Het is vandaag weer verhuisdag! Bij het uitchecken van mijn ryokan krijg ik nog een cadeautje mee; een klein handdoekje voor onderweg. Het was me al opgevallen dat bij openbare toiletten weinig mogelijkheden zijn om je handen te drogen. De Japanse dames hebben dan ook altijd een klein handdoekje bij hen. Niet alleen zodat ze de handen kunnen drogen na een toilet bezoek, maar ook om zich even droog te deppen als het warm is en dergelijke. Ik vind het een leuk en echt typisch Japans cadeautje van mijn aardige gastvrouw!
Aangezien ik vanmiddag pas rond een uur of 3 kan inchecken bij mijn hotel in Osaka, kan ik nog de hele ochtend Kyoto onveilig maken! Er staan voor deze ochtend 2 bezienswaardigheden op het programma: Kinkaku-ji tempel en Nijo kasteel. Ik heb er zin in!
Ik pak de bus naar Kinkaku-ji, wat officieel Rokuon-ji heet, maar haar bijnaam heeft gekregen omdat het gehele paviljoen is bedekt met zuiver bladgoud. De tempel is duidelijk het mooiste meisje van de klas. Ze ligt in een prachtige omgeving en glimt je tegemoet! Het is alleen jammer dat je hier niet naar binnen mag en ook niet lekker zelf door de omgeving kan dwalen. Er is een vaste route waar je niet vanaf mag wijken.
Onderweg word ik aangesproken door een Japanse man die zegt dat hij leraar is, en vraagt of er een drietal studenten van hem een stukje met mij mogen meelopen zodat ze hun Engels een beetje kunnen oefenen. Tuurlijk mogen ze dat, ik vind het wel gezellig! Ik word trouwens wel vaker aangesproken met de vraag of ik even met iemand wil praten. En het komt ook voor dat een jonger persoon ineens voor mij springt om een Engelse kreet als “Have a nice day” of “Take care, man” eruit te gooien. Ik moet dan altijd even lachen en antwoord steevast met “arigatou gozaimasu”.
Na het bezoekje aan de tempel drink ik in een theehuis nog een lekker kopje matcha thee en pak vervolgens de bus naar het Nijo kasteel.
Dit kasteel behoorde in de Edo periode toe aan het Tokugawa Shogunaat, en heeft 2 ringen van verdedigingswerken, beide omgeven door een gracht. Kenmerkend zijn de “nachtegaalvloeren” in het Ninomaru paleis waar de Shogun woonde. Deze vloeren zijn nl zo gemaakt dat als je eroverheen loopt het net lijkt alsof je vogels hoort tjirpen.
Het kasteel wordt ook beschreven in het boek “The Key to Midnight” van Dean Koontz, wat voor mij een reden was om er naartoe te gaan. Ik wilde namelijk zelf weleens die vloeren horen tjirpen! En ik word niet teleurgesteld. Het is een en al vogelgezang in het kasteel! Nadat ik een rondje door de tuinen heb gelopen is het tijd om de trein te pakken naar mijn volgende bestemming: Osaka.
In Osaka word ik welkom geheten middels een heuse Harry Potter trein! Mijn hart maakt een sprongetje van geluk. Wat is dit ontzettend gaaf zeg! De trein stopt bij Universal City Walk, waar ik ook mijn hotel vind voor de komende nachten. Ik verblijf in het Keiho Universal City hotel, op 3 minuten lopen van de ingang van Universal Studios. Echt ideaal!
Het hotel zelf is ook verschrikkelijk leuk. Bijna een sprookjes hotel! Iedere verdieping heeft een eigen thema en ik verblijf in het bos/park thema. Ik zie dat het plafond op mijn kamer is beschildert met wolken en dat er sterren op zijn geplakt welke ’s nachts licht geven in het donker. Ik ben gelijk verliefd!
Zodra ik een beetje ben gesetteled ga ik de City Walk verkennen. Deze is heel anders dan in Orlando, een stuk kleiner, maar ook erg gezellig, en met een aantal bekende ketens als Bubba Gump en TGI Friday’s.
Ik neem een kijkje in de Universal Studio Store, waar ik meteen word besprongen door een verkoopster. Ze pakt een handpop van Jaws en begint gekke grom geluiden te maken terwijl ze met de handpop naar mij toekomt. “Oh nooo!! It’s Mandy!” roep ik, terwijl ik zogenaamd wegduik voor de handpop. De verkoopster staat een beetje vreemd te kijken, dus ik leg haar uit dat ik iemand ken die Mandy heet en een echte haaibaai is. De vrouw knikt begrijpend, zij kent ook wel zo’n type. Vervolgens pakt ze de pop weer beet en rent ze achter me aan door de winkel: ‘Mandy Jaws! Growl growl!’ Ik kom niet meer bij van het lachen.
Even later staat de vrouw weer achter mij, maar nu met een handpop van Snoopy. Snoopy is lief en wil kopjes geven. Maar zodra ze dichterbij komt begint ze luid te blaffen en te happen. Nu kan je me echt opvegen. Dit mens is hartstikke gek! Geweldig! Ik pak ook maar een pop (Elmo) en zo staan we samen een tijdje in de winkel gekke geluiden te maken. Ja, ik ben helemaal op m’n stekkie hier!
Nadat ik een rondje heb gemaakt over de City Walk en bij Wolfgang Puck een hapje heb gegeten hou ik het voor gezien. Tijd om in mijn sprookjeskamer naar dromenland te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten