Er zijn meerdere mogelijkheden om vanaf het hotel naar luchthaven Narita te gaan. Op de heenreis koos ik voor de limousine bus, maar nu pak ik de metro. Dat is wel zo makkelijk vanaf mijn huidige locatie. Ik neem de Ginza lijn naar Asakusa, waar ik overstap op de Asakusa lijn naar de luchthaven. Het is misschien niet de snelste optie en ook niet de goedkoopste, maar omdat ik nu zo vertrouwd ben met de metro is het voor mij de makkelijkste. Geen gezoek, geen enorme drukte = geen stress.
Anderhalf uur later sta ik op Narita Airport waar twee weken geleden mijn reis begon. Ik kijk een beetje weemoedig naar het JR ticket office, waar allemaal nieuwe reizigers hun JR pas activeren. Is het echt pas twee weken geleden? Het voelt zoveel langer! Als je zegt dat ik 2 maanden ben weggeweest geloof ik het ook.
Aangezien ik niet online kon inchecken moet ik dat hier op de luchthaven doen. De balies gaan pas over een uur open en er staat nu al een gigantische rij die met de seconde langer wordt. Ik sluit dus snel aan!
Tijdens het wachten word ik benaderd door een cameraploeg van een Japans tv station. De reportster verteld dat ze een tv programma maken over toeristen, en of ze mij wat vragen mogen stellen. Ik had in de Lonely Planet al gelezen dat dit kon gebeuren en ik heb tijdens mijn reis het bewuste programma ook een paar keer op tv gezien. Ik vind het wel grappig dat ik zo op de valreep op de Japanse tv zal verschijnen, dus ja hoor, vraag maar raak!
De eerste vraag is waar ik vandaan kom. Ik antwoord met ‘Netherlands’, wat een vragende blik oplevert van de reportster. Dan probeer ik het met ‘Holland’.
‘Poland?’, is het antwoord van de reportster. Ik schud driftig van nee. ‘Netherlands. Holland. Hollandia? Amsterdam!’ De vrouw knikt een beetje twijfelachtig ‘Amsterdam land. Hai hai’, en gaat snel verder met de volgende vraag wat voor souvenirs ik allemaal heb gekocht.
De tas met kit kats ligt als eerste voor het grijpen, dus trots laat ik zien welke smaken ik allemaal heb gekocht. De reportster kijkt een beetje teleurstellend. Waarschijnlijk had ze gehoopt dat ik een prachtige kimono of Hattori Hanzo zwaard uit mijn tas zou toveren, maar in plaats daarvan krijgt ze doosjes kit kats.
Ze vraagt of er in mijn land geen kit kats worden verkocht. (Volgens mij heeft ze nog steeds geen idee waar ik vandaan kom.) Ik antwoord dat er in Nederland wel kit kat wordt verkocht, maar niet in alle smaken zoals hier in Japan. De reportster begint haar aandacht een beetje te verliezen, want zeg nou zelf, zo spannend zijn kit kats niet. Tijd om het grotere geschut tevoorschijn te halen! Ik laat zien dat ik ook een paar mooie Japanse slippers heb gekocht, de typische groene poeder thee, en de tas uit Miyajima waar inmiddels een mini Gelatoni uit DisneySea aan bungelt. De reportster is nu super enthousiast en wil alles weten over mijn reis. Helemaal blij vertel ik over alles wat ik heb gezien en gedaan en dat ik dolgraag nog een keer terugkom. Het gesprek eindigt met de vraag of ik het echt goed vind dat ik op tv kom. Ja, dat vind ik echt goed. Ik vind het wel leuk om de wetenschap te hebben dat terwijl ik alweer hard aan het werk ben in Nederland, ik toch nog een beetje in Japan ben.
Het inchecken verloopt vlot en ook de vlucht van Tokyo naar Xiamen gaat voorspoedig. Ik zit lekker voorin het vliegtuig en kan op Xiamen airport gelijk een sprintje maken naar customs & immigrations. Ik heb de heenreis nog in gedachten, toen ik zo verschrikkelijk lang bij immigrations moest wachten, maar zo lang als het toen duurde, zo snel gaat het vandaag. Binnen no time sta ik met mijn tijdelijke visum op Chinees grondgebied en kan het lange wachten op mijn volgende vlucht beginnen.
De tijd dood ik in een restaurant, zodat ik mijn rijst-eten-met-stokjes skills kan showen tegenover de andere toeristen die braaf een lepel gebruiken, maar vooral omdat ik hier even relaxt kan zitten internetten. Xiamen airport heeft gratis internet, en hoewel het geen enkel probleem is om emails te versturen en naar mooie plaatjes van China te kijken, staat FB nog steeds op de Chinese zwarte lijst. Instagram trouwens ook.
Tenslotte loop ik een rondje langs de winkels waar ik verschrikkelijk hebberig word van alle leuke panda items. Dan valt mijn oog op een nekkussen in de vorm van een Chinese draak. Ik vind hem super schattig en ben er gelijk verliefd op. Deze moet ik hebben! Maar wat zijn hier eigenlijk de regels? Moet ik afdingen? De verkoopsters spreken 3 woorden Engels: “Cute” en “You buy”, maar op het moment dat ik met mijn credit card zwaai raken ze in paniek. Google translate werkt niet (waarschijnlijk staat Google ook op de lijst van verboden websites), dus dan maar met handen en voeten. Deze internationale taal werkt altijd!
Het lukt om wat van de prijs af te halen, maar bij het kleine winkeltje is geen mogelijkheid om met credit card te betalen, dus de verkoopsters sluiten de handel en nemen mij mee naar een eettentje verderop waar ik wel met cc kan betalen. Dat dit een heel andere zaak is maakt niet uit, zolang het geld maar binnenstroomt! Zij blij en ik blij met mijn Chinese nekkussen.
Maandag 30 mei 2016
De Duitse man aan het gangpad is aardiger dan ik en geeft, onder luid gemopper, wel zijn stoel op.
Ik heb een nep draak om mijn nek hangen, maar nu de twee vrouwen samen zitten blijken zij echte Chinese draakjes te zijn! Beide dames zijn zo irritant dat ik me afvraag of ik niet beter was afgeweest met die plek in het midden. Ze spreken geen woord Engels en willen vanalles weten, dus iedere keer als ze een vraag hebben over de volumeknop, hoe de stoel naar achteren moet, hoe het tafeltje naar beneden gaat, waar ze de koptelefoon kunnen inpluggen, of hoe de volumeknop ook alweer werkt omdat ze zelfs na 4 keer uitleggen niet weten hoe ze de film harder en zachter moeten zetten, krijg ik een klap tegen mijn arm. ‘Help!’, zegt de vrouw terwijl ze flink tegen m’n arm slaat. Ja, dat woordje kent ze dus wel, maar ‘Auw’ kent ze niet. Is dit karma omdat ik mijn stoel niet wilde opgeven? Ik knik beleefd en terwijl ik probeer uit te vinden wat het probleem nu weer is, zeg ik met een stralende lach: ‘Ooh, you’re so annoying!’ De vrouw heeft geen idee wat ik zeg en lacht vriendelijk terug: ‘shi, shi’ (yes, yes).
Ik hoef de taxi gelukkig niet te delen, dus zodra de chauffeur er is ben ik met 20 minuten thuis waar het nagenieten kan beginnen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten