Na een vrij chaotische dag trek ik rond 16:30 uur de deur achter mij dicht. Automatisch voel ik of hij op slot zit en kijk ik nog even door het raam. Het besef dat ik hier nooit meer terug kom begint eindelijk een beetje tot mij door te dringen. Het huis wat zo vertrouwd was, met zoveel fijne en ook zoveel nare herinneringen, het huis waar ik ben geboren en getogen en waar mijn hele hebben en houwen staat… Ik moet het allemaal achterlaten. Alleen de fijne herinneringen gaan met mij mee. Ik kijk nog 1 keer achterom, slaak een diepe zucht en pink een traantje weg. Dag huis!
Het voelt allemaal zo vreemd en dubbel… aan de ene kant het enthousiasme en blijdschap dat ik iets ga doen wat ik al zo ontzettend lang wil doen, en aan de andere kant is er groot verdriet. Verdriet om het verlies van mijn moeder, van de poes waar ik een nieuw huis voor heb moeten vinden en de poes die ik heb moeten laten inslapen, verdriet dat ik zo in de steek ben gelaten door de Nederlandse instanties en dat ik nu huis en haard moet verlaten… De pijn is soms niet te dragen. Hopelijk vindt dat grote verdriet langzaam maar zeker een mooi plekje.
Rob en Gerda brengen mij naar Schiphol, waar ik heel erg blij en dankbaar voor ben, en na een korte pitstop om afscheid te nemen van Sandra, gaan we dan echt op weg. Tijdens de rit zit ik zenuwachtig in mijn rugzak te frutselen, dit moet in dit vakje, dat in een ander vakje, ofnee, toch maar in het oorspronkelijke vakje. Ik mag dan misschien wel hartstikke stoer en dapper lijken, maar eigenlijk vind ik het gewoon doodeng! Hoe dan ook, ik ga ervoor!
Op Schiphol heb ik een mini meeting met Marco en Gonnie, een super leuk stel met wie ik enige jaren geleden in Epcot, in de regen, heb staan swingen bij het optreden van The Village People. Aah…. good times! Gonnie en Marco komen net terug van een prachtige reis door Florida & the Deep South, en dankzij een vertaging kunnen we elkaar nog net even zien. Leuk!
Nadat ik mijn tas heb afgegeven eet ik met Rob en Gerda een frietje bij de Burger King. Het is reuze gezellig, maar ook emotioneel. Want het enige echte pluspunt dat uit alle ellende is voortgekomen, is dat ik weer contact heb gekregen met mijn vader, Rob, en zijn echtgenote (mijn cadeaumoeder), Gerda. Het voelt goed, helemaal omdat mijn mams voor haar overlijden in het ziekenhuis vertelde dat ze hoopte dat wij weer contact zouden krijgen. Ik denk dan ook dat di mama glimlachend naar beneden kijkt.
En dan is het tijd dat ik door de douane moet… Het afscheid gaat gepaard met flink wat tranen. Dit is de eerste keer in mijn leven dat ik niet jubelend op reis ga. Heel even heb ik twijfels, zal ik het echt wel doen? Kan ik niet beter rechtsomkeert maken en terug rennen in de armen van Rob en Gerda? In de wetenschap dat ik enorm veel spijt ga krijgen als ik deze reis niet ga maken, loop ik door de douane. En op dat moment vind ik mezelf best een beetje dapper.
De vlucht naar Londen verloopt voorspoedig, maar de aankomst is iets minder prettig. We hebben ongeveer een half uur vertraging, waardoor ik net de laatste goedkope bus naar Victoria Station misloop. En dan blijkt ook nog eens dat de underground niet rijdt! Hierdoor ben ik min of meer gedwongen om de duurdere express trein te nemen naar Paddington Station en vanaf daar verder te gaan met de underground, oftewel the tube, naar Victoria.
Iedereen die weleens in Londen is geweest weet dat een gemiddeld underground station vele trappen kent. Drie trappen omhoog, twee naar beneden en dan weer 1 omhoog. Heel erg handig als je in training bent voor het wereldkampioenschap traplopen, maar minder prettig als je met bagage loopt te sjouwen. Ik kom er nu ook gelijk achter dat ik veel te veel bij mij heb. Dit wist ik al voor vertrek, en ik weet ook dat ik een groot gedeelte zal moeten dumpen. Maar dit is het enige wat ik nog heb, dus op dit moment klam ik me er nog stevig aan vast. Het loslaten zal in etappes gaan.
Terwijl ik zo loop te sjouwen, laten de Britse mannen zich van hun beste kant zien. Maar liefst 7 mannen bieden aan om de tas voor mij omhoog te dragen! Ik vind het hartstikke lief, maar iedere keer sla ik het aanbod af. Ik red het zelf wel. En ik besef dat ik ook dit moet loslaten… Maar dat is moeilijk! Want jarenlang kreeg ik nul op rekest als ik bij instanties om hulp vroeg. Dus ik ben inmiddels gewend geraakt om alles alleen te doen. Ik moet weer leren dat ik hulp mag aanvaarden en dat het leven makkelijker is als ik er niet alleen voor sta. Anyways, ik kan er nu wel een heel treurig reisverslag van maken, maar geen zorgen, dat wordt het niet!
Even na middernacht meld ik me bij mijn overnachting: The Pub at White Ferry. Een smoezelig hostel boven een sfeervolle kroeg. Ook hier moet ik 4 trappen omhoog, wat gepaard gaat met flink wat gemopper. Uitgeput laat ik me op mijn bed vallen. De wilde plannen om naar het casino te gaan om daar wat MyVegas rewards uit te geven laat ik vallen. Zelfs een drankje in de pub beneden zit er niet meer in. Ik fris mij even op, praat wat met mijn kamergenoten en hou het dan voor gezien. Morgen staat er een lange vlucht op het programma, dus nu gaat het licht uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten