Ietwat ongemakkelijk loop ik als een kamerolifant tussen alle kleine Aziatische dames de badruimte binnen, en natuurlijk gooi ik meteen zo’n krukje omver. Jenn is in tha house!
Het gaat me ook niet heel gemakkelijk af om een beetje normaal op het kleine krukje neer te schrijden, en het opstaan gaat helemaal moeizaam. Het bad heeft geen opstapje, dus om daar in te klimmen gaat uiteraard ook op z’n aller charmanst. Maar who cares! Want zodra ik in het bad zit slaak ik een diepe zucht. Wat is dit een weldaad voor mijn zere lijf! Ik moet het de Japanners nageven, ze weten hoe je je lichaam moet verwennen!
Nadat ik ook nog even met m’n voetjes in de massagebak heb gezeten ga ik op pad. Onderweg naar het metrostation zie ik ineens een rij go-carts over de snelweg scheuren. De mensen die in de carts zitten hebben allemaal een roze konijnenpak aan. Geweldig! Only in Japan!
De bestemming voor vandaag is de Ryogoku Kokugikan arena voor het Grand Sumo Tournament. Toen ik mijn ticket naar Tokyo had gekocht, stonden er naast Disney en Universal een aantal dingen op mijn lijstje wat ik graag wilde zien. Sumo worstelen stond daarbij bovenaan. Want wat is er nou gaver dan om in Japan naar een sumo wedstrijd te gaan? En ik had geluk, want deze Sumo tournamenten zijn maar een paar keer per jaar. En ze zijn mateloos populair, dus toen het moment kwam dat de tickets in de verkoop gingen had ik mijn wekker op 3 uur ’s nachts gezet om op die manier zeker te zijn dat ik een kaartje zou bemachtigen! Ik heb toen een uur in de wachtrij gestaan, maar tegen vieren was het gelukt en had ik het felbegeerde kaartje in the pocket.
Rondom de arena staan allemaal kraampjes met hapjes, drankjes en merchandise. Er zijn wat straatartiesten aan het zingen en er hangt een gezellige sfeer! In de arena zelf is het nog bijna uitgestorven. Het tournament begint al om 08:00 uur, maar de echte toppers komen pas rond 15:30 uur aan bod. Het voordeel van vroeg aanwezig zijn, is dat je dan kan zitten waar je wilt omdat de meeste mensen pas rond een uur of twee, drie komen opdagen. Ik heb het goedkoopste kaartje gekocht, maar omdat ik lekker vroeg ben kan ik zonder problemen helemaal vooraan plaatsnemen. En als degene van wie die plaats eigenlijk is eraan komt, dan sta je op en ga je ergens anders zitten. Zo kan je toch voor een prikkie op de 1e rang zitten! Helemaal vooraan is overigens geen goed idee, want de sumo worstelaars vallen nog weleens in het publiek en zo’n goede man wil je echt niet bovenop je krijgen!
Voor vertrek had ik gedacht dat ik een uurtje of twee zou blijven kijken en daarna verder de stad zou gaan verkennen, maar ik vind het zo leuk dat ik de hele dag blijf zitten! Halverwege ga ik wel even naar buiten om in een nabijgelegen park te lunchen, maar daarna snel weer terug naar het worstelen! Het park is overigens ook ontzettend mooi met verscholen bruggetjes en mooie beelden. In het water zwemmen vele koi karpers en schildpadden, en je hebt vanaf hier ook een mooi zicht op de Tokyo Sky Tree. Een leuk uitje voor even tussendoor!
Sumo was oorspronkelijk onderdeel van het gebed voor een goede oogst, en zit diep gewortelt in de Japanse cultuur. Op het moment dat de worstelaars in de ring stappen begint het reinigings ritueel van oa zout in de ring strooien en de monden spoelen met water. Ik vind dit net zo interessant om te zien als de gevechten zelf! De rituelen duren ook veel langer als een gevecht. Deze zijn vaak al in een minuut voorbij! Soms is het niet duidelijk wie de winnaar is, en komen de juryleden in een kringetje bij elkaar staan. Andere keren is het wel overduidelijk, omdat de verliezer plat op zijn buik valt of van het podium midden in het publiek valt. Dit zijn de spectaculaire momenten en zorgen voor veel gejuich onder het publiek.
De afgelopen dagen heb ik de Japanners leren kennen als een bedeesd en rustig volk. Maar hier bij het Sumo worstelen gaan ze helemaal los! Op het moment dat de grote namen de ring betreden tijdens de Dohyo Entering beginnen ze vrolijk de namen te schreeuwen van hun favoriete Sumo. Ik versta niet wat ze allemaal zeggen, maar ik denk dat het zoiets is als: “Zet ‘m op Yoshikaze! Hak je tegenstander in stukken!” Vervolgens reageert iemand anders weer met wilde gebaren zo van: “Yoshikaze? Booooo! Takayasu is de beste!” Het is een feest om naar te kijken! En ondanks de rivaliteit onder het publiek, gebeuren er geen nare akkefietjes. Want uiteindelijk blijven de Japanners super beleefd. En Yoshikaze en Takayasu? Zij hebben geen van beide gewonnen.
Als ik een een rondje loop door de arena kom ik ineens een paar sumo’s tegen. Ik vraag gelijk of ik een foto van ze mag maken. De eerste worstelaar moet zo nog aan de bak en is een klein beetje gespannen. Voor de tweede sumo zit het erop. Hij heeft een goede dag gehad en neemt me trots mee naar de trophy kast, omdat dit een veel leukere achtergrond is. Hij is razend enthousiast en verteld dat ie hopelijk ook ooit eens zo’n mooie trofee mee naar huis mag nemen. Ik hoop van harte met hem mee!
Wel grappig, want buiten staan mensen uren te wachten om de sumo’s even snel voorbij te zien lopen en ik heb hier up close and personal een super leuk gesprek!
Eenmaal terug bij het hotel is het tijd voor mijn eigen ritueel. Even in de sauna, maskertje, een gezond sapje drinken, gezellig kletsen met andere reizigsters en met de voeten in de massagebak. Genieten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten