom. Deze Torii is 16 meter hoog en 1 van de grootste houten toegangspoorten in Japan. De Torii is gebouwd in het water, maar als het eb is kan je er zo naartoe lopen. Het is een prachtig gezicht. Ik ben helemaal in awe! Disney heeft het goed nagemaakt, maar deze is toch echt een heel stuk mooier!
Nadat ik de Torii van alle kanten op de foto heb gezet, bezichtig ik de indrukwekkende schrijn en geniet van het gezellige plaatsje. Het is onwijs toeristisch met 101 souvenirshops en nep Samurais, en toch heeft het wel iets knus. Het eiland staat tenslotte niet voor niets op de UNESCO Wereld Erfgoedlijst! Er is nog zoveel te zien en doen, maar daar heb ik helaas geen tijd voor deze reis. Wellicht dat ik hier een volgende keer kan overnachten.
Veel te vroeg stap ik weer op de ferry naar het vaste land, maar als ik nog iets wil zien van Hiroshima dan moet ik nu toch echt weg!
In Hiroshima kan ik met mijn JR Pass gratis gebruik maken van de hop-on-hop-off bus. Ideaal! Mijn eerste (en enige) stop is bij de Atomic Bomb Dome.
Op 06 augustus 1945 werd Hiroshima getroffen door een atoomaanval van de uraniumbom “Little Boy”. Er was bewust gekozen voor Hiroshima, omdat deze havenstad een belangrijke industriele en militaire betekenis had. Ook was Hiroshima bij eerdere bomaanvallen gespaard gebleven, zodat het effect van de bom goed kon worden nagegaan. Een paar dagen later werd ook Nagasaki getroffen door een atoombom, wat het einde van de Tweede Wereldoorlog betekende.
De Atomic Bomb Dome staat op de plaats waar ooit de Hiroshima Prefectural Industrial Promotion Hall heeft gestaan. De restanten van dit eens zo schitterende gebouw zijn de enige die overeind zijn gebleven tijdens de aanval. Het is een sober en indrukwekkend gezicht. Ik worstel een beetje met mijn emoties. Japan was slecht in de oorlog, ik ken de afschuwelijke verhalen van mensen die in Jappen kampen hebben gezeten, en dankzij de bommen zijn heel veel levens gespaard gebleven. Maar er zijn door deze extreme vernietigingswapens ook zoveel onschuldige mensen om het leven gekomen… En nog meer mensen die daarna stralingsziekte kregen en overleden aan kanker. Waren de atoombommen echt de enige oplossing? Ik weet in ieder geval dat zoiets nooit meer mag gebeuren.
Bij de rivier neem ik even een rust moment om alles te laten bezinken. Aan de overkant speelt een kinderorkest allemaal leuke deuntjes. Heerlijk om in het zonnetje te zitten en naar deze jongen mensen te luisteren! Als ze tot slot “It’s a small world after all” spelen pink ik even een traantje weg.
Hierna loop ik door het Peace Memorial Park en bezoek ik het Peace Museum en Peace Memorial Hall. Allebei even indrukwekkend!
Ook bezichtig ik een monument van allemaal kraanvogels. Als klein meisje heb ik ooit eens in het weekblad Tina een verhaal gelezen over een meisje dat ernstig ziek was en ik weet niet hoeveel kraanvogels ging vouwen. Het precieze verhaal weet ik niet meer, maar het kwam erop neer dat als ze het gewenste aantal kraanvogels had gemaakt, zij weer beter zou worden. Al haar klasgenootjes en vriendinnetjes hielpen mee, en ook haar kleine zusje probeerde een kraanvogel te maken. Uiteindelijk lag het meisje op sterven, net toen het haar kleine zusje was gelukt om er eentje te vouwen. Ik kan mij niet meer herinneren of het meisje weer beter werd of dat het zusje net te laat was, maar het verhaal is mij altijd bijgebleven. En het blijkt dat dit gebaseerd is op een waargebeurd verhaal! Hier in Hiroshima was een jong meisje ziek geworden door de stralingen van de bom en is toen allemaal kraanvogels gaan vouwen. Uiteindelijk hielp iedereen in haar omgeving mee en dat heeft tot een indrukwekkend memorial geleid. Mensen die zelf ook kraanvogels hebben gemaakt, kunnen deze hier doneren. Ook kunnen ze een formulier invullen met alle gegevens zodat ze kunnen worden bedankt.
Diep onder de indruk stap ik ’s avonds op de Shinkansen terug naar Kyoto. Terwijl ik onderuit gezakt in mijn stoel zit komt de tekst van “It’s a small world” weer naar boven: ‘There’s so much that we share that it’s time we’re aware, it’s a small world after all’.
Een simpel liedje, maar juist in deze onrustige tijden een tekst om even bij stil te staan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten