De mannen zijn er even stil van, en blijven vervolgens stil. Want deze latino mannen mogen dan wel heetgebakerd zijn, op het moment dat de enige vrouw in de kamer heeft gesproken, dan wordt ernaar geluisterd. En zo hoort het ook.
Mijn ervaring met de Peruaanse mannen tot dusver, is dat het echte charmeurs zijn. Soms op het irritante af. Zo liep ik laatst rustig over straat, genietend van alle kleuren en geuren in het mooie Miraflores, toen ene Sergio ineens naast me kwam lopen en een heel verhaal ophing. Op een gegeven moment pakte hij mijn hand vast, want, zo vertelde hij, is het hier heel normaal om hand in hand te lopen. Het klopt dat er veel kleffe stelletjes op straat zijn te zien, wat ook wel heel schattig is, maar om nou met een wildvreemde kerel gezellig hand in hand te gaan lopen… nou nee.
Cat Calling is hier ook heel gebruikelijk. Cat Calling is zeg maar het naroepen van vrouwen. Soms heel beleefd, soms ronduit schunnig. Het kan soms best ongemakkelijk zijn, maar het is hier de normaalste zaak van de wereld. De mannen uiten graag hun waardering voor het vrouwelijke geslacht, en als vrouw zijnde kan je er verder mee doen wat je wilt. Schenk je er geen aandacht aan? Geen probleem. En dat is wel heel fijn. Want zowel in Amerika als in Europa, komt het nog weleens voor dat je wordt uitgescholden als je niet reageert op de vunzige teksten. Maar hier wordt er vervolgens de deur voor je opengehouden, of de mannen staan voor je op als je in de bus stapt. Of ze trakteren je op een drankje. Of ze bieden zich aan als gratis tourguide, zoals in het geval van Sergio.
Zodoende ben ik het weekend met Sergio op stap geweest om Lima door zijn ogen te zien. En ik had mij geen betere guide kunnen wensen! Hij heeft mij leuke plekjes laten zien waar ik anders nooit was gekomen, en in een grote onbekende stad als Lima, was een insider guide toch wel prettig. Alleen steeds dat handje vastpakken… Op een gegeven moment stopte ik m’n handen maar in m’n broekzak. Dat zag er wel heel nonchalant en ongeïnteresseerd uit, maar het hield wel de grijpgrage vingers op afstand!
Lima heb ik in ieder geval leren kennen als een super leuke stad! Vele gezellige wijken zoals het Boheemse Barranco en het gastronomische Miraflores, tot aan downtown Lima met prachtige kerken, musea en sfeervolle pleinen. Het hoogtepunt was toch wel Iglesia San Francisco, waar ik een kijkje kon nemen in de catacomben waar er ik weet niet hoeveel menselijke beenderen en schedels liggen uitgestald. Maar dat was nog niet eens het indrukwekkendste… Dat was nl de bibliotheek. De bibliotheek is er 1 die je ziet in avonturenfilms als Indiana Jones. Met mooie wenteltrappen en eeuwenoude boeken. Het was ten strengste verboden om foto’s te maken, maar hier moest ik een foto van hebben. En in tegenstelling tot de tempels in Japan, waar ik de Goden niet tegen mij wilde keren en mijn camera dus braaf in de tas liet zitten, kon ik het hier niet laten om toch stiekem een fotootje te maken. Ik haalde snel mijn telefoon tevoorschijn, deed net alsof ik een whatsappje binnenkreeg en klikte vliegensvlug een plaatje. Ha!
Op zondagmiddag nam ik afscheid van Sergio. Ik kreegg nog de uitnodiging om bij hem thuis te komen, maar dat sloeg ik beleefd af. Mijn zondagavond was dan ook heel relaxt op de kamer, met Netflix en een flesje inca cola.
Een heel relaxte avond en nacht, tot dus het moment dat de Ecuadorianen ruzie krijgen. Maar op het moment dat zij rustig zijn val ik ook weer snel in slaap. Ik word echter alweer vroeg wakker. De reden? Ik wil de seizoen première zien van The Walking Dead! Dit is ook de reden waarom ik vandaag nog in Lima blijf, omdat ik weet dat ik het hier kan zien, en alle TWD fans zullen het met mij eens zijn dat deze aflevering toch echt een must see is!
Dus om 10:00 uur ’s ochtends begeef ik mij naar de tv ruimte waar net een paar Peruaanse dames naar een of andere soap zitten te kijken. Ik sta een beetje om de tv te dralen en begin wat zenuwachtig te worden omdat ik het begin niet wil missen. De dames krijgen in de gaten dat ik iets anders wil zien en snappen de hint. Nog voor ze zijn opgestaan schakel ik over nar Fox, waar ik net op tijd ben om te zien hoe Negan met zijn vampire bat “Lucille” in de rondte zwaait. Gruwelijk, afschuwelijk! Ik ben de rest van de dag helemaal van slag.
Het enige wat ik vandaag doe is mijn eerste vlog monteren en een beetje door Miraflores wandelen. Ik pak mijn tas alvast in, socialize met wat andere reizigers en ga ’s avonds voor een prikkie super lekker uiteten.
Morgen stap ik op de bus naar een nieuwe bestemming: Huacachina, een oase in een woestijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten