Van Tokyo naar Kyoto

Vrijdag 20 meiLichtelijk in paniek ben ik op het metrostation zoekende naar de shinkansen bullet trein richting Kyoto. Tijdens dit drukke spitsuur raak ik het overzicht even kwijt. Wat een gigantische mensenmassa! Ik zie de conducteur mensen letterlijk in de metro duwen, om maar zoveel mogelijk mensen tegelijk te kunnen meenemen. Vol verbazing kijk ik naar het tafereel wat voor de locals heel normaal is. Het is een wonder dat de deur nog dicht kan zo opgepropt staan ze. En het is helemaal een wonder hoe dit allemaal vlekkeloos verloopt.

Een stuk rustiger is het bij mijn Shinkansen trein. Voor vertrek had ik een JR pass gekocht, waarmee ik een week lang onbeperkt met de Japan Rail door het land kan scheuren. Deze passen zijn alleen voor toeristen en niet in Japan zelf te koop. Na het bestellen krijg je een voucher thuisgestuurd welke je vervolgens bij een JR ticket office moet omwisselen voor de daadwerkelijke pas. Dit heb ik meteen bij aankomst op de luchthaven gedaan, en ik heb toen ook gelijk een aantal treinritjes gereserveerd.
De trein is erg comfortabel en super snel. 2 uur en 45 minuten later sta ik al op het station van Kyoto!

Vanaf het station is het zo’n 3 minuten lopen naar de Ryokan waar ik de komende nachten verblijf. Omdat ik erg vroeg ben is mijn kamer nog niet gereed. No worries, ik laat mijn koffertje achter en loop vervolgens naar de Sanjusangen-do tempel. Deze tempel stond eerst niet op de planning om te bezichtigen, maar toen ik op Pinterest een aantal foto’s had gezien wilde ik er perse naartoe! En deze tempel ligt bijna om de hoek op een kwartiertje lopen van mijn Ryokan.

De Sanjusangen-do tempel staat bekend om de 1001 beelden van de Buddhist deity, Juichimen-senju-sengen Kanzeon, in de volksmond Kannon genoemd. In een enorme hal staat een gigantisch beeld dat wordt omringd door 1000 kleinere beelden (die nog steeds levensgroot zijn). Beelden van de God van de wind en God van de donder staan aan weerszijde van de tempel, en in een rechte lijn voor de 1001 beelden staan de bewakers van Kannon. Het is een erg indrukwekkend gezicht! Helaas mag je binnen geen foto’s maken ivm religieuze redenen. Ik zit eerst nog te denken om stiekem met de tablet een fotootje te maken, want dit is zo waanzinnig mooi, dat wil ik graag met iedereen delen. Maar ik heb net een kaarsje aangestoken in de tempel en op een wens stokje een wens geschreven, dat ik het niet wil riskeren om de Goden boos te maken. Het is in ieder geval schitterend om te zien! Ik kan mij haast niet voorstellen dat dit nog te overtreffen valt deze reis!
Bij het kleine winkeltje koop ik een paar kaarten, wierook en een geluksamulet. Buiten de tempel mag je wel gewoon foto’s maken, dus daar knipt mijn camera er stevig op los.

Ik vind het allemaal zo mooi dat ik veel te lang blijf kijken en moet rennen om op tijd te zijn voor de thee ceremonie die ik had geboekt. De locatie van het theehuis is makkelijk te vinden, deze ligt namelijk in dezelfde straat als mijn Ryokan. Met een knalrood hoofd en buiten adem meld ik mij bij Ju-An, de dame die de ceremonie geeft. Ik verwacht dat ik de laatste ben van de groep en zie het alweer helemaal voor me hoe ik onhandig binnen kom vallen. Maar nee, ik ben de eerste! Ha! De overige 5 mensen van de groep zijn allemaal verlaat en tegen de tijd dat zij aankomen zit ik al helemaal chill te wezen.

De groep bestaat uit een Brits stelletje, een Amerikaans koppel, een Australisch meisje en mijzelf. De twee stelletjes zijn erg gezellig, maar het Australische meisje vind ik maar een zeur. Maar goed, die moeten er ook zijn!
Ju-An begint de ceremonie met uitleg te geven over het hoe en waarom van bepaalde zaken en de geschiedenis van het thee drinken bij de Samurais. Daarna zet ze een kopje thee waar we allemaal van mogen proeven. De thee smaakt bitter maar zeker niet verkeerd!
Vervolgens sluit ze de ceremonie af en is het onze beurt om ons eigen kopje thee te zetten. We krijgen allemaal 2 snoepjes om de smaak te neutralizeren, een mooi kommetje en mogen vervolgens een lepeltje groene poeder (matcha) in dat kommetje doen. Daarna met een bamboo bakje water toevoegen en met een garde de poeder loskloppen zodat er een mooie schuimlaag op de thee ontstaat. We wachten even met drinken tot iedereen zo ver is, draaien dan ons kommetje 2 keer met de klok mee en slurpen maar! Als je het tenminste lekker vind… anders slurp je niet.
De ceremonie duurt in totaal bijna twee uur. Langer dan verwacht, maar dat komt denk ik omdat we zoveel vragen hadden. Tenslotte is het tijd om afscheid te nemen en krijgen we allemaal een certificaat mee naar huis. Het was een super leuke ervaring! Eentje die ik kan aanraden mocht je toevallig een keer in Kyoto zijn.

Inmiddels is mijn kamer ook gereed, dus ga ik terug naar de Ryokan om me even op te frissen. Een Ryokan is een traditioneel Japans verblijf. Je slaapt op de grond, er is een gemeenschappelijke onsen en er wordt een maaltijd geserveerd op de kamer, waar je een laag tafeltje met een kussen hebt om op te zitten. Natuurlijk staan er ook weer slippers en een kimono voor je klaar. Ik heb geen maaltijden bij mijn verblijf geboekt, maar ik krijg wel een pot thee, koekjes en crackers op de kamer. En mijn koffertje is ook al op de kamer gearriveerd!
Er is een klein tuintje met vijver waarin aardig wat karpers zwemmen. Heel mooi en rustgevend, en ik vind het nu al geweldig! Het enige nadeel? Dat de wifi waardeloos is. Maar het is vakantie, dus het is niet noodzakelijk om continu online te zijn!

Ik had gelezen dat hier in de buurt ook een vegan restaurant moet zitten, en ik besluit om daar vanavond een hapje te gaan eten. Het restaurant ligt verscholen achter een parkeerterrein en ziet eruit als een normaal huis. Dus ik loop er natuurlijk eerst 5 keer langs voor ik doorheb waar ik naar binnen moet. Het restaurant is echt super knus! Er staan geloof ik 6 tafeltjes en er is een kleine bar. Al het eten is veganistisch en organic. Ik bestel de maaltijd van de dag, gecombineerd met een choco en noten shake. De maaltijd bestaat uit allemaal kleine hapjes, het een nog lekkerder dan het andere. Typisch Japanse gerechten, waaronder een soort miso soep. Smikkelen en smullen! Dit is echt de lekkerste maaltijd wat ik tot nu toe heb gegeten deze reis. Zeker weten dat ik hier nog een keer terug kom voordat ik Kyoto verlaat.

Met een goed gevulde maag ga ik terug naar de Ryokan. Onderweg word mijn aandacht getrokken door luid geroep op straat. Er is iemand verkleed als clown die op een trommel slaat en iemand anders zwaait met een regenboogvlag. Ik ben benieuwd waar dit voor is en ga naar de groep toe om het te vragen. Het blijkt een protestmars te zijn tegen kernwapens. Ik complimenteer de mensen met hun goede zaak en roep even met ze mee: ‘No Nukes, No Nukes!’ Voor ik er erg in heb krijg ik van een oudere dame een bord in mijn handen gedrukt. Ik weet niet meteen of het de bedoeling is dat ik nu met ze meeloop en sta een beetje twijfelend te kijken. De dame roept er een jongere man bij die inderdaad bevestigd dat ik met hen moet meedoen. Maar alleen als ik wil hoor, geen verplichtingen, zes keer buigen en tien keer arigatou gozaimasu. Maar natuurlijk doe ik met ze mee! Iedereen met een beetje gezond verstand is toch tegen kernwapens? Dus hupsakee, ik zwaai het bord in de lucht en blijf enthousiast No Nukes No Nukes roepen. Het heeft wel wat, meelopen met een protestmars in Kyoto!

Met een goed gevoel sluit ik de dag af. Wat is dit toch een indrukwekkende reis!