Gelukkig blijkt Huacachina een waar paradijs te zijn, een ideale plek om tot rust te komen en alle gebeurtenissen van de laatste tijd te laten bezinken. De paar dagen dat ik hier ben werken dan ook heel bevrijdend.
Ik hang wat rond bij het zwembad, knuffel met de honden en katten die rond het hostel hangen, wandel rond de oase en kijk in de woestijn naar de prachtige zonsondergang. Ik moet zeggen dat het een crime is om de zandduinen te beklimmen, maar het waanzinnige uitzicht is het meer dan waard!
Tussen de middag besluit ik om een hapje te gaan eten bij La Casa de Bamboo. Toen ik nog gewoon een paar weken op vakantie zou gaan had ik hier een kamer gereserveerd, maar in mijn huidige zwerversbestaan bleek dit hotel/hostel net een tikkie boven budget te liggen. La Casa de Bamboo heeft echter ook een restaurant, wat bekend staat voor de lekkere (en voordelige) veganistische gerechten. Nou, dat klopt!
Ik bestel een falafel maaltijd en terwijl ik daarvan zit te smikkelen, komt er een man naast me zitten. Hij stelt zich voor als Edgar en begint een heel verhaal over een pisco tour en wil op zijn laptop wat foto’s van de tour laten zien. Serieus, man. Moet dat nu? Ik zit lekker te eten! Ik stuur hem weg en beloof dat ik na het eten wel even bij hem langs kom.
Zo gezegd ga ik na mijn lekkere lunch bij Edgar langs en luister ik naar zijn enthousiaste verhalen over de tour.
Ik vertel hem dat ik morgen alweer verder ga, en dat zo’n tour er niet inzit.
Geen probleem, zegt Edgar, want dit is een heel speciale tour… hij is namelijk ’s avonds!
De tour duurt 2 uur en kost maar 10 soles (dat is omgerekend zo’n €2,65). Normaal gesproken kost zo’n tour al snel een soles of 40, dus dit is echt een koopje. En ach, waarom ook niet… Ik betaal de beste man 10 soles en krijg netjes een bonnetje en de melding dat de tour om 20:00 uur vertrekt en dat ik ca 10 minuten van tevoren aanwezig moet zijn.
Om 19:45 uur meld ik mij netjes bij La Casa de Bamboo en ik zie dat ik niet de enige ben. Ik sluit aan bij een groepje wachtenden, maar al snel blijkt dat zij niet meegaan met de tour maar daar gewoon staan te praten. Stipt om 20:00 uur tikt Edgar mij op m’n schouder. Vamos! Een beetje verbaasd kijk ik om me heen, ben ik nou echt de enige? Gaan wij met z’n tweetjes op stap? Hij stelt me gerust dat we niet alleen zijn en dat er nog meer mensen meegaan. Die “nog meer mensen” zijn een vriend van Edgar en een Nederlands meisje, Tamara, die met hetzelfde smoesje is meegelokt als ik. Leuk, een pisco tour. Gezellig ’s avonds… De pisco tour blijkt dus helemaal geen pisco tour te zijn, maar gewoon twee mannetjes die een avondje willen dansen en sjansen en ieder een Nederlandse vrouw hebben uitgezocht waarmee zij de blits kunnen maken bij de lokale salsa tent. En de 10 soles die we elk hebben betaald? Dat blijken de taxi kosten te zijn…
Tamara en ik zien er beide de humor er wel van in, en stappen giechelend in een taxi. De taxi’s in Huacachina zijn piepkleine autootjes, dus we zitten met z’n vieren knus opgepropt. De twee mannen praten honderduit en doen zich super stoer voor. Onderweg krijgen we uitleg over alle bezienswaardigheden die zij van belang vinden, zoals de grootste disco en de beste plek om bier te drinken. Tja…
Zodra we in de buurt zijn van Bodega Lazo, de plek waar Pisco wordt gemaakt, raken de twee mannen de weg kwijt. De taxi chauffeur weet het ook niet, dus zodoende rijden we een half uur rondjes over een verlaten zandweg.
Uiteindelijk weten de mannen weer hoe we moeten rijden, en staan we binnen no time voor de poorten van de Bodega. Het heeft echter nog wat voeten in de aarde voor we naar binnen mogen. De mannen willen namelijk wel hun belofte waarmaken dat dit een officiële Pisco tour is, en ons het gebeuren laten zien waar de pisco wordt gemaakt. Maar ja, het is ’s avonds, dus de fabriek is gesloten.
Na wat gesjoemel onder de tafel mogen we dan toch naar binnen.
Pisco is de nationale drank van Peru. Het is een soort brandy gemaakt van druiven en heeft een erg hoog alcohol gehalte. Je kant het gewoon puur drinken, zoals een shotje tequila, maar het wordt ook gebruikt voor Pisco Sour en andere lekkere mixjes.
Bodega Lazo maakt al sinds 1809 pisco, en is naast een brouwerij ook een gezellige uitgaansgelegenheid.
De brouwerij hangt vol met schilderijen en tussen de kruiken pisco staan allerlei opgezette dieren en skeletten. Het is een heel bijzondere plek, om het zo maar te zeggen.
Edgar opent 1 van de kruiken, haalt er met een langwerpige bamboe stok wat pisco uit, en schenkt dat vervolgens in 4 bekertjes. Proeven maar, dames! De 2 mannen kijken met een grote grijns op hun gezicht hoe wij proberen de pisco weg te krijgen. Jemig zeg, wat brand dat spul!!
We proeven tenslotte 3 soorten pisco en 3 soorten versterkte wijn en mogen daarna onze favoriete smaak kiezen. We kiezen beide het wijntje met kersensmaak, en voor we er erg in hebben staat er een grote kan versterkte kersenwijn op tafel.
Naast deze kan staat 1 glas. Het is de bedoeling dat we om de beurt een shotje drinken en dan tegen de persoon links naast ons ‘Salute’ zeggen. Vergeten we om te proosten, dan moeten we nog een glaasje drinken. Het is maar een klein glaasje, en de wijn is lekker zoet, dus wij drinken wel! De wijn wordt afgewisseld met pisco, wat niet zo vies smaakt als we het wegspoelen met de kersenwijn.
Op een gegeven moment word ik door Edgar naar de dansvloer gesleurd. Tijd om salsa te dansen! Dit is het moment dat ik pas goed merk hoe sterk dat pisco spul wel niet is… Zittend had ik er geen last van, maar nu ik in de rondte word gedraaid, begint mijn hoofd de andere kant op te draaien! Gierend van de lach staan Tamara en ik met onze heupen te wiegen. We zijn de enige buitenlanders in de bodega en hebben veel bekijks. Of dat nou komt omdat we blond zijn en een kop groter dan iedereen ter plaatse, of omdat we een paar stijve Hollandse vrouwen zijn die niet kunnen dansen… Hoe dan ook, we hebben de grootste lol!
De twee mannen vinden het ook geweldig en lopen flink met ons te pronken. Maar op het moment dat ze beginnen te friemelen vinden wij dat de tour erop zit en dat het tijd is om terug te gaan naar Huacachina. Rond middernacht worden we dan ook netjes afgezet bij onze hostels.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten